Τι μένει; Η επιστροφή στη δημοσιογραφία

O δημοσιογράφος Χρήστος Κτενάς με αφορμή τα πολλά λουκέτα σε ΜΜΕ προβαίνει στο fb σε παρατηρήσεις έχοντας παρακολουθήσει και μετέχει ο ίδιος σε πολλά "ανοίγματα" μέσων, κυρίως έντυπων και αρκετών ψηφιακών. Μετά την αναφορά του σχετικά με το τι χαρακτήριζε τα Μέσα  Μαζικής Ενημέρωσης που έκλεισαν (δειτε ΕΔΩ) επανέρχεται και σχολιάζει:..

Διαβάζω αυτές τις μέρες για την "ιστορία" κάποιων ΜΜΕ και πως κάποιοι δεν την "σεβάστηκαν".
Παράδοξο επιχείρημα. Τα ΜΜΕ ήταν και είναι (και πρέπει να είναι) δυναμικά. Να εξελίσσονται, να παρακολουθούν την εποχή και το κοινό τους. Έτσι η όποια ιστορική τους παράδοση έχει αξία εφόσον συντηρείται σε θέματα πολιτικής τοποθέτησης (εφόσον μιλάμε για ευρείας κυκλοφορίας-απήχησης ΜΜΕ) και σε θέματα ύφους. Από εκεί και πέρα, οι γενιές των δημοσιογράφων και τεχνικών και διοικητικών διαδέχονται η μία την άλλη, και κάθε μια θα δώσει κάτι διαφορετικό.
Η "ιστορία" λοιπόν ενός μέσου δεν είναι τόσο πολλά όσο νομίζουμε. Για τους παλιούς αναγνώστες σίγουρα αυτή έχει μια ιδιαίτερη αξία, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι πλέον ότι κάθε μέσο πρέπει να προσελκύσει νέους. Και νέους ηλικιακά και νέους ως προς τον αριθμό. Κάτι που ελάχιστα ΜΜΕ καταφέρνουν. Άρα η ιστορικότητα ενός μέσου όταν γίνεται "θεσμική ανάγκη" απλώς αποκαλύπτει την αδυναμία ενός Μέσου να αλλάξει! Και την πρόσδεση του σε ένα διαρκώς μειούμενο αριθμητικά όγκο πιστών αναγνωστών που γερνά.
Τι μένει; Η επιστροφή στη δημοσιογραφία. Ένα μέσο, νέο ή παλιό, οφείλει να φέρνει ειδήσεις στο κοινό του. Αληθινές, σημαντικές, σχετικές με αυτό. Με ανάλυση, με αποκάλυψη, με επεξήγηση. Ολα τα άλλα, τα τρόπαια στον τοίχο και τα παράσημα έρχονται μετά. Και αυτό δείχνει και η διεθνής εμπειρία, όπου όσα μεγάλα και σημαντικά ιστορικά μέσα επιβιώνουν, το κάνουν γιατί παραμένουν σύγχρονα και αποκαλυπτικά. Κι όχι γιατί απλώς έχουν βαρύ τίτλο.