Ένα από τα απεχθέστερα είδη σχολιασμού και αφορισμού που συναντά κανείς όχι μόνο στα social media αλλά και έξω από αυτά, είναι το «τι ψηφίσατε, ρε γίδια» και οι εκατοντάδες παραλλαγές του. Οπου «γίδια» όλοι εκείνοι που ψήφισαν κάτι άλλο από αυτό που έχει ψηφίσει ο πικρόχολος σχολιαστής.
Πλήθος οι αφορμές γι αυτή την κυβέρνηση από τους πρώτους μήνες της θητείας της μέχρι..
και σήμερα για κριτική και για αντιπολίτευση και για οργή ακόμη: η κατάργηση και μετά η επανίδρυση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής, οι μπουλντόζες στο Ελληνικό που ακόμη δεν πήραν μπροστά, τα μέτρα για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας, τα voucher, το «σκόιλ ελικίκου», ο νέος νόμος για την Παιδεία, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών, το «λάθος κάναμε με τον Χάφταρ» κι ένα σωρό άλλες. Για κριτική στην κυβέρνηση όμως, όχι στους ψηφοφόρους που την έφεραν στην εξουσία.
Το «τι ψηφίσατε ρε!» μετατοπίζει το θέμα και την ευθύνη από εκείνους που πράγματι θα πρέπει να την έχουν, στην κοινωνία. Δηλαδή στον διπλανό μας. Ακόμη πιο σωστά στον ίδιο μας τον εαυτό για ό,τι είχε ψηφίσει πριν πέντε χρόνια αλλά και για ο,τι θα ψηφίσει στο μέλλον. Ή μήπως δεν άκουγαν τα ίδια οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ήταν κυβέρνηση. «Τι ψηφίσατε, γίδια, μαδουραίοι» τους έλεγαν.
Τους έλεγαν δε και το άλλο το απίθανο: «σας ψήφισαν αυτοί που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ!», ως αποδοκιμασία. Λες και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προκύψουν από παρθενογένεση ή να είχαν πέσει με αλεξίπτωτα το 2015.
Ας πάμε όμως ξανά στο σήμερα και στο «τι ψηφίσατε ρε!» που ακούγεται για εκείνους που εξέλεξαν τον Κώστα Μπακογιάννη ως πρώτο πολίτη της Αθήνας, με αφορμή τον Μεγάλο Περίπατο, τα παγκάκια και της ζαρντινιέρες που στήθηκαν στο κέντρο της πόλης. Η ερώτηση ρητορική και εξόχως προσβλητική για τους συμπολίτες μας οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά ποιον ψήφισαν αλλά και που έχουν κάθε δικαίωμα να αλλάξουν (ή να μην αλλάξουν) γνώμη αν κρίνουν ότι δεν έκαναν εύστοχη επιλογή ή ότι άξιζαν καλύτερα παγκάκια και ζαρντινιέρες. Αυτές τις επιλογές είχαν μπροστά στην κάλπη, αυτόν επέλεξαν. Τελεία.
Αν είχαν ένα διατελέσαντα πρόεδρο του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για υποψήφιο και δεν τον προτίμησαν, κακώς! Διότι η Αθήνα μπορεί να γινόταν ένα υπόδειγμα σύγχρονης αισθητικής. Όμως δεν είχαν! Με ο,τι και όποιον έχουμε πορευόμαστε σε αυτή τη χώρα ως κοινωνία και ως Δημοκρατία. Και ως πρωτεύουσα επίσης. Άλλος φτιάχνει συντριβάνια, άλλος είχε κόλλημα με τα πράσινα κάγκελα παντού (που έλεγε και ο Τζιμάκος), άλλος φωταγωγούσε και τις σχάρες των υπονόμων και άλλος έστηνε χριστουγεννιάτικες ρόδες (που ουδέποτε στέριωσαν!).
Αυτοί είμαστε και τα ανάλογα επιλέγουμε. Αν αξίζαμε καλύτερα παγκάκια θα τα είχαμε ήδη. Δεν τα έχουμε ούτε θα τα αποκτήσουμε όσο θεωρούμε αλλήλους «γίδια». Σαν να μη μας έφτανε που συχνά-πυκνά οι κυβερνώντες μας μας θεωρούν «Εχθρό Λαό». Έναν άβουλο λαό που πρέπει να του επιβάλουν την όποια αισθητική τους και να του απαγορέψουν τις συγκεντρώσεις.
«Εχθρός» για τους «επάνω» αλλά και «γίδι» για τον διπλανό; Μήπως παραπάει με αυτή την ιδιώτευση; Μήπως να ξαναμάθουμε τι σημαίνει Δημοκρατία πριν να είναι πολύ αργά;
Υ.Γ. Ας θυμηθούμε τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο «Εχθρός Λαός»:
«Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.
Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ’ αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να `ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός…»
- το κείμενο του Ανδρέα Παναγόπουλου είναι από το libre
