Τα παραπάνω γράφει η Ελενα Ακρίτα στο άρθρο της στα ΝΕΑ (05.6.2020) με αφορμή τη δολοφονία του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ κατά τη διάρκεια της βίαιης προσαγωγής του από αστυνομικούς στη Μινεάπολη των ΗΠΑ.
H Eλενα Ακρίτα ανέβασε και στο fb φωτογραφία (επάνω) με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, που με τους συμπαίκτες του Γιάννη από τους Μπακς, κατέβηκαν στους δρόμους του Μιλγουόκι, για να διαδηλώσουν κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας.
Η Ακρίτα έγραψε στη λεζάντα:
Οι φασίστες που λένε "ο δικός μας Τζορτζ Φλόιντ είναι ο Κατσιφάς" το είπαν στους αδελφούς Αντετοκούνμπο μην περπατάνε τζάμπα τα παλικάρια; #ICantBreathe #BlackLivesMatter #GeorgeFloyd
Διαβάστε και ολόκληρο το κείμενο της Ελενας Ακρίτα στα ΝΕΑ:
"Γιατί έτσι!
«Πρέπει να διαλέγουμε πλευρά. Η ουδετερότητα βοηθάει τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει τον βασανιστή, ποτέ τον βασανισμένο. Κάποιες φορές πρέπει να επεμβαίνουμε. Όπου άντρες και γυναίκες διώκονται για την φυλή, την θρησκεία, τις πολιτικές τους θέσεις, αυτό το μέρος της γης, εκείνη τη δεδομένη στιγμή, πρέπει να γίνεται το κέντρο του κόσμου.»
Αυτό γράφει ο εβραίος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής Elie Wiesel, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986.
Πρέπει να διαλέγουμε πλευρά. Γιατί η σωστή πλευρά είναι μια. Το δίκιο είναι ένα. Αυτό φέρνει πάλι στην επιφάνεια η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ. Εδώ δεν υπάρχει ‘αντίθετη άποψη’. Δεν υπάρχει αντεπιχείρημα. Το έγκλημα της Μινεάπολης έγινε η σπίθα που έβαλε φωτιά σε Αμερική και τώρα και Ευρώπη.
Γιατί η σωστή πλευρά είναι μια. Το δίκιο είναι ένα. Πάνω στο πτώμα του Φλόιντ δεν πολεμούν μαύροι με λευκούς. Πολεμούν νορμάλ άνθρωποι με ρατσιστές. Κι όταν άνθρωπος τσακώνεται με ρατσιστή, έχει δίκιο ο άνθρωπος. Όταν άνθρωπος τσακώνεται με φασίστα, έχει δίκιο ο άνθρωπος. Γι’ αυτό δεν κάνουμε διάλογο με κάτι τέτοιους. Πρώτον γιατί δεν μπορούμε και δεύτερον γιατί δεν θέλουμε. Ο διάλογος απαιτεί επιχειρήματα. Ο ρατσιστής δεν έχει επιχειρήματα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να στηρίζουν την μισαλλοδοξία.
Μού γράφουν μερικοί τέτοιοι ‘αρνείστε τον διάλογο και παριστάνετε τους δημοκράτες’. Μα και βέβαια αρνούμαστε τον διάλογο. Σιγά μην φας τα νιάτα σου και την ομορφιά σου για να κοντραριστείς με το κάθε ναζιστόμουτρο. Με τον κάθε ‘δεν είμαι ρατσιστής αλλά’. ‘Με τον κάθε ‘έχω φίλους γκέι αλλά’. Με τον κάθε ‘είμαι φεμινιστής αλλά σε λογικά πλαίσια’. Λες κι υπάρχουν λογικά πλαίσια στο φονικό, στην καταπίεση και στο άδικο.
Υπάρχει μια πλευρά. Η σωστή πλευρά. Υπάρχει ένα δίκιο. Ένα. Κι όλα εσείς τα τοξικά απόβλητα που ρυπαίνετε την ατμόσφαιρα, τα σκουπιδάκια σας και σ’ άλλη παραλία. Με τα σκουπίδια δεν ανοίγεις διάλογο. Τα σκουπίδια τα κλείνεις στη σακούλα και τα πετάς στον κάδο με μουχλιασμένα τυριά, ταγκά λάδια και κωλόχαρτα. Αυτή είναι η θέση τους κι αυτήν πρέπει να δηλώνουν ως διεύθυνση κατοικίας: Έναν κάδο απορριμμάτων. Πού ζείτε; Στον σκουπιδοτενεκέ της γωνίας εσείς; Α, είμαστε γείτονες, εγώ κατοικώ στον απέναντι ντενεκέ.
ΚΙ εσείς οι νέοι να ξέρετε. Όταν κάποιο σκουπίδι σε προκαλέσει, σε τσιγκλίσει, σε ρωτήσει ‘γιατί δεν ανοίγεις διάλογο’, η απάντηση είναι μία.
«Γιατί έτσι».
Τίποτα άλλο. Γιατί έτσι. Γιατί εγώ το σάλιο μου το υπολήπτομαι και δεν το σπαταλάω σε κουβέντες μαζί σου. Δεν σού μιλάω, σε πολεμάω γιατί το δίκιο είναι ένα κι είναι το δικό μου δίκιο. Γιατί είσαι το τίποτα κι εγώ με τα τίποτα αυτού του κόσμου, δεν θέλω νταραβέρια. Δεν σου μιλάω, ρε παιδί μου. Γιατί έτσι!
Δεν παλεύεται ο ακροδεξιός, αγάπη μου. Με τον δεξιό μπορείς να μιλήσεις. Μπορείς να αντιπαρατεθείς. Κι αν διαφωνείς με τα επιχειρήματα του, τουλάχιστον έχει κάποια επιχειρήματα. Μπορεί κάτι να σου πει. Μπορείς κάτι να απαντήσεις. Διάλογο τον λεν αυτό. Διάλογο κι όχι ηχορύπανση του αλάρμ του φτηνιάρικου που ουρλιάζει άνευ λόγου.
Δεν μιλάμε με φασίστες.
Γιατί έτσι.
Δεν μιλάμε με ρατσιστές.
Γιατί έτσι.
Δεν μιλάμε με μισογύνηδες.
Γιατί έτσι.
Δεν μιλάμε για ομοφοβικούς.
Γιατί έτσι.
Γιατί. Έτσι. Γουστάρουμε.
Χωρίς εξηγήσεις και χωρίς λογοδοσίες. Και μην επικαλείστε το δήθεν ‘δημοκρατικό’ δικαίωμα στο διάλογο. Η δημοκρατία πουλάκια μου, έγινε πατσαβούρι στα δικά σας χέρια, όχι στα δικά μας. Ντροπή σας και πού την επικαλείστε λοιπόν. Έλα μπράβο.
Έλενα Ακρίτα"