Την Κυριακή, περιμένοντας τον γιο μου να δώσει εξετάσεις αγγλικών πέρασα κάμποσες ώρες σε ένα καφέ του κέντρου της Αθήνας.
Αν και όταν πήγα είχε αρκετούς θαμώνες, σιγά-σιγά άδειαζε και στο τέλος έμεινα μόνος μου. Στο πίσω μου τραπέζι κάθονταν οι ευγενέστατοι σερβιτόροι και η κοπέλα που έκανε τους καφέδες..
Πεταγόντουσαν σαν ελατήρια όταν έφτανε κάποιος άλλος πελάτης. Αυτός ήταν ηθοποιός, αυτές ήταν φοιτήτριες μάλλον στο τέταρτο έτος.
Δουλεύουν για να είναι αξιοπρεπείς και να μπορέσουν να στρώσουν τις ζωές τους.
Άκουσα πολλά από την κουβέντα τους. Κάποια στιγμή ανταλλάξαμε και μερικές σκέψεις.
Τώρα, ώρες μετά, σκέφτομαι διάφορες κουβέντες που κάνω με ανθρώπους που είμαστε πια πενηντάρηδες για τα νέα παιδιά και πόσο εύκολα σχολιάζουμε ή / και κατακρίνουμε τις συμπεριφορές των νέων ανθρώπων.
Νομίζω ότι πάντα οι μεγαλύτεροι είχαν να ψέξουν τους νέους, κι αυτό δεν το λέω για να δικαιολογήσω κανέναν.
Ο κυριότερος λόγος που οι μεγαλύτεροι άνθρωποι στοχοποιούμε, γενικεύοντας, τους νέους είναι γιατί περιμένουμε από αυτούς να κάνουν ό,τι δεν τολμήσαμε εμείς.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι κρίνουμε τους άλλους με τα δικά μας δεδομένα και σίγουρα ξεχνώντας πως αντιδρούσαμε ή πώς συμπεριφερόμαστε ως νέοι, κάποτε, κι εμείς.
Η δική μου η γενιά είχε στ’ αυτιά της τη φωνή του Αντρέα (Παπανδρέου) που έλεγε «δε θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης».
Σήμερα όμως οι συνθήκες είναι τέτοιες που τα περισσότερα παιδιά μόνο ως γκαρσόνια (δικά μας, που είμαστε κάπως Ευρωπαίοι, όσο και να το πεις) μπορούν να βρουν μια δουλειά για κάποιες ώρες τη μέρα, για κάποιες μέρες τη βδομάδα, και σίγουρα πιο κακοπληρωμένα από γκαρσόνια της εποχής που εμείς οι νέοι, τότε, αρχίζαμε τις ζωές μας και πιάναμε τα όνειρά μας.
«Γκαρσόνια της Ευρώπης» δε γίναμε αλλά κάποια στιγμή γίναμε οι παρίες και οι δακτυλοδεικτούμενοι της Ευρώπης και οι «δικές» μας επιλογές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υποθήκευσαν τις ζωές των σημερινών γκαρσονιών.
«Θέλω να πάω να ζήσω στο πατρικό μόνη μου όταν φύγει ο νοικάρης του μπαμπά μου, αλλά δεν μπορώ ακόμη. Δεν θέλω να ζω μόνη μου αλλά να ζητάω από τον πατέρα μου να μου ψωνίζει. Θέλω να τα βγάζω πέρα μόνη μου, κανονικά ρε παιδί μου». Συμφωνούμε όλοι ότι αυτή είναι μια από τις πιο υγιείς σκέψεις που μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος;
Συμφωνούμε ότι δείχνει μια αξιοπρέπεια και μια σωστή ανατροφή;
Αν η απάντηση είναι το «ναι», όπως ελπίζω, τότε αυτοί που φτιάχνουν το μέλλον των παιδιών μας δεν κάνουν κάτι ώστε να το εξασφαλίζουν;
Είναι αριστερής ή δεξιάς λογικής η συμφωνία μας με το όνειρο ενός παιδιού που θέλει να ξεκινήσει τη ζωή του στηριζόμενο στα πόδια του κι όχι στα χαρτζιλίκια ή στην όποια φιλανθρωπία;
Πότε θα αποφασίσει η πολιτική σκηνή της χώρας, η εκάστοτε κυβέρνηση να θωρακίσει το μέλλον της νέας γενιάς με μέτρα μόνιμα που θα κάνει πολίτες να στηρίζονται στα πόδια τους και όχι σε κάθε είδους φιλανθρωπίες (ακόμη κι αν αυτές προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον).
Δεν μιλάω σήμερα για εργοδοτικές ασυδοσίες κλπ, για να μην γίνει παρανόηση με τη συζήτηση που άκουσα, κάθε άλλο.
Έφυγα από το καφέ και βλέποντας τον γιο μου να βγαίνει από το εξεταστικό κέντρο σκεφτόμουν αν σε μερικά χρόνια ως ενήλικας πια θα σερβίρει έναν μεσήλικα που πίνει τη λεμονάδα του και διαβάζει κρυφακούγοντας τους καημούς του, όσο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.
Αυτό που έκανε λάθος και ο Αντρέας και όλο το πολιτικό σκηνικό είναι ότι δεν έμαθε σε όλους μας ότι σημασία δεν έχει η δουλειά που κάνεις αλλά πώς διατηρείς την αξιοπρέπειά σου σε αυτή και πώς το κράτος σε θωρακίζει ώστε να μη χρειάζεται να κάνεις αβαρίες και υποχωρήσεις για να την έχεις τη ριμάδα τη δουλειά.
Και κάπως έτσι, νομίζω, πρέπει να σκέφτομαι-να σκεφτόμαστε εμείς οι …μεγάλοι πριν αρχίσουμε να κατακρίνουμε τη νέα γενιά!
Γιάννης Καφάτος / viewtag