Σχεδόν αμέσως ο διπλανός μου... κολλάει πάνω μου και αρχίζει να βήχει...
- Κύριε, σε ποιον κόσμο ζείτε; Κρατήστε τις αποστάσεις και επιπλέον είμαστε πάνω από τρεις μέσα στο μαγαζί, του λέω.
«Εγώ φοράω μάσκα, εσείς δεν φοράτε» μου απαντά. «Είμαι φαρμακοποιός...».
- Να σας χαίρονται οι πελάτες σας... Εσείς, κυρία μου (απευθυνόμενος στην υπάλληλο), δεν πρέπει να τους υπενθυμίζετε να κρατούν αποστάσεις, όπως προβλέπεται από τις οδηγίες;
«Οι αποστάσεις είναι ατομική ευθύνη του καθενός», η απάντησή της...
Σκηνή 2η. Καλώ ταξί. Δεν με παίρνει να αργήσω για μια συνέντευξη. Φοράω τη μάσκα μου, κάθομαι πίσω και λέω στον οδηγό πού πάμε. Ο οδηγός δεν φοράει μάσκα, όπως είναι υποχρεωμένος (!). Δεν θέλω να τσακωθώ. Του δίνω μέσα σε σακουλάκι μια καθαρή μάσκα και του λέω... ψέματα πως πρόκειται να χειρουργηθώ και, για τον λόγο αυτόν, δεν μπορώ να ρισκάρω να κολλήσω κορωνοϊό... Του το είπα στο Π. Φάληρο, τη φόρεσε στο ύψος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης...
Σκηνή 3η. Επιβεβλημένη παρουσία σε υπουργείο για δουλειά. Στο πάνελ κανείς από τους ομιλητές δεν φοράει μάσκα (προφανώς επειδή με μάσκα δεν γράφουν καλά στο γυαλί). Στην αίθουσα κάποιοι από τα στελέχη του υπουργείου μπαίνουν με τη μάσκα στο χέρι και μετά (λίγο προτού ξεκινήσει η εκδήλωση) τη φορούν για να δείχνουν politically correct... Και αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη σε ένα υπουργείο, αλλά το βλέπουμε από τους διοικούντες συνεχώς μπροστά μας... Βλέπε εγκαίνια κ.λπ.
Σκηνή 4η. Σάββατο πρωί, σε καφέ της παραλιακής. Καθόμαστε οικογενειακώς στο πιο απομακρυσμένο τραπέζι. Ο σερβιτόρος που ήρθε να πάρει παραγγελία φοράει μάσκα, αλλά έχει καλυμμένο μόνο το στόμα. Η μύτη είναι έξω και από πάνω από τον δίσκο με τα πράγματα που μας σερβίρει... Τι τη φοράς, χριστιανέ μου. Κάνεις τον σταυρό σου μη σου βγει ξινός ο καφές...
Σκηνή 5η. Βγαίνεις με την οικογένεια να περπατήσεις. Μόλις φτάνεις στην πλατεία, νιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις... ανάσα. Ο ένας πάνω στον άλλο και κανείς δεν κρατάει αποστάσεις... Πανικός.
- Παιδιά, φύγαμε...
«Και το παγωτό;» φωνάζουν τα παιδιά.
- Πάμε αλλού...
Σκηνή 6η. Στη γωνία πιο κάτω ένα μικρό άδειο «παγωτατζίδικο». Δίνω παραγγελία, όταν μια κυρία με δυο παιδιά έρχονται καταπάνω μου...
- Κυρία μου, αποστάσεις...
«Καλά, δεν τρέχει τίποτα...», η απάντησή της.
- Τρέχει, κυρία μου. Πώς είστε τόσο σίγουρη ότι δεν έχω τον ιό και δεν θα κολλήσω τα παιδιά σας;
Σκηνή 7η. Στο ραντεβού που έχω κλείσει με γιατρό φοράω μάσκα. Αυτός όχι...
«Εφόσον δεν έχεις κάποιο υποκείμενο νόσημα δεν υπάρχει κανένας φόβος» μου λέει.
- Η μάσκα, γιατρέ μου, δεν είναι μόνο για δική μου προστασία αλλά και για δική σας...
Σκηνή 8η. Τα παιδιά θέλουν να πάνε για μπάνιο. Δεν έχεις τη δυνατότητα να πας στο άλλο άκρο της Αττικής. Αρα πας κάπου πιο κοντά. Αποστάσεις; Ασ' το καλύτερα. Στροφή και φύγαμε...
Σκηνή 9η. Επίσκεψη σε διαγνωστικό κέντρο για εξετάσεις. Σοκ: αρκετές νοσοκόμες (ή πώς αλλιώς λέγονται στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα) κρατούν τη μάσκα στο χέρι στους διαδρόμους (που είναι γεμάτοι κόσμο) και τη φορούν μόλις μπαίνουν σε εργαστήριο ή γραφείο γιατρού. Μετά την ξαναβγάζουν...
Σκηνή 10η. Οι υπερήλικοι γονείς μου θέλουν να κάνουν διακοπές με τις μικρές μου.
- Πατέρα, έχεις βηματοδότη, κι αν πας... αδιάβαστος θέλεις να το έχω βάρος στη συνείδησή μου; Σε προστατεύω. Ασε τους άλλους...
Συμπέρασμα: μη σου κάτσει...
ΥΓ.: Δεν νομίζω ότι με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μπορείς αποτελεσματικά να προστατευθείς και να προστατέψεις (!)
Προκόπης Γιόγιακας (ΤΑ ΝΕΑ / 07.7.2020)