και ντακ φεις. Καμία αλλαγή.
Είχε κι ένα καημένο αγόρι δίπλα της ούτε να την φτύσει. Δεν εκνευριζόταν αυτός, δεν συμμετειχε, σαν να μην υπήρχε καν. Τού μιλούσε η μικρή, τού έδειχνε διάφορα (πού αλλού στο κινητό) τίποτα ο νεαρός ασυγκίνητος. Σαν να τον είχαν βγάλει από την πρίζα και δε λειτουργούσε το μηχάνημα. Το λυπόσουν το παλικάρι, έλεγες τι τραβάει κι αυτό το βαριόμοιρο με το χαζό που πήγε κι έμπλεξε.
Κι έπειτα άρχισε η συναυλία. Και το κορίτσι με τις σέλφι άρχισε να χοροπηδάει στην καρέκλα της. Να κουνάει τα χέρια της στον ρυθμό της μουσικής, να χτυπάει παλαμάκια, να χαίρεται και να γελάει σαν παιδί. Κοίταξα το αγόρι δίπλα της. Η ζωη εν τάφω. Στρατιωτάκι ακούνητο κι αμίλητο.
Και τότε λυπήθηκα το κορίτσι με τις σελφι. Το λυπήθηκα γιατί είχε ζωή μέσα του και θα τής την στράγγιζε αυτός ο μαλάκας. Θα την έκανε σαν τα μούτρα του. Τα αγέλαστα, τα ανέκφραστα, τα χάρτινα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γιατί πολλές φορές οι πρώτες εντυπώσεις είναι παγίδες και μάς πιάνουν στα δίχτυα τους. Κι όποτε το ξεχνάς αυτό, η ζωή βρίσκει έναν μικρό, έναν ασήμαντο τρόπο να σού το θυμίζει.
Όπως το κορίτσι με τις σέλφι ένα βράδυ του Ιουλίου.
Eλενα Ακρίτα (fb)
