Ο Χρήστος Ξανθάκης έγραψε -με τον εξαιρετικό τρόπο του- ένα κείμενο στο Νewpost για την δημοσιογραφία. Τον κάνει επιφυλακτικό «το κλάμα για τη χαμένη τιμή της» και προτάσσει ότι λίγο -πολύ τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλύτερα παλιότερα. Είναι παλιός στο κουρμπέτι, αλλά κάνει..
λάθος. Ήταν πολύ καλύτερα.
Tα παραπάνω γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος και παραθέτει, στο «Ανοιχτό Παράθυρο», μια σειρά λόγων (ΕΔΩ) για τους οποίους τα πράγματα για την δημοσιογραφία ήταν πολύ καλύτερα, παλιά.
Ο Λακόπουλος καταλήγει στο κείμενό του:
Έχει δίκιο ο Ξανθάκης: «Δεν ωφελεί να μοιρολογούμε τον χαμένο Παράδεισο. Δεν έχει νόημα, μιας και ο Παράδεισος αυτός ήταν φτιαγμένος από φελιζόλ και τον είχανε χτίσει στην άμμο».
Αλλά δεν ήταν και κόλαση- σαν αυτό που βιώνουμε σήμερα. Είτε σαν δημοσιογράφοι μέσα στα ΜΜΕ, είτε σαν πολίτες που λοβοτομούνται νυχθημερόν, από τη διατεταγμένη ενημέρωση. Που αντιμετωπίζονται ως αγέλη με τον ευτελισμό του λόγου, τον εξευτελισμό προσωπικοτήτων. Με την φτήνια της θεματολογίας και την κατασκευή, όχι απλώς ειδήσεων, αλλά ολόκληρων αφηγημάτων παραπληροφόρησης.
Δεν ήταν ποτέ αγνή και άδολη η ελληνική δημοσιογραφία. Είχε τις ελλείψεις, τα κουσούρια, τις μονομέρειες, τις σκοτεινές πλευρές της. Αλλά υπήρχαν οι δημοσιογράφοι που -στην πλειοψηφία τους- τιμούσαν την ιδιότητά τους. Υπήρχαν κανόνες, εθιμικοί έστω. Και πάντως δεν ήταν κακόφημο επάγγελμα.