δύσκολα χρόνια που γεννήθηκε. Η φτώχεια, η αδικία και η απαξίωση που ένοιωθε όταν τον αποκαλούσαν στο σχολείο «ο γιος της καθαρίστριας» είναι εικόνες που εξακολουθούν να τον πονούν, ακόμα και σήμερα, παρά τα 84 του χρόνια. Αυτές όμως ήταν που γέννησαν αργότερα τραγούδια αξεπέραστα, όπως η «Άπονη Ζωή» και η «Φτωχολογιά», στα οποία μιλούσε για όσα έζησε: «Είχα στερήσεις πάρα πολλές. Μπατίρης φοβερός! Και τα τραγούδια μου για τη φτώχεια μιλάνε. Για την καταπίεση, τον αγώνα για να αλλάξει η ζωή», λέει και διαβάζει στίχους που γράφει τον τελευταίο καιρό και που σύντομα θα γίνουν κι αυτοί, τραγούδια της ζωής μας.
Ο γιος του Νότης, γεννημένος στην οδό Αριστοτέλους, θυμάται τη γιαγιά του και το πατρικό σπίτι του πατέρα του και περιγράφει τις πρώτες δυσκολίες αλλά και αργότερα, τις ημέρες που το σπίτι τους έγινε κέντρο δημιουργίας και συνάντησης σπουδαίων προσώπων, που έγραφαν ιστορία με τη μουσική και τα τραγούδια τους: «Έτσι έγραφαν τότε, μέσα στην πλάκα και τον αυθορμητισμό. Καθόταν ο Λοΐζος στο πιάνο και έπαιζε έναν σκοπό, ο πατέρας μου έγραφε ένα στιχάκι και μεταξύ πλάκας και μιας ωραίας ιστορίας, έβγαινε το τραγούδι»! Η κόρη του Υακίνθη, εξομολογείται μια άγνωστη, στους πολλούς, πλευρά του πατέρα της και του στέλνει το δικό της μήνυμα.
Στο στέκι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, εκεί που τις τελευταίες δεκαετίες συναντά φίλους και συνεργάτες, ο Γιώργος Λιάνης διηγείται περιστατικά και μιλά για τη σχέση που τους δένει τα τελευταία 60 χρόνια, αλλά και για την τεράστια αξία του ως ποιητή, στιχουργού και δημοσιογράφου. Πόσες στιγμές μοιράζονται οι φίλοι μεταξύ τους! Κι είναι αυτές, που κάνουν τις σχέσεις μοναδικές και τους ανθρώπους σημαντικούς, τον έναν για τον άλλον. «Είμαστε αχώριστοι. Δεν μπορώ να δω τη ζωή μου, χωρίς τον Λευτέρη», λέει ο Γιώργος Νταλάρας. Τα συναισθήματα, πολύ πιο έντονα από τον λόγο, κυριαρχούν στις εικόνες, τις οποίες ο ερμηνευτής επιλέγει, από όσες έχει φυλαγμένες στη ψυχή του, να μοιρασθεί μαζί μας.
Ο Μανώλης Μητσιάς τού απευθύνεται με το τραγούδι που σημάδεψε τη ζωή του και η Ελένη Φωτάκη, η οποία μεταξύ άλλων έχει γράψει τις «Μέλισσες», συγκινείται γνωρίζοντας ότι την έχει χρίσει διάδοχό του, όπως κάποτε έκανε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τον ίδιο. «Υπάρχουν κάποιοι στίχοι του που λένε “στων τραγουδιών μου τις παλάμες, μπήκαν οι κοφτερές σου λάμες και κόβουν και με πονούν γιατί η αγάπη σου ήταν κάτι από την πληγή και από το αλάτι και τους καημούς που δεν περνούν”. Θυμάμαι πόσο πολύ έκλαιγα όταν τους άκουσα».
Μαζί του γυρίσαμε τις γειτονιές της Αθήνας, μοιραστήκαμε εικόνες και μυρωδιές της νιότης του και σαν να μας έκανε κι εμάς έστω για λίγο, κομμάτι της ζωής του. Πήγαμε στην «Οδό Αριστοτέλους» εκεί όπου έμενε κι ακούσαμε την ιστορία για το «Άγαλμα» στην πλατεία Βικτωρίας, λίγο πάνω από το πατρικό του. Ύστερα σταθήκαμε μπροστά στο παλιό σπίτι, στην οδό Φυλής και Δεριγνύ γωνία. Το Σαββατόβραδο μας βρήκε στην Καισαριανή. Κι όταν ξημέρωσε Κυριακή, ήρθε ξανά για να μας πει ότι η ζωή είναι όμορφη, να το θυμόμαστε. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μιλά πάντα, στην καρδιά μας για όσα αγαπά, όσα τον ανησυχούν, τον φοβίζουν, τον πονούν. Με τους στίχους του ήταν και είναι πάντα, δίπλα μας, στις μικρές και στις μεγάλες στιγμές της ζωής μας.
Παρουσίαση-αρχισυνταξία: Έλενα Κατρίτση
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Ρουμπής Διεύθυνση φωτογραφίας: Kώστας Τριανταφύλλου
Ημερομηνία μετάδοσης: Κυριακή 2 Αυγούστου 2020, στις 16:00 στην ΕΡΤ1
