(...)Ο ΠΑΟΚ ήταν υπό πίεσιν, πλέον δεν υπήρχε το επιχείρημα του -7, όταν ξεκινούσε ο αγώνας στον Πειραιά η ΑΕΚ (με τη νίκη της επί του Παναθηναϊκού) τον είχε πάει στη, βολική για εκείνη, ισοβαθμία..
Υπό πίεσιν, ο ΠΑΟΚ έδειξε πόσο το ήθελε. Εβγαλε στο χορτάρι, πνεύμα. Ηταν επικίνδυνος, ίσως όχι όσο απειλητικός θα χρειαζόταν φυσιολογικά να είναι προκειμένου να σπάσει το αήττητο του Ολυμπιακού, άλλη μία φορά οι σέντερ-φορ έπαιρναν τις μπάλες και, πάρα πολλές, τις πετούσαν στα σκουπίδια.
Αλλά, το έκανε. Σ' ένα γενικό πλαίσιο χαμηλής ποιότητας, ο ΠΑΟΚ ήταν ο ξεκάθαρα καλύτερος της βραδυάς. Με τους ολόιδιους έντεκα, του 0-0 πριν τέσσερις ημέρες με τον Παναθηναϊκό. Οι losers της Τετάρτης, οι winners της Κυριακής. Μία χρήσιμη υπενθύμιση που μας αφορά όλους, πόσο ντελικάτο μπορεί να είναι πολλές φορές το έργο της αξιολόγησης του προσωπικού.
Μια άλλη χρήσιμη υπενθύμιση, από το γεγονός ότι έπαιξαν οι ολόιδιοι έντεκα, έχει να κάνει με τη λίστα των τραυματιών. Δεν αφήνει στον προπονητή πολλά περιθώρια, και να ήθελε, να αλλάξει πρόσωπα. Εδώ, η υπόθεση δεν μας αφορά όλους. Αναδεικνύει ως κορυφαία προτεραιότητα για τον καινούργιο αθλητικό διευθυντή, να θεραπευτεί το κομμάτι των αφόρητα χρονοβόρων αποκαταστάσεων.
Ο άνθρωπος πάει να χτίσει πολυκατοικίες στο φεγγάρι, στον τομέα των αποκαταστάσεων. Κι ο ΠΑΟΚ φαίνεται, ή τουλάχιστον το αποτέλεσμα κάτι τέτοιο δείχνει, να ζει στην εποχή του αραμπά. Οπότε καταγράφει αμέτρητες χαμένες εργατοώρες, υπηρεσίες που ενώ τις πληρώνει δεν του προσφέρονται, κέρδη που διαφεύγουν. Δεν είναι ατυχία, δεν πρόκειται για το Τζόκερ ή το Κίνο. Η περί ατυχίας ορολογία, στην επιστήμη έχει προ πολλού ξεπεραστεί.
Την τρίτη και τελευταία χρήσιμη υπενθύμιση μες απ' τα γεγονότα των ημερών, μια υπενθύμιση που αφορά όλους τους Βορειοελλαδίτες και αποτυπώνεται στη λειτουργία του μηχανισμού του ΠΑΟΚ, την πρόσφερε ο κύριος Μπαλτάκος. Ο κύριος Μπαλτάκος πήγε και τους έδειξε ότι δεν είναι δυνατόν, να φταρνίζεται στον Πειραιά ο Μαρινάκης και στη Θεσσαλονίκη να πανικοβάλλεται, τόσο εύκολα, όλο το σύστημα.
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Αλ. Σπυρόπουλου στο SDNA ΕΔΩ)