Εγώ, η «Ελευθεροτυπία» και οι «πεινασμένες» τράπεζες

«Σήμερα θα έπαιρνα λέει, ένα ποσό από τον πλειστηριασμό του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας. Ένα ποσό, που θα μπορούσα να διαμοιράσω σε όλους αυτούς που χρωστάω το ότι ζω σήμερα γιατί με τάισαν, γιατί με δάνεισαν, γιατί με σπίτωσαν. Αλλά φευ. Η Alpha Bank και η Πειραιώς, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα αυτά τα λεφτά. Πολύ μεγαλύτερη ανάγκη». Aυτό γράφει ένας πρώην εργαζόμενος της Ελευθεροτυπίας, που σήμερα..
θα έπαιρνε, όπως κι άλλοι 850 πρώην εργαζόμενοι της εφημερίδας, μέρος των δεδουλευμένων και της αποζημίωσής του.

Νοέμβριος 1991. Η Ελευθεροτυπία ήδη είχε κυκλοφορήσει το περιοδικό «Ε» στην Κυριακάτικη έκδοσή της, και ο Γιάννης Κορωναίος, ο art director της εφημερίδας, είχε απίστευτο φόρτο εργασίας στο καινούργιο περιοδικό. Στις δεκαπέντε του μήνα, κάναμε ένα ραντεβού μαζί για να με δει, να συζητήσουμε, να δούμε αν μπορώ να τον αντικαταστήσω στο ατελιέ του καθημερινού φύλλου. Ψιλοτσακωθήκαμε για τον μισθό, ήθελε να μου δώσει τότε 5.000 δρχ. λιγότερες από αυτό που ζητούσα και έφυγα.
Δεκαεπτά Νοεμβρίου το 1991. Η Αθήνα καίγεται από τις διαδηλώσεις, και το Πολυτεχνείο στην Πατησίων τυλίγεται στις φλόγες. Γύρω στις 7 το απόγευμα, το τηλέφωνο στο σπίτι κτυπάει, ο Γιάννης ρωτάει, «Ντίμη που είσαι;». Σπίτι του λέω. «Έλα αμέσως στην Κολοκοτρώνη, ξεκινάς δουλειά άμεσα» μου λέει.
Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου σε αυτήν την εφημερίδα.
- διαβάστε τη συνέχεια στο left.gr EΔΩ