Παρότι αγωνίστηκε στα τσικό του Παναθηναϊκού, κι έπαιξε μάλιστα με την πρώτη ομάδα των πρασίνων, στα δεκαεφτά του, κατά του Ολυμπιακού Χαλκίδας· παρότι πλην της φανέλας του Ολυμπιακού φόρεσε και καμιά δεκαριά άλλες (του ΠΑΟ Ρουφ, του Παναιγιάλειου, του Βύζαντα Μεγάρων, του Πανελευσινιακού κ.ά.)· παρότι σαν προπονητής δούλεψε σε καμιά εικοσαριά ομάδες μετά την.. πρώτη, τον Αστέρα Εξαρχείων, ακόμα και στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ· παρότι, τέλος, σαν παίχτης του Ολυμπιακού συμμετείχε σε ένα μόνο επίσημο παιχνίδι, ο Νίκος Αλέφαντος ήταν γαύρος. Ετσι ένιωθε και δήλωνε, κι έτσι τον ταξινομούσαν οι υπόλοιποι. Γαύρος και ανδρεοπαπανδρεϊκός. Και χριστοδουλικός.
Πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, στις τρεις προπονητικές θητείες του, δεν κατάφερε να πάρει ο κυρ-Νίκος. «Ας όψεται ο Δούρος», όπως έλεγε πικραμένος ο ίδιος για χρόνια μετά το 2004. Ενα πέναλτι που δεν σφύριξε τότε ο εκ Κορινθίας διαιτητής στη Λεωφόρο στέρησε από τον Ολυμπιακό το τρίτο γκολ και τον τίτλο. «Αν μου έδινε το πέναλτι, έχω άριστο μπεναλτίστα που δεν το έχανε με τίποτα. Αλλά και να το έχανε, είμαι μπροστά στο σκορ. Τους έχω κάνει σκόνη. Τι ψυχή θα παραδώσει ο κύριος Δούρος;».
Αν είναι και ο «μπεναλτίστας» δικό του εύρημα δεν το ξέρω. Δικός του είναι πάντως ο «μαντουμαναδόρος», ο «μαρκαδόρος» («Η Βραζιλία βγάζει μπαλαδόρους και η Ιταλία μαρκαδόρους»), ο «μισοπλέμονας», για τον άνευ αντοχών αμυντικό, και ο «αργοκαρούτας». Ολόκληρη συλλογή είχε χθες το «Φως». Δικό του το «μάθε μπαλίτσα» και το «τα πάντα όλα», τουλάχιστον για τους νεότερους, αφού το σχήμα αυτό το συναντάμε σε αρκετά νησιώτικα δημοτικά. Δική του η αντιπάθεια για τη ζώνη σαν σύστημα, γιατί «ζώνη φοράνε μόνο οι άντρες στα παντελόνια τους». Δικές του οι πάμπολλες παραποιήσεις ονομάτων: ο Πατσατζόγλου που έγινε Μποστατζόγλου, ο Βενγκέρ - Βεγκνέ, ο Σαβίτσεβιτς - Σάβιτσες. Δική του και η αναπαράσταση του παιχνιδιού όχι επί χάρτου αλλά επί τραπέζης με μεζέδες και με παίχτες-κεφτέδες. «Θα παίξουμε το 4-3-3», «αλλά, κυρ-Νίκο, έχεις βάλει δώδεκα κεφτέδες», «εντάξει μωρέ». Χλαπ, άφαντος ο παραπανίσιος κεφτές. Θρύλος; Ισως.
«Λαϊκός άνθρωπος» ο Αλέφαντος ζων, σαν «λαϊκό άνθρωπο» τον ξεπροβοδίζουν και οι επικήδειοι. Και καταλαβαίνουμε ποιο το νόημα του χαρακτηρισμού, μισό τιμητικό - μισό απαξιωτικό: Λαϊκός είναι ο αυθόρμητος αλλά και ο αφελής. Ο αυθεντικός αλλά και ο ασυνεπής στις κρίσεις του. Ο έξυπνος αλλά, τελικά, ο εξωτικός - ένας για να διασκεδάζουμε οι «κανονικοί».
- το κειμενο του Παντελή Μπουκάλα είναι από την Καθημερινή (25.6.2020)
