Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές εγώ είμαι στο δρόμο και διαδηλώνω. Και μπορεί να είναι η τελευταία μου φορά, όχι γιατί σκοπεύω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια αλλά διότι οσονούπω τις τελειώνει ο Χρυσοχοΐδης και τις συγκεντρώσεις και τις πορείες, μόνο ο Μεγάλος Περίπατος θα μας μείνει να μετράμε ζαρντινιέρα στη ζαρντινιέρα..
τον καημό μας.
Ναι, στο δρόμο είμαι και διαδηλώνω, στη Σταδίου, μπροστά στην έδρα ενός από τα δύο τραπεζικά ιδρύματα που προχώρησαν σε ανακοπή και δεν μπορούμε ως πρώην εργαζόμενοι της «Ελευθεροτυπίας» να πάρουμε τα λεφτά που προέκυψαν από την πώληση του κτιρίου της εφημερίδας. Τα οποία λεφτά για κάποιους και κάποιες είναι πολλά, είναι δεκάδες χιλιάδες ευρώπουλα (καλοφάγωτα!), αλλά για τη συντριπτική πλειοψηφία των πρώην εργαζομένων είναι ψιχουλάκια για τα σπουργίτια. Προσωπικώς, για να δώσω, ένα παράδειγμα θα πάρω ένα τετραψήφιο νούμερο, γύρω στο ένα έκτο όσων θα ελάμβανα κανονικά αν δεν είχαν κάνει φτερά οι μισθοί μου και η αποζημίωσή μου.
Δεν τα πετάς βέβαια, μην παριστάνουμε τώρα και τους λαρτζ τύπους με τις φαρδιές τις τσέπες. Τίποτε δεν πετάς σε αυτούς τους καιρούς της οικονομικής δυσπραγίας (συγγνώμη, της οικονομικής καταστροφής) και ακόμη ακούω τη φωνή πρώην συναδέλφου στο τηλέφωνο να μου λέει «Χρήστο βοήθα, δεν έχω να φάω». Το τι έκανα εγώ κατόπιν είναι δική μου δουλειά, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος περιμένει δυο χιλιάρικα από την πώληση του κτιρίου για να τη βγάλει ως τα Χριστούγεννα. Για να μη σου πω ως το Πάσχα…
Θα θυμάστε, είμαι σίγουρος, πριν από καναδυο βδομάδες που είχα ξαναγράψει για το θέμα μας και είχα μάλιστα πλέξει και το εγκώμιο του Άδωνι Γεωργιάδη που μας συμπαραστάθηκε. Είχε σπεύσει τότε η φίλη μου η Δανάη να μου βάλει πάγο στο φέηζμπο, γράφοντας επί λέξει:
«Για να δούμε όμως τι θα κάνουν οι τράπεζες απέναντι στο μονομπλοκ του πολιτικού κόσμου; Μήπως θα κάνουν το δικό τους (όπως συνήθως αφού κανείς δεν τους τραβάει το αυτάκι στην κυριολεξία), οπότε αυτό που θα απομείνει θα είναι μια χρήσιμη, καλή μαρτυρία (εκ του ασφαλούς) του Άδωνι - για μια επόμενη πολιτική σκοπιμότητα».
Της είχα απαντήσει τότε εγώ ότι υπήρχε η τροπολογία του ΚΙΝΑΛ υπέρ ημών, που θα κατέβαινε Βουλή και θα βλέπαμε αν θα την ψήφιζε ή όχι η κυβέρνηση. Κυριακή κοντή γιορτή κλπ. κλπ.
Ε λοιπόν η τροπολογία έκανε φτερά!
Δεν ψηφίστηκε ποτέ, ο Χάρος βγήκε παγανιά και την κατάπιε, στο πηγάδι το βαθύ έπεσε και δεν ξαναβγήκε ποτέ.
Και είμαι σίγουρος ότι η Δανάη με διαβάζει τώρα και χαμογελάει πικρά αλλά δεν σκέπτεται να μου κουνήσει το δάχτυλο και να μου αρχίσει τα «στα ‘λεγα εγώ» γιατί είναι κορίτσι από σπίτι κι έχει αγωγή.
Αντιθέτως, σκέπτομαι εγώ να κουνήσω το δάχτυλο στον υπουργό Δικαιοσύνης, τον κύριο Τσιάρα, και να του επισημάνω ότι υπάρχουν πρώην δημοσιογράφοι, πρώην διοικητικοί, πρώην τεχνικοί της «Ελευθεροτυπίας» που θα τους προσφέρει μεγάλη ανακούφιση και το τελευταίο ξεφτιλισμένο ευρώπουλο. Δεν πάμε για τα πολλά φίλε, για τα λίγα πάμε!
Για να βουλώσει καμιά τρύπα, για να πληρωθεί κάνας λογαριασμός, για να μη χαθεί κάνα σπίτι. Λυπούμαι πολύ, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο αναμονής, ως την ώρα που θα αναμορφωθεί συνολικά το πτωχευτικό δίκαιο και θα φάνε τα λόγια τους οι άπιστοι Θωμάδες. Ή τώρα είναι ή ασταδγιάλα!
Κάντε λοιπόν τα κουμάντα σας κύριοι υπουργοί, γιατί από λόγια χορτάσαμε. Και στου τούνελ το βάθος, όχι φως δεν φαίνεται αλλά ούτε καν λάμψη από κάφτρα τσιγάρου…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
