Γενίτσαροι: Η απαξία μιας μεταφοράς

"Βαριά και πικρή η ιστορία της λέξης «γενιτσαρισμός», υπαγορεύει την προσεκτική χρήση της, τουλάχιστον σε κείμενα που δεν τα κατασκευάζει ο επιπόλαιος κομματικός φανατισμός. Τρόμαξα λοιπόν βλέποντάς τη σε άρθρο ενός πανεπιστημιακού που ο δημόσιος λόγος του διακρίνεται για τη νηφαλιότητά του, όσο αυστηρός κι αν είναι".
Τα παραπάνω γράφει ο..
Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο του στην Καθημερινή αναφερόμενος στο άρθρο «Δικαίωμα του συνέρχεσθαι: η ώρα της αλήθειας» του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που δημοσιεύθηκε στην «Κ» (Κυριακή, 6.7),
Στη συνέχεια ο Παντελής Μπουκάλας γράφει:
«(...) Με τη φράση του ο Ν. Αλιβιζάτος φωτογράφιζε εμπαθώς σαν γενίτσαρο τον Γιάννη Ραγκούση, πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ. Εναντίον ποιανού έβαλλε όμως στη Βουλή ο Ραγκούσης; Εναντίον του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν Ν.Δ. Αν υπάρχει γενιτσαρισμός, υπάρχει και για τους δύο, με την ηθική απαξία του όρου κομμένη στη μέση. Αλλωστε, ο μεν Ραγκούσης διετέλεσε γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ο δε Χρυσοχοΐδης γραμματέας της Κ.Ε. του ίδιου κόμματος. Με τη λογική αυτή, όμως, γενίτσαροι θα χαρακτηρίζονταν πάμπολλοι μεταστεγασθέντες πολιτικοί, ακόμα και πρωτοκλασάτοι. Ας μείνουμε στους όρους ανιδεολογικός καριερισμός, χαμαιλεοντισμός, καιροσκοπισμός. Αρκούν πιστεύω για να ονομάσουν τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει έντιμη και αυτοκριτικά γενναία αναθεώρηση».