Οι Παναγιές του κόσμου

Η Παναγιά του Δεκαπενταύγουστου κάθεται εδώ ολομόναχη στο πεζούλι του μικρού πάρκου κάτω απ΄τον Λευκό Πύργο και κοιτάζει τη θάλασσα.
Κάπου εκεί είναι η πατρίδα της που σήμερα της λείπει λιγο παραπάνω. Στο σπίτι που δουλεύει τα αφεντικά φύγαν για τριήμερο και την αφήσαν αμανάτι στην πόλη. Κι αυτή είπε να πάει μια βόλτα ως την παραλία.
Μου λέει με μάτια βουρκωμένα:
"Καπου στο τέλος αυτής της θάλασσας είναι η πατρίδα μου. Δεν ξέρω αν ποτέ θα ξαναπάω..
Εχασα τους γονείς, τ' αδέλφια μου, τι πατρίδα μπορεί να υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς...
Τώρα πατρίδα μου είναι η Θεσσαλονίκη, τα αφεντικά μου μ' αγαπούν, μου έμαθαν ελληνικά, πάω μονάχη μου στη λαϊκή και αγοράζω τρόφιμα.
Μα τις αργίες κάτι με τραβάει να έρθω εδώ και να κοιτώ με τις ώρες τη θάλασσα."

Ναι συνάντησα τη Παναγιά του Δεκαπενταύγουστου σήμερα, ήταν μια μικρή κυρία που μπορεί να μην είναι καν Χριστιανή, αλλά μέσα μου έτσι έχω τις Παναγιές του κόσμου. Μόνες, σοβαρές, με βουρκωμένα μάτια να κοιτάνε τις θάλασσες... ψάχνοντας νέες πατρίδες να χτίσουν πάνω στα ερείπια των παλιών. Να έχουν την αγκαλιά τους ανοιχτή σε όλα τα παιδιά του κόσμου, ατρόμητες και διακριτικές με μια πολύ δική τους ιδιαίτερη αυστηρότητα στον τρόπο που μιλάνε.Με μια συννεφιά στο βλέμμα όταν σε κοιτάνε στα μάτια. Γιατί έχουν περάσει πολλά...
Αν είχε μανουάλι εκεί κοντά της, εγώ ο άθεος θα άναβα κερί.
Καλό δεκαπενταύγουστο σε όλους.

Tέλλος Φίλης (fb)