Όταν ο Μεγάλος Περίπατος γίνεται Μεγάλο Βασανάκι - Μποτιλιάρισμα και χάος στο κέντρο της Αθήνας…
του
Χρήστου Ξανθάκη
Σιγά το μποτιλιάρισμα γατάκια!
Να σας πω εγώ μποτιλιάρισμα, να σηκωθεί κάγκελο η τρίχα. Από τα μέσα
της δεκαετίας του ογδόντα, όταν αποφασίσαμε ξαφνικά από εκεί που
καθόμασταν πλατεία Εξαρχείων ν’ ανεβούμε Χαλάνδρι για να πάμε στην
«Ταρταρούγα», που είχε..
την φημισμένη καρμπονάρα της εποχής -λιγούρα καταλαβαίνετε. Και είχε η Βάσω το μοναδικό αυτοκίνητο της παρέας, ένα σαραβαλιασμένο Τράιομφ, κληρονομιά από πλούσια θεία και μπουκάραμε στο σάψαλο και βγήκαμε Αλεξάνδρας. Και κάναμε μιάμιση ώρα να δούμε Κηφισίας!
Ματημπαναγία, μιάμιση ώρα μετρημένη με το ρολόι. Σε σημείο δηλαδή που ν’ αναρωτιέται η Βάσω αν θα της φθάσει η βενζίνα ή θα μείνουμε κάπου εκεί μπροστά στην παλιά «Αρζεντίνα», να μας δείχνει ο κόσμος με το δάχτυλο και να γελάει. Όπως δείχνανε οι περαστικοί της Πανεπιστημίου τους εποχούμενους σήμερα, χτες και προχτές το πρωί, που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και όσο για τον πατέρα καλύτερα να μην σας πω, απώλεια πολέμου καταγράφηκε. Στο Μεγάλο Περίπατο που μετατράπηκε σε Μεγάλο Βασανάκι της Αθήνας…
Συμβαίνουν όμως αυτά όταν εμπιστεύεσαι πολεοδόμους. Την προηγούμενη φορά που έβαλαν το χεράκι τους στην κίνηση του κέντρου, είχε προκύψει ανάλογο μπάχαλο συμπαντικών διαστάσεων με τα μποτιλιαρίσματα να φτάνουν ως τα Μεσόγεια. Μιλάω για το περιβόητο «τρίγωνο» Βασιλίσσης Σοφίας-Φειδιππίδου-Μεσογείων (όχι ακριβώς τρίγωνο, κάτι σαν το δέλτα του Γάγκη, αλλά καταλαβαινόμαστε), που έκανε και τον πιο ψύχραιμο γιωταχί να βγάλει καντήλες. Και για τους ταξιτζήδες δεν το συζητώ, αφρούς βγάζανε λες και τους είχες γεμίσει το στόμα με Ντιξάν.
Όλα αυτά εξαιτίας μιας έμπνευσης κάποιων τύπων που κάθονταν αναπαυτικά στα γραφεία τους, αντί να βγουν στο δρόμο να δουν με τα ματάκια τους τι συμβαίνει και πως μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Χρόνια ολόκληρα υποφέραμε από τη βλακωδία τους, ώσπου το πήραν απόφαση οι αρμόδιοι και φτιάξανε το σημερινό σύστημα στη Φειδιππίδου. Το οποίο σημερινό σύστημα δεν είναι τέλειο, αλλά δουλεύει. Και διοχετεύει την κίνηση, αντί να την μπαστακώνει.
Γι’ αυτό λέω εγώ «φωνάχτε την Τροχαία»! Ε ναι, παιδιά, τον πιο ταπεινό τροχονόμο να πάρεις, πιο πολλά καταλαβαίνει από τράφικο σε σχέση με τον κύριο καθηγητή. Τα νιάτα του έχει φάει στην άσφαλτο, τα νεύρα του έχει κάψει με τα τετράτροχα και τα δίτροχα, την υπομονή του έχει εξαντλήσει με τις ταρζανιές του κάθε περίεργου, άμα δεν ξέρει αυτός τι απαιτείται για να ρολάρει η πόλη και να μην φρακάρει ο ντουνιάς, ποιος το ξέρει δηλαδή; Έτσι είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Τον πιο ταπεινό Ζητά να πάρεις, σε δέκα λεπτά μέσα θα στα πει, όσα θέλει χιλιάδες σελίδες ο «ειδικός» για να τα περιγράψει.
Πράγμα που το βλέπουμε και στην περίφημη έκθεση του ΕΜΠ για τον Μεγάλο Περίπατο, που μας απεστάλη χθες από το Δήμο Αθηναίων. Κομψό κατασκεύασμα δεν λέω, αλλά βασίζεται ιδιαιτέρως στα δεδομένα του περασμένου Μαρτίου (βλέπε μείωση της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού) και όταν φτάνει στο «δια ταύτα» περνάει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, γράφοντας:
«Η αρνητική επιρροή των επεμβάσεων στην κυκλοφορία των ΙΧ οχημάτων είναι περιορισμένη και τοπική στην περιοχή του Συντάγματος και της Πανεπιστημίου, είναι πολύ μικρή στον δακτύλιο και αμελητέα εκτός του δακτυλίου».
Με συνθήκες καραντίνας, ναι, βεβαίως. Με συνθήκες Αυγούστου, νέκρα παντού, ναι, βεβαίως. Με συνθήκες καθημερινότητας αθηναϊκής, αντίο κύριοι καθηγητές, επιστρέψτε στα θρανία και ξαναδώστε Πανελλαδικές. Η πραγματικότητα σας διαψεύδει πανηγυρικά!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
την φημισμένη καρμπονάρα της εποχής -λιγούρα καταλαβαίνετε. Και είχε η Βάσω το μοναδικό αυτοκίνητο της παρέας, ένα σαραβαλιασμένο Τράιομφ, κληρονομιά από πλούσια θεία και μπουκάραμε στο σάψαλο και βγήκαμε Αλεξάνδρας. Και κάναμε μιάμιση ώρα να δούμε Κηφισίας!
Ματημπαναγία, μιάμιση ώρα μετρημένη με το ρολόι. Σε σημείο δηλαδή που ν’ αναρωτιέται η Βάσω αν θα της φθάσει η βενζίνα ή θα μείνουμε κάπου εκεί μπροστά στην παλιά «Αρζεντίνα», να μας δείχνει ο κόσμος με το δάχτυλο και να γελάει. Όπως δείχνανε οι περαστικοί της Πανεπιστημίου τους εποχούμενους σήμερα, χτες και προχτές το πρωί, που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και όσο για τον πατέρα καλύτερα να μην σας πω, απώλεια πολέμου καταγράφηκε. Στο Μεγάλο Περίπατο που μετατράπηκε σε Μεγάλο Βασανάκι της Αθήνας…
Συμβαίνουν όμως αυτά όταν εμπιστεύεσαι πολεοδόμους. Την προηγούμενη φορά που έβαλαν το χεράκι τους στην κίνηση του κέντρου, είχε προκύψει ανάλογο μπάχαλο συμπαντικών διαστάσεων με τα μποτιλιαρίσματα να φτάνουν ως τα Μεσόγεια. Μιλάω για το περιβόητο «τρίγωνο» Βασιλίσσης Σοφίας-Φειδιππίδου-Μεσογείων (όχι ακριβώς τρίγωνο, κάτι σαν το δέλτα του Γάγκη, αλλά καταλαβαινόμαστε), που έκανε και τον πιο ψύχραιμο γιωταχί να βγάλει καντήλες. Και για τους ταξιτζήδες δεν το συζητώ, αφρούς βγάζανε λες και τους είχες γεμίσει το στόμα με Ντιξάν.
Όλα αυτά εξαιτίας μιας έμπνευσης κάποιων τύπων που κάθονταν αναπαυτικά στα γραφεία τους, αντί να βγουν στο δρόμο να δουν με τα ματάκια τους τι συμβαίνει και πως μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Χρόνια ολόκληρα υποφέραμε από τη βλακωδία τους, ώσπου το πήραν απόφαση οι αρμόδιοι και φτιάξανε το σημερινό σύστημα στη Φειδιππίδου. Το οποίο σημερινό σύστημα δεν είναι τέλειο, αλλά δουλεύει. Και διοχετεύει την κίνηση, αντί να την μπαστακώνει.
Γι’ αυτό λέω εγώ «φωνάχτε την Τροχαία»! Ε ναι, παιδιά, τον πιο ταπεινό τροχονόμο να πάρεις, πιο πολλά καταλαβαίνει από τράφικο σε σχέση με τον κύριο καθηγητή. Τα νιάτα του έχει φάει στην άσφαλτο, τα νεύρα του έχει κάψει με τα τετράτροχα και τα δίτροχα, την υπομονή του έχει εξαντλήσει με τις ταρζανιές του κάθε περίεργου, άμα δεν ξέρει αυτός τι απαιτείται για να ρολάρει η πόλη και να μην φρακάρει ο ντουνιάς, ποιος το ξέρει δηλαδή; Έτσι είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Τον πιο ταπεινό Ζητά να πάρεις, σε δέκα λεπτά μέσα θα στα πει, όσα θέλει χιλιάδες σελίδες ο «ειδικός» για να τα περιγράψει.
Πράγμα που το βλέπουμε και στην περίφημη έκθεση του ΕΜΠ για τον Μεγάλο Περίπατο, που μας απεστάλη χθες από το Δήμο Αθηναίων. Κομψό κατασκεύασμα δεν λέω, αλλά βασίζεται ιδιαιτέρως στα δεδομένα του περασμένου Μαρτίου (βλέπε μείωση της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού) και όταν φτάνει στο «δια ταύτα» περνάει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, γράφοντας:
«Η αρνητική επιρροή των επεμβάσεων στην κυκλοφορία των ΙΧ οχημάτων είναι περιορισμένη και τοπική στην περιοχή του Συντάγματος και της Πανεπιστημίου, είναι πολύ μικρή στον δακτύλιο και αμελητέα εκτός του δακτυλίου».
Με συνθήκες καραντίνας, ναι, βεβαίως. Με συνθήκες Αυγούστου, νέκρα παντού, ναι, βεβαίως. Με συνθήκες καθημερινότητας αθηναϊκής, αντίο κύριοι καθηγητές, επιστρέψτε στα θρανία και ξαναδώστε Πανελλαδικές. Η πραγματικότητα σας διαψεύδει πανηγυρικά!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr