Κάτι θέλει να πει (πάλι) η Καθημερινή

Το καθημερινό πρωτοσέλιδο άρθρο της Καθημερινής, αν και λίγων λέξεων, συχνά λέει πολλά και υπονοεί περισσότερα. Άλλοτε κάνει λόγο για «επωαζόμενους ναρκισσισμούς» με τις συχνές μετρήσεις δημοτικότητας πολιτικών, που δεν τους κατονομάζει, και άλλοτε για «κάποια κυβερνητικά στελέχη (που) θεωρούν ότι με "τακτοποιήσεις" που αφορούν ημέτερους μπορούν να ελέγχουν τα πάντα». Πολλές..
φορές είναι υπαινικτικό και κάποιες άλλες σιβυλλικό, όπως το σημερινό, κυριακάτικο σύντομο πρωτοσέλιδο άρθρο.
Αναφέρεται σε παλιούς ένοικους του Μαξίμου που «στο παρελθόν ξέχασαν ότι είναι ένοικοι και όχι ιδιοκτήτες του κράτους». Ποιοι ένοικοι; Σε ποια περίοδο του παρελθόντος; Δεν τους προσδιορίζει, αλλά μιλάει για «πολλούς». Οι οποίοι «ενίοτε καλλιέργησαν στους εαυτούς τους την ψευδαίσθηση ότι η προσωρινή εξουσία τους εξασφαλίζει και διαχρονική ασυλία». Ποιοι ήταν αυτοί; Και τι σχέση μπορεί να έχει η αναφορά σε παλιούς ενοίκους με τα σημερινά δεδομένα και πρόσωπα;
Ιδού ολόκληρο το άρθρο, και όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει:
«Πολλοί ένοικοι του Μαξίμου στο παρελθόν ξέχασαν ότι είναι ένοικοι και όχι ιδιοκτήτες του κράτους. Γι’ αυτό και χρησιμοποίησαν τους θεσμούς σαν εργαλεία πολιτικής, όχι σαν εργαλεία για την προστασία και την πρόοδο της χώρας. Ενίοτε καλλιέργησαν στους εαυτούς τους την ψευδαίσθηση ότι η προσωρινή εξουσία τούς εξασφαλίζει και διαχρονική ασυλία. Προσπάθησαν δε να δημιουργήσουν είτε ένα δικό τους κράτος είτε ένα δικό τους σύστημα ενημέρωσης. Όλα αυτά τα έχουμε δει και ξαναδεί. Καταλήγουν πάντοτε σε τραγωδία. Πολιτικά, γιατί τα σκοτεινά εγχειρήματα βασίζονται σε σκοτεινούς και απρόβλεπτους παίκτες. Εθνικά, γιατί ισχυρό παρακράτος σημαίνει αδύναμο κράτος, ειδικά την ώρα που η πατρίδα το έχει ανάγκη».

- από το Harddog