Αντίο Μεγάλε Περίπατε (ο ρεπόρτερ Ξανθάκης γκαζώνει!)

Τί τραβάει και η δόλια η Αθήνα ρε φίλε…

του Χρήστου Ξανθάκη

Το πρώτο πράγμα που έχω να πω είναι ότι Μεγάλος Περίπατος δίχως Ατενίστας είναι αυγό χωρίς αλάτι!
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ΄ το δάχτυλό μας. Αν υπάρχει μια ομάδα, ένας οργανισμός, ένα μόρφωμα τέλος πάντων που κράτησε όρθιο το κλεινόν άστυ όλα αυτά τα μαύρα χρόνια τα μνημονιακά, δεν ήταν ούτε οι Ρουβίκωνες ούτε οι ..
Ουρσουλίνες. Οι Ατενίστας ήταν, με τις επιλεγμένες παρεμβάσεις τους, με την οραματική τους στόχευση, με την παρηγορητική τους φιλοσοφία. Ένα τετραγωνικό γκαζόν εδώ σαπέρα, ένα ζιπουνάκι για τα δεντράκια εκεί σαδώθε, λίγο χαλίκι, μερικά λουλουδάκια, μισό τσουβάλι χώμα και να πως αλλάζει όψη η πρωτεύουσα. Και γίνεται ένας μικρός Παράδεισος, που έλεγε η αλήστου μνήμης καφετέρια στα ριζά του Ζωγράφου!

Αλλά πού μυαλό, ρε φίλε. Όλα στο τσάτρα και στο πάτρα γίνονται σε αυτόν τον τόπο, έτσι ακριβώς μας προέκυψε και το παραμυθάκι του Μεγάλου Περιπάτου. Που τον βαφτίσανε μάλιστα και μέγιστη τουριστοπαγίδα, την εποχή ακριβώς που δεν πατάει ούτε ένας τουρίστας στην Αθήνα και κλαίνε οι ερμπιενμπίδες, ποτάμι το δάκρυ, κοντεύουν να πλημμυρίσουν ως και τα Φάληρα. Αχ, ούτε μια αντιδημαρχία εξωστρέφειας δεν μπορεί να σε σώσει τέτοιες στιγμές από το φιάσκο. Την καταστροφή, τη συμφορά, που την προβλέπαμε όλοι εμείς οι κόπανοι, τα γίδια, τα γκιράπια του αστικού ιστού. Τα κορόιδα τριανταέξι ιντσών γουάιντ σκριν, που αγωνίζονταν να καταλάβουν τι συνέβη στο κέντρο και πως στο διάολο θα καταφέρουν επιτέλους να φτάσουν στον προορισμό τους…
Διότι αυτό ήταν που λησμονήθηκε μέσα στο γενικό ταρατατζούμ και στις μελέτες (χα, χα, χα στις μελέτες!) των ειδικών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ότι στο λεκανοπέδιο της Αττικής συγκεντρώνεται ο μισός πληθυσμός της χώρας ολόκληρης και ότι δεν φτάνουν η Αττική Οδός και το Μετρό και τα Λεωφορεία για να πάει όλος αυτός ο κόσμος από το τάδε στο δείνα σημείο. Μερικές φορές, μερικές φορές λέω, χρειάζεται να μπει στο τουτού και να σωφάρει. Κι αντί να τον διευκολύνουμε, αντί να του κάνουμε τη ζωή και την πορεία πιο χαλαρές, ερχόμαστε και του λέμε ότι απαιτείται ποδηλατόδρομος στην Πανεπιστημίου, να έρχεται ο ποδηλάτης από την άλλη άκρη του κόσμου να κάνει ορθοπεταλιές τίγκα στη μπουρούχα!
Άσε που οι κύριοι κύριοι (να βάλω άλλο ένα κύριοι;) επιστήμονες δεν κατανόησαν καν ότι τα κάνανε μπάχαλα και πηγαίνανε στις συνεδριάσεις της σχετικής επιτροπής του Δήμου με προτάσεις να κλείσει εντελώς το κέντρο για τα αυτοκίνητα, αφού πια είχε χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Και γιατί όχι δηλαδή; Ποιο είναι, ποιο να ‘ναι το πρόβλημα το δικό τους; Το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο δεν είναι τα χείλη της Μόνικα Μπελούτσι, είναι τα σχέδια επί χάρτου σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Κάθεσαι στο γραφείο, ξύνεται ο γάτος ξύνεσαι κι εσύ, κατεβάζεις ιδέες, τις πουλάς στους πρόθυμους, εντ οφ στόρι. Κι άσε τους γιωταχήδες να καίνε βυτία ολόκληρα από βενζίνα στα μποτιλιαρίσματα…
Αλλά είχαμε μείνει στους Ατενίστας. Μόνο η δική τους η παρέμβαση έλειψε για να ξεσπάσει η τέλεια καταιγίδα στην Πανεπιστημίου. Ίσως να θέλανε παρκέ αντί για άσφαλτο, ίσως να θέλανε ιμάντες μεταφοράς (© Ισαάκ Ασίμωφ) αντί για πεζοδρόμια, ίσως να θέλανε κασκολάκια για τις σχάρες της αποχέτευσης. Ακόμη κι αυτοί ωστόσο, τέτοια κωμωδία δύσκολα θα μπορούσαν να τη σκεφτούν. Όπου καταλήξαμε απ’ τον Μεγάλο Περίπατο στον Μεγάλο Περίγελο, μετά βαΐων και  κλάδων. Και σε χρόνο dt, που λέγαμε ως ταλαίπωροι φοιτητές Φυσικού στην δόλια την καφετέρια του Ζωγράφου!

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost