"Τα παναντόλ τα είχα στο ψηλό το ράφι για να μην τα φτάσει το τρίχρονο παιδί μου. Μέχρι που μια μέρα τα έφτασε. Πήρε ένα σκαμνάκι σκαρφάλωσε - ενώ νόμιζα
πως δεν μπορούσε ακόμα να το κάνει - και κατάπιε τα χάπια. Ευτυχώς το ανακάλυψα αμέσως, τρέξαμε στο Παίδων και σώθηκε το αγοράκι μου. Παραλίγο να το χάσω από δική μου υπαιτιότητα, ε μετά από αυτό πηδάς από τον έκτο και τελειώνεις.
Σε παγκάκι στην παιδική χαρά δεν θυμάμαι να κάθισα ποτέ. Όλο το κυνηγούσα από πίσω, γιατί ήταν ζωηρό και δεν έβαζε το ποπουδάκι κάτω. Παρ’ όλα αυτά, μια φορά στο μισό μέτρο μιλάμε, έπεσε μπρος τα μάτια μου και έσκισε το φρύδι του σε μια πέτρα. Στο τσακ γλίτωσε το ματάκι του.
Τρίτη φορά και φαρμακερή. Μια φορά την ώρα που βάζαμε τις προστατευτικές σήτες στη βεράντα κι ήταν δίπλα μας, ξαφνικά ξεγλιστράει σκύβει κι αν δεν τον άρπαζε αστραπιαία η γιαγιά του τελευταία στιγμή, θα είχε πέσει από τον όροφο στα πλακάκια.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να κρίνουμε με τόση ευκολία τους ξένους γονείς. Γιατί όσο κι αν αγαπάμε, όσο κι αν προσέχουμε τα παιδιά μας, υπάρχει πάντα αυτό που λένε ‘η κακιά στιγμή’. Και μπορεί να συμβεί σε όλους μας. Ακόμα και σε αυτούς που θεωρούν πως είναι οι τέλειοι γονείς.
Αυτά με αφορμή το κοριτσάκι που σώθηκε στη θάλασσα".
