της που συνάντησε τυχαία στη λαϊκή. «Εμείς δεν πιστεύουμε, οικογενειακώς» της είπε η κυρία, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης που μαθαίνει γράμματα στα παιδιά. Της κόπηκε λίγο η φόρα όταν η ξαδέλφη στη δεύτερη ερώτηση της απάντησε «ναι, ξέρω πολλούς. Στην Ισπανία».
Κι εγώ την ίδια απάντηση δίνω. Ναι, έχω πολύ καλή φίλη στη Μαδρίτη που πέρασε κορονοϊό. Στο σπίτι μεν, αρκετά βαριά δε. Κάπου τέσσερις μήνες μετά δεν έχει συνέλθει εντελώς. Εχει θρόμβους στο αίμα, μόνιμο αίσθημα κόπωσης και αοσμία. Οι γιατροί τής είπαν πως ώσπου να μηδενιστεί το ποσοστό του ιού στο αίμα της (τώρα είναι στο 2%) θα έχει παρενέργειες. Εχω κι άλλη φίλη στην Ισπανία που έχασε δύο συγγενείς μέσα σε μια μέρα. Οι άνθρωποι, πριν καταλήξουν σε κανονικό νοσοκομείο, νοσηλεύτηκαν για αρκετές μέρες σε μεγάλο εκθεσιακό κέντρο της Μαδρίτης που μετατράπηκε σε νοσοκομείο για ασθενείς με κορονοϊό γιατί τα κανονικά νοσοκομεία είχαν ξεχειλίσει και δεν μπορούσαν να περιθάλψουν άλλους ασθενείς.
Ναι, ξέρω. Γι’ αυτό κι εξαντλείται πλέον η υπομονή μου απέναντι σε ηλίθιες ερωτήσεις και τσιτάτα στα σόσιαλ μίντια του τύπου «η μασκούλα είναι μια καραμελίτσα ατομικής ευθύνης που μαλακώνει και γλυκαίνει τον λαιμό».
Υπάρχει και μια τρίτη ερώτηση που δεν γίνεται με τη δέουσα συχνότητα: «Πιστεύεις στην ανθρώπινη βλακεία;». Ναι, απόλυτα. Μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.
Κορίνα Βασιλοπούλου / ΕφΣυν
