Οι εκπαιδευτικοί δεν ανήκουν στην κυβέρνηση. Οι εκπαιδευτικοί δεν συμμετέχουν στις αποφάσεις για την Παιδεία. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι εκτελεστικά όργανα του κράτους, δεν είναι μπάτσοι των μέτρων, δεν είναι μαριονέτες της χειρότερης Υπουργού που έχει υπάρξει σε κάθε τομέα, κάθε κυβέρνηση, κάθε εποχή από τη δεκαετία του ’80 που.. θυμάμαι την πολιτική στην Ελλάδα.
Η κοινωνική θρασυδειλία είναι σχεδόν βέβαιο πως θα στραφεί εναντίον τους. Ως συνήθως. Οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης που αποφασίζει για τις ζωές των παιδιών μας αντί να τα βάλουν με τους αποτυχημένους εκλεκτούς τους θα βρίζουν, θα προσβάλλουν και θα αντιδρούν στους δασκάλους και τους καθηγητές. Οι αντιπολιτευτικοί θα τους βλέπουν ως κυβερνητικούς εκπροσώπους και θα ξεσπούν την αγανάκτησή τους σ’ αυτούς. Οι ψεκασμένοι θα τους θεωρούν ως πιόνια της παγκόσμιας συνωμοσίας. Χαμένοι από χέρι.
Τόσα χρόνια γονιός με παιδιά στο δημόσιο σχολείο, έχω αρκετή εμπειρία ώστε να αντιλαμβάνομαι πώς λειτουργεί αυτό που αποκαλούμε ως «μικρογραφία της κοινωνίας». Θα βρεις λίγους που μπορείς να συνεννοηθείς, θα βρεις πολλούς που είτε θέλει προσπάθεια, είτε δεν μπορείς να συνεννοηθείς. «Για το παιδί» θα κάνεις υποχωρήσεις. Θα κάνεις βήματα πίσω. Θα χαμηλώσεις τον εγωισμό σου για να βρεθεί μια κοινή στάση. Θα το κάνουν κι οι άλλοι -κάποιοι δεν θα το κάνουν, πάντα βρίσκονται τέτοιοι.
Δεν έχω κουραστεί και δεν θα κουραστώ ποτέ να υπερασπίζομαι τους τύπους που επέλεξαν αυτήν τη δουλειά. Αυτούς, ντε, που «κάθονται τέσσερις μήνες τον χρόνο και το παραδάκι πέφτει», αυτούς που ξέρουν για τα παιδιά μας μέσα σε λίγους μήνες όσα ξέρουμε εμείς που τα γεννήσαμε, αυτούς που συμπληρώνουν όσα δεν μπορούμε να τους δώσουμε και πλέκουν μαζί μας ένα ακόμα μεγαλύτερο δίχτυ ασφάλειας από κάτω τους ως να καταφέρουν να πετάξουν.
Δεν έχω κουραστεί να μαλώνω με τους γονείς που τους θεωρούν ως «δημόσιους υπάλληλους» ή «βολεμένους», δεν έχω κουραστεί να επιχειρηματολογώ υπέρ της σημαντικότητας της δουλειάς τους, να τονίζω το ασύλληπτο άγχος της πολύωρης, καθημερινής κηδεμονίας των παιδιών μας όλων μαζί και καθενός ξεχωριστά, την απεριόριστη εκτίμηση που τους έχω για τη λειτουργία τους ως δανεικοί γονείς. Συνάντησα και δυο-τρεις που δεν θα έπρεπε να έχουν πατήσει το πόδι τους σε σχολείο -πάντα θα βρεις εξαιρέσεις.
Αν κάθε έναρξη σχολικής χρονιάς θέλει ψυχραιμία, αλληλεγγύη, κατανόηση από την πλευρά των γονιών προς τους εκπαιδευτικούς που αναλαμβάνουν να πάρουν τα παιδιά μας τον Σεπτέμβρη και να τα επιστρέψουν τον Ιούνη σοφότερα, πιο μορφωμένα και πιο ελεύθερα από φόβους και συμπλέγματα, η φετινή χρονιά απαιτεί από εμάς τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια. Πολύ απλά, ας τους δούμε από την αρχή ως αυτό που είναι πραγματικά: Σύμμαχοι. Κι ας απομονώσουμε τους πραγματικούς εχθρούς των παιδιών μας, τους αιώνια αντιδραστικούς σκοταδιστές, τους συμπλεγματικούς που προβάλλουν στα παιδιά τους και τους δασκάλους την έλλειψη επαφής τους με με τον κόσμο. Κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε βήματα πίσω με όσους αφήνουν μια πόρτα ανοιχτή για επικοινωνία -δεν είναι καιρός να το παίζουμε ανώτεροι, το ίδιο μέλλον θα ζήσουμε όλοι.
- το κείμενο του Ν. Ιωαννίδη είναι από το galopar.gr
τον κόσμο. Κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε βήματα πίσω με όσους αφήνουν μια πόρτα ανοιχτή για επικοινωνία -δεν είναι καιρός να το παίζουμε ανώτεροι, το ίδιο μέλλον θα ζήσουμε όλοι.