Πώς μια ανακοίνωση ξεκίνησε εσωκομματικό (και όχι μόνο) πόλεμο
του Χρήστου Ξανθάκη
Κι εμένα μ’ αρέσει να παίζω με τους γάτους μου!
Γουστάρω πολύ να τσακωνόμαστε, τρελαίνομαι για καυγά, κυνηγητό, μπουνίδι.
Κι όταν βγάζουν νύχια και μου τη χώνουνε, βλαστημάω, δεν λέω, αλλά συνεχίζω τον τίμιο αγώνα.
Ρίχνω κι εγώ κάνα σφαλιαρίδι στα κωλαράκια τους.
Και περνάει η μέρα ευχάριστα..
στο τρελοκομείο του Χαλανδρίου.
Του Χαλανδρίου, θα το ξαναγράψω, γιατί ούτε μια στιγμή δεν ξεχνώ, ούτε μια στιγμή δεν ξεχνάμε ότι οι μάχες διεξάγονται σε τέσσερις τείχους μέσα, στο μπετό και στο παρκέ.
Παριστάνουμε ότι βρισκόμαστε στη ζούγκλα και στη σαβάνα, ότι είμαστε λιοντάρια με χαίτη και πολεμιστές Μασάι, ότι ποτάμι τρέχει το αίμα και μας αυλακώνουν οι πληγές, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είμαστε δυο τόσα δα γατιά κι ένας πλαδαρός πενηντάρης που κάνουν όλη αυτή τη φασαρία. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, αυτό μόνο.
Πράγμα που μας φέρνει στην τελευταία ενδοοικογενειακή διαμάχη της αριστεράς, αναφορικά με το δεκαπενταυγουστιάτικο μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα.
Όπου βγήκε ο άνθρωπος κι έγραψε:
Τέτοιος κουρνιαχτός, τέτοιο μπορνιόκο, τέτοιο ταρατατζούμ, οι δίκες της Μόσχας να είχαν ξαναρχίσει λιγότερη αναταραχή θα είχε προκύψει στα ενδότερα της Αριστεράς. Το έκανε όμως η Παναγία το θαύμα της. Βγήκε ο πάσα ένας στο μεϊντάνι και αποφάσισε να κρεμάσει τον Αλέξη στα μανταλάκια γιατί ενέδωσε στον πειρασμό της θρησκευτικότητας, ενώ έπρεπε να ζωστεί τα φυσεκλίκια του αθεϊσμού και να βγει στο βουνό να ντουφεκάει παπάδες σαν τα κοτσύφια. Και ιεροδιακόνους βεβαίως, γιατί αυτά τα πράγματα πρέπει να τα κλαδεύεις από μικρά, να μην τ’ αφήνεις να μεγαλώσουν και να βγάλουν αγκάθια…
Στα σοβαρά όμως, ακόμη και οι γάτοι μου θα απορούσαν με τη σφοδρότητα της όλης ιστορίας. «Δυο κουβέντες είπε για την Παναγία, ρε παιδιά συνέλθετε», θα σημείωνε ο Γορδούλης. «Ε, δεν πήγε και Τήνο ο έρημος, να προσκυνήσει στα τέσσερα», θα συμπλήρωνε ο Σουπιός. Και θα συμφωνούσαν αμφότεροι, πως όταν η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού, όταν ο κορωνοϊός έχει επιστρέψει ολοσούμπητος και μας δείχνει τα δόντια του, όταν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού θυμίζουν μαύρες τρύπες του εξωτέρου διαστήματος, όταν ο Ταγίπ κάνει τσάρκα στο Αιγαίο και μας κάνει σήμα με το μεσαίο δάχτυλο, τότε, λέω τότε γαμώ την τρέλα μου, μοιάζει κάτι παραπάνω από φουρτούνα σε φλυτζάνι τσάι όλη αυτή τη σφαγή.
Ναι, σε αυτό θα συμφωνούσαν και τα δύο γατιά και ύστερα θα γύρναγαν προς το μέρος μου και θα νιαούριζαν:
«Μπαμπά, έλα να παίξουμε πόλεμο κι άσε αυτούς τους χαλβάδες να τρώνε τα μουστάκια τους»!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Κι εμένα μ’ αρέσει να παίζω με τους γάτους μου!
Γουστάρω πολύ να τσακωνόμαστε, τρελαίνομαι για καυγά, κυνηγητό, μπουνίδι.
Κι όταν βγάζουν νύχια και μου τη χώνουνε, βλαστημάω, δεν λέω, αλλά συνεχίζω τον τίμιο αγώνα.
Ρίχνω κι εγώ κάνα σφαλιαρίδι στα κωλαράκια τους.
Και περνάει η μέρα ευχάριστα..
στο τρελοκομείο του Χαλανδρίου.
Του Χαλανδρίου, θα το ξαναγράψω, γιατί ούτε μια στιγμή δεν ξεχνώ, ούτε μια στιγμή δεν ξεχνάμε ότι οι μάχες διεξάγονται σε τέσσερις τείχους μέσα, στο μπετό και στο παρκέ.
Παριστάνουμε ότι βρισκόμαστε στη ζούγκλα και στη σαβάνα, ότι είμαστε λιοντάρια με χαίτη και πολεμιστές Μασάι, ότι ποτάμι τρέχει το αίμα και μας αυλακώνουν οι πληγές, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είμαστε δυο τόσα δα γατιά κι ένας πλαδαρός πενηντάρης που κάνουν όλη αυτή τη φασαρία. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, αυτό μόνο.
Πράγμα που μας φέρνει στην τελευταία ενδοοικογενειακή διαμάχη της αριστεράς, αναφορικά με το δεκαπενταυγουστιάτικο μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα.
Όπου βγήκε ο άνθρωπος κι έγραψε:
«Ο λαός μας τιμά σήμερα την Παναγία. Την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα. Τη Μάνα που προστατεύει τους αδύναμους και σκέπει τους αδικημένους. Που συγχωρεί και δεν τιμωρεί, και το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της».Για να ξεκινήσει αμέσως μια κλωτσοπατινάδα άνευ προηγουμένου, για να ξεκινήσει ένας τσαμπουκάς δίχως αύριο για να ξεκινήσει τέτοια βαβούρα και τέτοιο κουτουλίδι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε νόμιζες ότι εμφανίσθηκε ξαφνικά ο Τσίπρας και δήλωσε ότι από σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και από αύριο ψηφίζει όλα τα νομοσχέδιά της. Χωρίς να τα διαβάζει καν, καλή τη πίστει που λένε και στη Θύρα 13 όταν ξεμένουν από επιχειρήματα. Και θα βάλει και τον Τσακαλώτο να γυαλίζει τα σκαρπίνια του Σταϊκούρα, όταν ο ισχυρός ανήρ της Οικονομίας χρειάζεται ολίγη κομψότητα (χε, χε) στη ζωή του!
Τέτοιος κουρνιαχτός, τέτοιο μπορνιόκο, τέτοιο ταρατατζούμ, οι δίκες της Μόσχας να είχαν ξαναρχίσει λιγότερη αναταραχή θα είχε προκύψει στα ενδότερα της Αριστεράς. Το έκανε όμως η Παναγία το θαύμα της. Βγήκε ο πάσα ένας στο μεϊντάνι και αποφάσισε να κρεμάσει τον Αλέξη στα μανταλάκια γιατί ενέδωσε στον πειρασμό της θρησκευτικότητας, ενώ έπρεπε να ζωστεί τα φυσεκλίκια του αθεϊσμού και να βγει στο βουνό να ντουφεκάει παπάδες σαν τα κοτσύφια. Και ιεροδιακόνους βεβαίως, γιατί αυτά τα πράγματα πρέπει να τα κλαδεύεις από μικρά, να μην τ’ αφήνεις να μεγαλώσουν και να βγάλουν αγκάθια…
Στα σοβαρά όμως, ακόμη και οι γάτοι μου θα απορούσαν με τη σφοδρότητα της όλης ιστορίας. «Δυο κουβέντες είπε για την Παναγία, ρε παιδιά συνέλθετε», θα σημείωνε ο Γορδούλης. «Ε, δεν πήγε και Τήνο ο έρημος, να προσκυνήσει στα τέσσερα», θα συμπλήρωνε ο Σουπιός. Και θα συμφωνούσαν αμφότεροι, πως όταν η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού, όταν ο κορωνοϊός έχει επιστρέψει ολοσούμπητος και μας δείχνει τα δόντια του, όταν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού θυμίζουν μαύρες τρύπες του εξωτέρου διαστήματος, όταν ο Ταγίπ κάνει τσάρκα στο Αιγαίο και μας κάνει σήμα με το μεσαίο δάχτυλο, τότε, λέω τότε γαμώ την τρέλα μου, μοιάζει κάτι παραπάνω από φουρτούνα σε φλυτζάνι τσάι όλη αυτή τη σφαγή.
Ναι, σε αυτό θα συμφωνούσαν και τα δύο γατιά και ύστερα θα γύρναγαν προς το μέρος μου και θα νιαούριζαν:
«Μπαμπά, έλα να παίξουμε πόλεμο κι άσε αυτούς τους χαλβάδες να τρώνε τα μουστάκια τους»!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
