Και ο Τσίπρας και η Αριστερή πτέρυγα και οι Πασοκογενείς και τα μέλη
Αν μη τι άλλο η Αριστερά, τον έχει τον καυγά στο αίμα της. Από τα πρώτα της μπουσουλήματα εν Ελλάδι όλο στη μανούρα και στη βαβούρα είναι, με τις φράξιες (τις τάσεις για να το πω πιο κομψά), τις διασπάσεις και τα γκρουπούσκουλα να δίνουν τον τόνο της εσωκομματικής διαπάλης. Στην καλή εκδοχή, προκύπτει ένας ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις πρώτες..
εκλογές του 2015, στην κακή εκδοχή προκύπτει ένας ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά απ’ το δημοψήφισμα. Και στην ενδιάμεση εκδοχή προκύπτει ένας ΣΥΡΙΖΑ του 2020, όπου όλοι γκρινιάζουν και όλοι δίκιο έχουν!
Ε, ναι, από γκρίνια άλλο τίποτα αυτές τις μέρες. Έχουν απομείνει κάτι ουρές γκρίνιας από τις περυσινές εκλογές (νορμάλ και δημοτικές), προστίθεται γκρίνια για την αντιπολιτευτική τακτική, ανακατεύεται γκρίνια για τα συνεδριακά, ψήνεται το σύνολο σε σιγανή φωτιά με επιπλέον γκρίνια για το επικείμενο (επικείμενο;) συνέδριο του κόμματος και προκύπτει ένα αποτέλεσμα να γλείφουν τα δάχτυλά τους ακόμη και οι ικανότεροι των Master Chefs. Και πάλι καλά να λέμε που το φάντασμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη εξακολουθεί να στοιχειώνει την Κουμουνδούρου, γιατί αλλιώς θα είχαμε ήδη τις πρώτες αποχωρήσεις (ή εξώσεις) από την Κουμουνδούρου…
Εν τω μεταξύ η χώρα έχει ανάγκη από αξιωματική αντιπολίτευση. Με όλο το σεβασμό στο ΚΙΝΑΛ, στο ΚΚΕ και στο Γιάνη μας (αχ, Γιάνη μας!) , μια χαρά και αναγκαίες είναι οι δικές τους οι φωνές, αλλά η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ είναι που μετράει πάνω απ’ όλα. Ένας στους τρεις Έλληνες και μία στις τρεις Ελληνίδες τον ψήφισαν και απ’ αυτόν περιμένουν να βγάλει τα κάρβουνα από τη φωτιά. Ιδίως όταν πάνε κι έρχονται κάτι ομορφιές σαν τα Σκοιλ Ελικικου και τον Μέτζη του Νεούκτη που απαιτούν παρεμβάσεις εδώ και τώρα. Δεν είναι ωστόσο και τόσο λίγος ο κόσμος που έχει την εντύπωση ότι όλη τη δουλειά την κάνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τουλάχιστον οι δικές τους οι φωνές διακρίνονται από μια κάποια αποτελεσματικότητα. Ενώ η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαν να σκάει στο κύμα και να την καταπίνει η θάλασσα.
Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου, καινούρια ευκαιρία για φάγωμα! Φταίει ο Τσίπρας που δεν τα λέει χύμα και τσουβαλάτα, φταίει ο Παππάς που επηρεάζει τον Τσίπρα, φταίει ο Σκουρλέτης που δεν κλείνει στιγμή το στόμα του, φταίει ο Πολάκης που καπνίζει, φταίει ο Ευκλείδης που παραγοντίζει, όλοι κάπως φταίνε, όλοι κάπου φταίνε, όλοι για κάτι φταίνε! Κι όλοι έχουν δίκιο!
Μάλιστα, δίκιο έχουν ο Τσίπρας και οι συν αυτώ που βλέπουν ότι θαύματα σαν εκείνο του 2015 συμβαίνουν κάθε τριαντατόσα χρόνια (το προηγούμενο με την Αλλαγή του 1981) και επιχειρούν να προσεγγίσουν το Κέντρο. Δίκιο έχει και η Αριστερή πτέρυγα που δεν θέλει να χάσει το κόμμα το χρώμα του και τις ρίζες του και κρατάει κόντρα. Δίκιο έχουν και οι Πασοκογενείς που θέλουν ν’ ακούγονται οι φωνές τους στο καινούριο σπίτι τους. Δίκιο, πάνω απ’ όλους, έχουν και τα απλά μέλη που χάνουν σιγά σιγά την ψυχραιμία τους με τη φαγωμάρα και απαιτούν απόλυτη ενότητα και ευθυγράμμιση σε κοινό λόγο και κατεύθυνση. Γιατί αν συνεχιστεί το τρελάδικο θα χάσουν οι πάντες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση και η χώρα η ίδια. Υπάρχει άραγε κανείς που θέλει να το φορτωθεί αυτό στο μητρώο του ή μήπως έστω την τελευταία στιγμή η ψυχραιμία θα επικρατήσει;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
