- Ήρθα.
- Καλώς τον!
- 38 βαθμούς έχει έξω.
- Ναι, το είπανε στις ειδήσεις.
- Αφού το είπανε στις ειδήσεις είναι πιο αξιόπιστο. Το γεγονός ότι εγώ στάζω ολόκληρος μην το λάβεις υπόψη σου.
- Υπό σκιάν.
- Για να μετρήσεις θερμοκρασία υπό σκιάν προϋποτίθεται ότι υπάρχει σκιά.
- Έφερες καρπούζι;.
- Όχι. Όχι, δεν έφερα καρπούζι. Αυτό που βλέπεις κάτω από τη μασκάλη μου δεν είναι καρπούζι. Είναι ένας τεράστιος όγκος που έβγαλα πριν από τρία τέταρτα.
- Τα νεύρα σου έχεις πάλι;
- Αφού με βλέπεις με ένα κτηνώδες καρπούζι υπό μάλης, τι ρωτάς «έφερες καρπούζι»;
- Είναι καλό;
- Δεν το ρώτησα.
- Θέλω να πω, το χτύπησες;
- Τι να το χτυπήσω; Γιατί να κακοποιήσω ένα καρπούζι;
- Όχι ρωτάω αν του έκανες τουκ τουκ.
- Του έκανα, αλλά έλειπε.
- Εξυπνάδες….
- Έχει άλλες ώρες λειτουργίας το συγκεκριμένο καρπούζι. Πάει με το θερινό ωράριο.
- Αν δεν το χτυπήσεις, πως θα καταλάβεις αν είναι καλό;
- Κι αν το χτυπήσω, πάλι πως θα καταλάβω ότι είναι καλό;
- Από τον ήχο.
- Τι ήχο κάνει το καλό το καρπούζι;
- Υπόκωφο. Νομίζω.
- Και το κακό καρπούζι; Το στριμμένο, το μικρόψυχο, το συμπλεγματικό κάνει άλλο ήχο;
- Όλοι χτυπάνε τα καρπούζια.
- Ναι, όλοι χτυπάνε τα καρπούζια. Και στη λαϊκή όλοι καρπούζια χτυπάγανε. Δεκαπέντε μαλάκες γύρω – τριγύρω χτυπάγανε καρπούζια, τα καρπούζια δεν τους ανοίγανε, κι ο μανάβης έκανε το γέλιο της αρκούδας. Συγγνώμη, αλλά δεν ξεφτιλίζομαι εγώ να προπηλακίζω τα ξένα καρπούζια.
- Την άλλη φορά που αγόρασες ήτανε μάπα το καρπούζι.
- Να πηγαίνεις εσύ. Να τα χτυπάς, να τους μιλάς, να τους πιάνεις κουβέντα, να τα ψυχολογείς και μετά να τα αγοράζεις.
- Να σου κόψω ένα κομμάτι;
- Ρώτα το πρώτα αν δέχεται. Μπορεί να του δημιουργηθεί τραύμα.
- Γιατί είσαι μονίμως τόσο σαρκαστικός;
- Γιατί έχει 38 βαθμούς έξω…
- Ναι, σε είδαμε και με τους 15…
- Υπό σκιάν. Εμένα ούτε «υπό» πήρε το μάτι μου ούτε «σκιάν». Μια άθλια ακακία παρέπαιε απέναντι από τη λαϊκή κι από κάτω συνωστίζονταν καμιά διακοσαριά γυναικόπαιδα. Κάθε κλαρί σαράντα νοματαίοι.
- Απέναντι από τη λαϊκή; Την ξέρω αυτή την ακακία…
- Γι’ αυτό μου είπε να σου δώσω πολλούς χαιρετισμούς.
- Εννοώ την έχω δει…
- Α, δεν έχετε συστηθεί ακόμα.
- Ούτε το στόμα μου δεν μπορώ να ανοίξω σ’ αυτό το σπίτι.
- Απλώς, με εκνευρίζει ο τρόπος που προσωποποιείς τις σχέσεις σου με καρπούζια, με ακακίες, με χλωρίδες, με πανίδες. Την άλλη φορά μιλούσες για τη ντομάτα λες κι ήτανε συγγενής πρώτου βαθμού. Παρ’ ολίγο να πάρουμε τη ντομάτα και να την αρχίσουμε ιδιαίτερα αγγλικά για να έχει εφόδιο μια δεύτερη γλώσσα.
- Κι εγώ ζεσταίνομαι, δεν κάνω έτσι.
- Όλοι ζεσταίνονται. Κι όλοι έτσι κάνουν.
- Να μπορούσαμε να πάμε ένα ταξίδι…
- Δεν μπορούμε να πάμε ένα ταξίδι.
- Ένα μικρό, καμιά βδομαδούλα.
- Αδύνατον. Έχουμε το δυο παιδιά κι ένα καρπούζι να θρέψουμε…
- Η Νίνα πήγανε περσι που δεν είχε κορονοϊο Ντίσνεϊλαντ. Είδανε τον Μίκι, τον Ντόναλντ Ντακ. Ο Γκούφι τους έκανε και χειραψία αμέ;
- Εγώ τον Γκούφι τον έχω προϊστάμενο.
- Τουλάχιστον του χρόνου που δεν θα έχουμε πανδημία…
- Του χρόνου που δεν θα έχουμε λεφτά…
- Δεν μπορώ να ονειρεύομαι;
- Μπορείς αλλά…
- Ούτε ένα όνειρο, ούτε καν αυτό δεν μου άφησε η γαμοζωή μου;
- Θα ονειρευτούμε μαζί…
- Το ‘μαζί’ το ξέχασες εδώ και χρόνια.
- Δεν το ξέχασα κάπου παράπεσε, θα το ξαναβρω που θα πάει…
- Σ’ αγαπάω βρε…
- … κι ας το θυμάμαι όλο και πιο σπάνια…
- Σ’ αγαπάω.
- Προς το παρόν…
- Κόβουμε το καρπούζι;
- Κάν’ του πρώτα ολική αναισθησία.
* το κείμενο της Ελενας Ακρίτα είναι από «Τα Νέα» (08.8.2020)