Καταφθάνουν κρατώντας η μία την άλλη από τον αγκώνα. Κάτασπρα μαλλιά, αρθριτικά, αβέβαιο το βήμα, στεριώνει στον αγκώνα της άλλης, τεράστια καπέλα - ξόρκι για τον..
ήλιο, αναπαυτικές παντόφλες. Απ` όλα τα αλμυρίκια διαλέγουν αυτό δίπλα μου και το υπόκωφο "ωχ" αρχίζει να ανεβαίνει στον λαιμό.
Τακτοποιούν τις πετσέτες με νοικοκυροσύνη. Μέχρι και οι πέτρες συμμετρικά βαλμένες. Οι τσάντες στην άκρη της πετσέτας. Δεν χρειάζεται να τις δω για να καταλάβω ότι στο εσωτερικό τους όλα είναι στοιχισμένα και τακτοποιημένα με απόλυτη πειθαρχία.
Βάζουν αντιηλιακό η μία στην΄αλλη. Κάτι μου λέει ότι το κάνουν για δεκαετίες. Σίγουρες οι κινήσεις, φροντισιάρικες, αγαπησιάρικες. Η μία πάει κατευθείαν να βουτήξει
-Θα μπεις αμέσως; τη ρωτά η φίλη της
-Όχι που θα κάτσω να την βλέπω, απαντά με μπρίο.
-Εγώ, μονολογεί, η άλλη, θα την κουβεντιάσω λίγο.
Την "κουβεντιάζει" για αρκετή ώρα. Με τα μάτια της υγρά σαν κι εκείνη, στυλωμένα σαν την αναποδιά της, τρυφερά σαν την κάλμα της. Μετά βουτά.
Περνούν δυό ώρες δίπλα μου, διαβάζοντας τα βιβλία τους.
Το "ωχ" πάει και κουρνιάζει στα κατάβαθα του στομαχιού. Στο ενδιάμεσο τις κοιτώ και θέλω να τους πω. "Έχω κι εγώ μια τέτοια φίλη. Σήμερα δεν μπόρεσε. Θα βάλω αντιηλιακό μόνη μου. Και θα την κουβεντιάζω τη θάλασσα".
Ελενα Χουσνή (fb)