Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Και, δυστυχώς, όχι πάντα σαν φάρσα. Θεσσαλονίκη, 1967: Ένας δεκαεννιάχρονος, που μόλις έχει περάσει στη Νομική, μετάγεται, καταδικασμένος σε πολυετή φυλάκιση από το έκτακτο στρατοδικείο γιατί έγραφε συνθήματα κατά της Χούντας, σε εγκληματική φυλακή στην άκρη της Ελλάδας..
Ο πατέρας του, στημένος έξω από το τμήμα μεταγωγών, τον βλέπει με χειροπέδες, συγκινείται, θυμώνει και τολμά, ενώ τον ανεβάζουν στην κλούβα, να φωνάξει: Δεν ντρέπεστε; Τι τον έχετε έτσι δεμένο; Φοιτητής είναι, δεν είναι εγκληματίας! Δεν ντρέπεσαι εσύ; του απαντά ο επικεφαλής της φρουράς. Πρέπει να σαπίσεις στη φυλακή, που έβγαλες τέτοιο τσογλάνι. Είναι χειρότερος από εγκληματία!
Ακριβώς έτσι. Και ακριβώς έτσι, τόσα χρόνια μετά, με δημοκρατία Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη, ζήσαμε την ίδια περίπου σκηνή.
Το παιδί με χειροπέδες, ο πατέρας του συγκινημένος -Κώστα, πέρασες στη Νομική- και στον ρόλο του νωματάρχη περασμένων δεκαετιών, ο νωματάρχης της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Της δημοκρατίας τους. Και της ζωής μας.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο οποίος, ναι. Και γραφικός είναι, και ακροδεξιός, και κρυφός φασίστας, και φανερός χουντικός, και μετανοημένος αντισημίτης, και τηλεπωλητής της αθλιότητας, και παιδαγωγός του έθνους, και ό,τι άλλο θέλετε. Αλλά κομμένη η πλάκα. Γιατί όσο εμείς γελάμε μαζί του, αυτός σκάβει λάκκους.
Σκάβει λάκκους στη δημοκρατία, στα δικαιώματα, σε εισαγγελείς, στην αλήθεια, σε όποιον τολμά να επιμένει και να αντιστέκεται. Στον Κώστα, στον Δημήτρη, στην Ιωάννα, στα παιδιά που τα έλεγαν και τα λένε αλήτες.
Με τη χυδαία γλώσσα του, με τον φασιστικό του λόγο, με τις μουσολινικές του εκφράσεις, με τη φαιά του λογοδιάρροια, με τις χιτλερικές του πόζες, κατεδαφίζει τούβλο-τούβλο -όπως δήλωσε ο ίδιος-, όχι το Ελληνικό, αλλά κάθε τι δημοκρατικό, πολιτισμένο και ανθρώπινο στην ελληνική κοινωνία.
Ενθαρρύνει τη βία, καλλιεργεί μικρούς εμφύλιους, σαλιαρίζει, λασπώνει, συκοφαντεί, βρίζει, απειλεί, δαγκώνει, όπως ακριβώς οι ιδεολογικοί του προπάτορες. Που τους αντιμετώπιζαν ως φάρσα, μέχρι να βυθίσουν τον κόσμο στην τραγωδία.
Προσπαθεί, αλλά δεν του περνάει, θα πεις. Δεν πάει όμως έτσι. Ο καθημερινός φασισμός επιβάλλεται με μικρά, συχνά γελοία, βήματα χήνας. Και μόνο οι απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρα θα έφταναν για να κηρυχθεί απόβλητος από το κόμμα και την κυβέρνηση.
Αλλά πού βρήκε τη δημοκρατική ευαισθησία και την ντροπή ο Μητσοτάκης...
- το κείμενο του Θανάση Καρτερού είναι από την στήλη του alaΚαρτ στην Αυγή (15.7.2020)
