Μια φορά κι έναν καιρό είχα κάτσει και είχα γράψει τα παρακάτω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον Γλέζο:
«Tο πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου είναι να τοποθετηθείς απέναντι σε προσωπικότητες σαν τον Μανώλη Γλέζο. Kι αυτό αφενός γιατί ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας..
μεγάλος Έλληνας ήρωας και αφετέρου γιατί ο Μανώλης Γλέζος λέει μπούρδες τα τελευταία 70 χρόνια. Tόσο πολύ λέει μπούρδες, που ο αριστερός μύθος θέλει τον Ηλία Ηλιού να τον ρωτάει κάποια στιγμή:Τα θυμήθηκα τα ανωτέρω, τώρα που το δημοτικό συμβούλιο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων αποφάσισε να προσβάλλει τον Γλέζο και τη μνήμη του. Κι αυτό γιατί με ψήφους 14 έναντι 11, αρνήθηκε την πρόταση του Σχολικού Συμβουλίου να μετονομαστεί το Γενικό Λύκειο του νησιού σε ΓΕΛ Νάξου «Μανώλης Γλέζος». Λες και υπήρχαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν άλλες πιο σημαντικές προσωπικότητες της περιοχής που θα έπρεπε να τύχουν αυτής της τιμής…
"Aμάν ρε Μανώλη, δεν μπορούσε κάποιος άλλος να την κατεβάσει τη σημαία απ' την Ακρόπολη;"
H απάντηση:
Όχι δεν μπορούσε κάποιος άλλος!
Γιατί οι ήρωες γεννιούνται δεν γίνονται.
Εκείνοι που γίνονται είναι οι σωστοί διαχειριστές, οι άψογοι επιστάτες, οι άνθρωποι που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.
Αλλά δεν θα τη σώσουν!
Όταν πρέπει η ζωή μας, η τιμή μας, η υπόληψή μας να σωθούν, χρειάζονται ήρωες.
Και ο Γλέζος έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα.
Και θυμάμαι πολύ καλά ότι όλα αυτά που κάνει τα τελευταία 70 χρόνια τα κάνει επειδή έτσι του ήρθε.
Όχι για να κονομήσει, όχι για μια μεζονέτα, όχι για μια λιμουζίνα.
Γιατί έτσι του ήρθε.
Όπως του ήρθε κάποια στιγμή να κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Σκύβω λοιπόν το κεφάλι μπροστά στον ήρωα, μπροστά στη συνείδηση της χώρας ολόκληρης κι εύχομαι να μας αξιώσει ο θεός να δούμε κι άλλους σαν κι αυτόν.
Κι ας λέει όσες μπούρδες θέλει»!
Αλλά το πιο εξοργιστικό ήταν οι δικαιολογίες της πλειοψηφίας για την προσβολή. Αραδιάζω μερικές για να βγάλετε αφρούς με την ησυχία σας:
«Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως η μεταπολεμική ιστορία του Γλέζου ήταν σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αποτέλεσε το έμβλημά του». «Θέλει χρόνο προκειμένου να ωριμάσει το θέμα της προσωνυμίας. Να το αγκαλιάσει η κοινωνία, να γίνουν ζυμώσεις. Πρέπει να είμαστε ενωτικοί, η κοινωνία έχει διχαστεί. Η παιδεία πρέπει να ενώνει όχι να χωρίζει». «Σώνει και καλά, σε ενάμισι μήνα ν’ αποφασίσουμε για την προσωνυμία». «Δίνουμε πολιτική χροιά στο πρώτο σχολείο του τόπου».
Και δυο αντικρουόμενες, που ήρθαν ωστόσο να μονιάσουν σε κοινή αρνητική ψήφο:
«Σήμερα δεν είναι η μέρα των κομμουνιστών» και «ο Γλέζος δεν ήταν σε όλη τη ζωή του κομμουνιστής».
Θα μπορούσα τώρα να αρκεστώ σε ένα «ουδείς προφήτης στον τόπο του», ίσως και σε ένα απλό, απλούστατο «ασταδγιάλα», αλλά αισθάνομαι ότι δεν πατσαβουριάσανε μόνο τον Μανώλη Γλέζο οι πλειοψηφούντες σύμβουλοι αλλά και την Ελλάδα όλη. Την Ελλάδα του αγώνα, την Ελλάδα της αντίστασης, την Ελλάδα της θυσίας. Την Ελλάδα ρε γαμώτο, που πόνεσε όσο καμιά ευρωπαϊκή χώρα υπό κατοχή και είχε για παρηγοριά ότι δυο τρελόπαιδα ανέβηκαν ένα βράδυ στην Ακρόπολη και ρεζίλεψαν τους Γερμανούς. Κι ας ήταν κομμούνια κι ας μην ήταν κομμούνια, ας ήταν μπλε, ροζ, πορτοκαλιά, ας φοράγανε ότι χρώμα φανέλα θες και ας προσκυνάγανε ότι σύμβολα γουστάρανε.
Η πράξη μένει. Μόνο η πράξη μένει και τα λόγια τα ξεφτιλισμένα τα παίρνει ο αέρας και τα σκορπίζει στις πέντε άκρες του ορίζοντας. Ντροπή, μόνο ντροπή στο δημοτικό συμβούλιο της Νάξου, όνειδος και αίσχος για όσους φτύνουν κατά πρόσωπο τους ήρωες αντί να κλείνουν το γόνυ. Με τα δικά τους τα μυαλά και τα δικά τους τα σκώτια, αυτή η πατρίδα δεν έχει κανένα μέλλον…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
