Κάθομαι τώρα εγώ στο “Βυζαντινό” του Hilton (πού με τρέχουν ρε φίλε, το δόλιο το κουμμούνι…) και συζητάω με έναν τύπο που κατέχει πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Πιο πολύ ακούω δηλαδή, πράγμα σπάνιο για δημοσιογράφο, γλώσσα δεν βάζουμε μέσα συνήθως, αλλά εγώ το ‘χω από μικρός, από το..
σχολείο, ακούω για να μαθαίνω. Λέει ο άλλος, σημειώνω εγώ, λέει για τη Βουλή, λέει για τα υπουργεία, λέει για τα πρωτόκολλα, φτάνει κάποια στιγμή η κουβέντα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αρχίζει λοιπόν ν’ αραδιάζει τους λόγους που δεν πιστεύει τον Τσίπρα, που δεν τον γουστάρει, που δεν τον εμπιστεύεται, παναγίτσα ο ρεπόρτερ Ξανθάκης.
«Αλλά…», μου λέει κάποια στιγμή. «Τι αλλά;», τον ρωτάω εγώ.
«Έχει κι ένα πράγμα που δεν μπορώ να το αρνηθώ», μου λέει. «Έχει το χάρισμα, είναι σταρ»!
Κάπως έτσι και με την Έλενα Ακρίτα. Μπορείς να διαφωνείς μαζί της, μπορεί να μην την πιστεύεις, μπορείς να μην την γουστάρεις, αλλά είναι κάπως δύσκολο, για να μην πω αδύνατο, να της αρνηθείς ότι είναι αστέρι. Κι ακριβώς επειδή το κουβαλάει το σταριλίκι μέσα της, προκαλεί τέτοιο άλγος σε όσους και όσες θα θέλανε να έχουν ευλογηθεί αναλόγως από το Θεούλη. Ή από την Τίνκερμπελ, μην επεμβαίνω τώρα και σε ζητήματα θεολογικού τύπου!
Τέτοιο πόνο και τέτοια ζήλεια πράσινη, γιατί εσύ κι όχι εγώ, πώς συνέβη αυτό το πράγμα, πού έγινε το λάθος, γιατί δεν φωτάει η δική μου η λάμπα; Και αφού δεν μας προκύπτει από μόνο του το σταριλίκι, πώς θα καταφέρουμε να το ψωνίσουμε, φορτωμένη είναι η πιστωτική, μάτσο τα χιλιάρικα, φέρε μου κι εμένα μπάρμπα κι ας μην είναι και ακριβώς στο μέγεθός μου, ας ξεχειλώνει και λίγο, ας χάνει λίγο στο στρίφωμα. Θα τα βρούμε μη σε νοιάζει, κάνε μου τη χάρη και θα σ’ έχω στο νου μου.
Έλα όμως που δεν γίνεται! Όσο και να σε παίξει η τηλεόραση, όσο και να σε γράψουν οι εφημερίδες, όσο και να σε διαφημίσουν τα ραδιόφωνα και οι ιστοσελίδες, το σταριλίκι ούτε διδάσκεται, ούτε χτίζεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις και όσο και να προσπαθούν κάποιοι ή κάποιες να το κουκουλώσουν θα λάμψει κάποια στιγμή σαν καθαρός χρυσός. Είναι το χάρισμα που έλεγε κι ο απέναντι στο Hilton, είναι το δώρο που σου χάρισαν οι μοίρες (ή ο Χριστούλης, γουατέβα) με το που βγήκες από την κοιλιά της μάνας σου. Και μ’ αυτό πορεύεσαι, για καλό ή για κακό…
Όσο για τις θορυβώδεις κυρίες των social media, μακάρι να είχαμε άλλες τόσες! Πιο πολλές τις θέλουμε και πιο θορυβώδεις και πιο ζόρικες και πιο αμάσητες και πιο αδυσώπητες σε όσα γράφουν. Καιρός είναι να πάρουν κι αυτές τη θέση τους στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, σε πρώτο πλάνο παρακαλώ, την κάμερα σε μένα. Και πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν τα γαμημένα τα social media και δεν χρειάζεται να λάβουν οι κυρίες οι θορυβώδεις την άδεια κανενός καριόλη για εκφρασθούν. Και να τα βγάλουν τα σώψυχα, να πούνε τον πόνο τους, ν’ ανοίξουν την καρδιά τους. Ναι, φέρε κι άλλες μπάρμπα, το δικό τους το σαματά θέλουμε, το δικό τους τον τσαμπουκά, το δικό τους το ασικιλίκι. Και ίσως ο κόσμος μας πάψει κάποια στιγμή να είναι τόσο ενοχλητικός!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
