(...) Συχνά, η μεγαλόπνοη ιδέα από την υλοποίηση απέχουν πολύ. Οι ποδηλάτες
δεν αντέχουν τον καύσωνα. Τα δέντρα αργούν να μεγαλώσουν και να κάνουν
ίσκιο – συνεπώς τα παγκάκια ψήνονται στο λιοπύρι. Η άσφαλτος βάφτηκε
κόκκινη. Οι Αθηναίοι δεν πολυδιαβάζουν. Ούτε πολυφλερτάρουν γιατί δεν
έχουν τις απαραίτητες υποδομές.
Τι μένει;
Μια άδεια Β. Ολγας, μια..
Πανεπιστημίου που ασφυκτιά,
μια κόκκινη γραμμή πυρακτωμένη, μια εκτυφλωτικά κίτρινη που ξεθωριάζει, ένας κάθιδρος τροχονόμος στο Σύνταγμα, ο οποίος προσπαθεί να βάλει σε τάξη τους οδηγούς ταξί, και πολλά ξεκαρδιστικά memes στα σόσιαλ μίντια. Την ίδια στιγμή, λίγα μέτρα πιο κάτω, μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο τα «τζάνκι» βαράνε ενέσεις σε όποια φλέβα έχει απομείνει ακέραια, τα ξεφλουδισμένα, άδεια κτίρια καταρρέουν, η Αθήνα υποφωτισμένη και ρυπαρή ξεκινάει στην αρχή της Σταδίου να μιμηθεί το Αμστερνταμ, αλλά στο τέλος της μοιάζει περισσότερο με το Κάιρο.
Οι προθέσεις ήταν αγαθές, το αποτέλεσμα όμως ήδη τις υπονομεύει. Οι πόλεις για να αλλάξουν χρειάζονται ένα συνολικό σχέδιο και όραμα – καλές αστικές συγκοινωνίες, καθαριότητα, πράσινο. Δεν αρκεί ούτε μια ολόκληρη πανδημία να περάσει από πάνω τους για να τις μεταμορφώσει.
- από κείμενο της Ξένιας Κουναλάκη στην Καθημερινή με τον τίτλο «Αμστερνταμ-Κάιρο» (ολόκληρο ΕΔΩ)
