Προχθές που πέθανε ο Ένιο Μορικόνε -μεγάλος αλλά όχι πλήρης ημερών, μεγάλη μπούρδα αυτό το πλήρης ημερών, κανείς δεν είναι ποτέ πλήρης ημερών και έτοιμος να πεθάνει, σταματήστε να το λέτε- θυμήθηκα μια ιστορία και την έψαξα λίγο. Πριν από ενάμιση χρόνο,
λοιπόν, δημοσιεύθηκε μια.. συνέντευξή του στο γερμανικό Playboy, στην οποία ο Μορικόνε έλεγε ότι ο Ταραντίνο είναι κρετίνος και κλέβει ταινίες άλλων ανθρώπων και κάνει συρραφή.
Δεν θα είχε τεράστια σημασία αυτό, αν ο Μορικόνε δεν είχε πάρει το μοναδικό Όσκαρ για δουλειά του (το άλλο το πήρε τιμής ένεκεν) για μουσική που έγραψε για ταινία του Ταραντίνο. Πολλοί είπαν «πάει, το 'χασε ο γέρος», άλλοι περίμεναν τον Ταραντίνο να απαντήσει καμιά γκροτεσκιά, να γίνει τζέρτζελο…
Την επόμενη μέρα, ο Μορικόνε σήκωσε τον τόπο στο πόδι. «Εγώ δεν τα είπα ποτέ αυτά», δήλωσε και παρότι δεν θα το περίμενε κανείς αυτό από έναν άνθρωπο 90 ετών, κινήθηκε νομικά και αστραπιαία εναντίον του Playboy.
Δυο-τρεις μέρες αργότερα, το Playboy ζήτησε δημόσια συγνώμη και απέλυσε το συντάκτη που υποτίθεται ότι πήρε τη συνέντευξη. Όπως αποδείχθηκε, δύο ατάκες είχε πει -ίσως- ο Μορικόνε κι ο άλλος σκαρφίστηκε ολόκληρη συνέντευξη, σας βλέπω έκπληκτους λες και δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι σ’ αυτή τη χώρα που έχουν κάνει καριέρες με συνεντεύξεις που είτε δεν δόθηκαν ποτέ, είτε δόθηκαν σε άλλους… Η αλήθεια αποκαταστάθηκε και το Playboy στράφηκε επίσης νομικά εναντίον του συντάκτη.
Ο Ταραντίνο είναι μαγικός κινηματογραφιστής, ανάμεσα στα άλλα, και επειδή ξέρει πολύ καλά την αξία του σάουντρακ στον κινηματογράφο. Οι ταινίες του έχουν οβερόλ τα καλύτερα σάουντρακ, είναι ίσως το 50% του όλου τους η μουσική. Αυτός κι ο Βέντερς το έχουν πετύχει αυτό σε τόσο απόλυτο βαθμό. Εντάξει, και ο Ντέιβιντ Λιντς. Επειδή είναι πολυεπίπεδοι δημιουργοί και όχι μονοδιάστατοι.
Λίγο μετά το φιάσκο του Playboy, ο Μορικόνε είχε δώσει μια, πραγματική αυτή τη φορά συνέντευξη, στη Guardian νομίζω, και είχε πει για τον Ταραντίνο: «Είναι εξαιρετική εμπειρία να δουλεύεις με τον Κουέντιν. Σου δίνει απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσεις». Τρομερό να σου δίνει ο άλλος απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσεις και χώρο να ξεδιπλώσεις τις δεξιότητες και τα ταλέντα σου, να μην σε «πνίγει».
Ο δημιουργικός άνθρωπος, αν τον βάλεις σε καλούπι και τον αναγκάσεις να διεκπεραιώσει, θα σου δώσει τελικά ακριβώς το ίδιο που θα σου έδιναν χιλιάδες άλλοι εκεί έξω. Απλώς θα το κάνει λίγο καλύτερα και πολύ πιο εύκολα για τον ίδιο, αλλά θα χάσεις το βασικό συστατικό της -κάθε- επιτυχίας: Τη μαγεία, το ξεχωριστό, αυτό που απογειώνει τα πράγματα…
Ισχύει στα πάντα.
** το είδαμε στο Harddog
