Ψάχνετε το μαλάκα που ακούει ραδιόφωνο; Εγώ είμαι ο μαλάκας που ακούει ραδιόφωνο!
Όλες τις ώρες της ημέρας, πιο πολύ πρωί, αλλά και βράδυ καμιά φορά όταν δεν χαζολογάω στον μεγάλο πλανήτη ίντερνετ. Μ’ αρέσει πολύ ν’ ακούω κάποιες πολύ συγκεκριμένες φωνές (ναι κύριε Σιχλετίδη, για εσάς λέω!), μ’ αρέσει να μην ξέρω ποιο κομμάτι θα..
είναι το επόμενο (αν και έχει πολλές, πάρα πολλές πιθανότητες να είναι Scorpions…), μ’ αρέσει αυτή η αίσθηση του χειροποίητου που έχει ακόμη το ραδιοφωνάκι (σε αντίθεση με την τηλεόραση που είναι όλα προκάτ), πολλά μ’ αρέσουν, είμαι εύκολος άνθρωπος. Αλλά μια διαφήμιση μου σπάει τα νεύρα!
Είναι αυτή η διαφήμιση που βγάλανε μετά απ’ τον Παπαδόπουλο και το νίπτω τας χείρας μου «πολύ σχολαστικά», που βγαίνει μια φωνή σχετικώς γκάβλα και μας εξηγεί τι καλά που τα καταφέραμε με τον κορωνοϊό και πως τον βάλαμε κάτω και τον πατήσαμε και ξαναγυρνάει τώρα η ζωή στα κανονικά της αλλά πρέπει εμείς να μην το γυρίσουμε στο φύρδην μίγδην γιατί παραμονεύουν ακόμη οι κίνδυνοι του κορωνοϊού, πληζ, πληζ, πληζ μην πιανόσαστε που θα έλεγε και στο «Δεσποινίς διευθυντής». Δεν είναι όμως αυτά που μου τη σπάνε.
Μου τη σπάει που λέει σε κάποια στιγμή, ότι πολεμήσαμε και νικήσαμε το μεγαλύτερο κίνδυνο της εποχής μας. Το μεγαλύτερο κίνδυνο, το μεγαλύτερο εχθρό, τη μεγαλύτερη απειλή κάπως έτσι, δεν τα θυμάμαι και όλα, χθες είχα γενέθλια, έκλεισα τα ογδόντα. Παρά τα χρόνια μου όμως, μπορώ ακόμη να βγάζω καντήλες όταν ακούω παπάρες τέτοιου βεληνεκούς. Ναι, μπορώ να βγάζω και αφρούς, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ο μεγαλύτερος εχθρός, η μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας και όλων των εποχών δηλαδή ως τώρα, από την ώρα που ο πίθηκος περπάτησε στα δύο πόδια και είπε «μαμά», δεν είναι κάποιος ιός, δεν είναι κανένας ιός, είναι η φτώχεια!
Ορίστε, το είπα και ξαλάφρωσα. Η φτώχεια είναι παιδιά, μην το παιδεύουμε και μην το διυλίζουμε. Η φτώχεια είναι ο εχθρός ο μεγάλος, η απειλή η συντριπτική, ο ανίκητος κίνδυνος εδώ και χιλιετίες. Με την ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλουσίους να μην κλείνει ποτέ, αλλά να διευρύνεται ενίοτε με τρόπο θεαματικό. Και να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι ο κορωνοϊός σκοτώνει φαντασμαγορικά, η φτώχεια όμως σκοτώνει ύπουλα. Σιγά σιγά, αγάλια αγάλια, με τους δικούς της ρυθμούς που μπορεί να μη σε ρίχνουν κάτω μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο, αλλά σε κρατάνε καθηλωμένο μια ολόκληρη ζωή. Στον πάτο του πηγαδιού, με τα ποντίκια…
Κι επειδή είναι της μόδας να αναφερόμαστε στις ΗΠΑ, αυτές τις μέρες που συνταράσσονται από τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ορίστε κι ο τίτλος της χθεσινής Guardian, φαρδύς πλατύς:
«”Θα πεινάσει ο κόσμος”. Η πανδημία μπορεί ν’ αφήσει 54 εκατομμύρια Αμερικανούς πολίτες χωρίς φαγητό».
Αυτό μας κάνει μια αύξηση άνω του 50 % στα σημερινά νούμερα, καθώς το 2019 δεν τα βγάζανε πέρα με τις θερμίδες τουλάχιστον 37 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες. Και τα παιδιά που θα πεινάσουν πλέον στις ΗΠΑ, θα φτάσουν τα 18 εκατομμύρια, ήτοι το ένα στα τέσσερα, μια αύξηση κατά 63 % σε σχέση με το 2018…
Υπάρχει λύση όμως! Υπάρχει και τη βρήκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Δεν έχουν ψωμί να φάνε; Δώστε τους παντεσπάνι! Αποφασίζομεν και διατάσσομεν να επικηρυχθούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις οι πολλές και ποικίλες εκφράσεις της Antifa. Ως εκ τούτου, θα γεμίσουν αμέσως όλα τα στομάχια με άφθονο και θρεπτικό φαγητό και η φτώχεια θα πάει περίπατο. Μισό λεπτό μόνο να ετοιμαστεί το διάταγμα, μισό λεπτό να υπογραφεί, μισό λεπτό να δημοσιευθεί και τα μάτια θα φάνε όσα ψάρια θέλουν!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Όλες τις ώρες της ημέρας, πιο πολύ πρωί, αλλά και βράδυ καμιά φορά όταν δεν χαζολογάω στον μεγάλο πλανήτη ίντερνετ. Μ’ αρέσει πολύ ν’ ακούω κάποιες πολύ συγκεκριμένες φωνές (ναι κύριε Σιχλετίδη, για εσάς λέω!), μ’ αρέσει να μην ξέρω ποιο κομμάτι θα..
είναι το επόμενο (αν και έχει πολλές, πάρα πολλές πιθανότητες να είναι Scorpions…), μ’ αρέσει αυτή η αίσθηση του χειροποίητου που έχει ακόμη το ραδιοφωνάκι (σε αντίθεση με την τηλεόραση που είναι όλα προκάτ), πολλά μ’ αρέσουν, είμαι εύκολος άνθρωπος. Αλλά μια διαφήμιση μου σπάει τα νεύρα!
Είναι αυτή η διαφήμιση που βγάλανε μετά απ’ τον Παπαδόπουλο και το νίπτω τας χείρας μου «πολύ σχολαστικά», που βγαίνει μια φωνή σχετικώς γκάβλα και μας εξηγεί τι καλά που τα καταφέραμε με τον κορωνοϊό και πως τον βάλαμε κάτω και τον πατήσαμε και ξαναγυρνάει τώρα η ζωή στα κανονικά της αλλά πρέπει εμείς να μην το γυρίσουμε στο φύρδην μίγδην γιατί παραμονεύουν ακόμη οι κίνδυνοι του κορωνοϊού, πληζ, πληζ, πληζ μην πιανόσαστε που θα έλεγε και στο «Δεσποινίς διευθυντής». Δεν είναι όμως αυτά που μου τη σπάνε.
Μου τη σπάει που λέει σε κάποια στιγμή, ότι πολεμήσαμε και νικήσαμε το μεγαλύτερο κίνδυνο της εποχής μας. Το μεγαλύτερο κίνδυνο, το μεγαλύτερο εχθρό, τη μεγαλύτερη απειλή κάπως έτσι, δεν τα θυμάμαι και όλα, χθες είχα γενέθλια, έκλεισα τα ογδόντα. Παρά τα χρόνια μου όμως, μπορώ ακόμη να βγάζω καντήλες όταν ακούω παπάρες τέτοιου βεληνεκούς. Ναι, μπορώ να βγάζω και αφρούς, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ο μεγαλύτερος εχθρός, η μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας και όλων των εποχών δηλαδή ως τώρα, από την ώρα που ο πίθηκος περπάτησε στα δύο πόδια και είπε «μαμά», δεν είναι κάποιος ιός, δεν είναι κανένας ιός, είναι η φτώχεια!
Ορίστε, το είπα και ξαλάφρωσα. Η φτώχεια είναι παιδιά, μην το παιδεύουμε και μην το διυλίζουμε. Η φτώχεια είναι ο εχθρός ο μεγάλος, η απειλή η συντριπτική, ο ανίκητος κίνδυνος εδώ και χιλιετίες. Με την ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλουσίους να μην κλείνει ποτέ, αλλά να διευρύνεται ενίοτε με τρόπο θεαματικό. Και να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι ο κορωνοϊός σκοτώνει φαντασμαγορικά, η φτώχεια όμως σκοτώνει ύπουλα. Σιγά σιγά, αγάλια αγάλια, με τους δικούς της ρυθμούς που μπορεί να μη σε ρίχνουν κάτω μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο, αλλά σε κρατάνε καθηλωμένο μια ολόκληρη ζωή. Στον πάτο του πηγαδιού, με τα ποντίκια…
Κι επειδή είναι της μόδας να αναφερόμαστε στις ΗΠΑ, αυτές τις μέρες που συνταράσσονται από τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ορίστε κι ο τίτλος της χθεσινής Guardian, φαρδύς πλατύς:
«”Θα πεινάσει ο κόσμος”. Η πανδημία μπορεί ν’ αφήσει 54 εκατομμύρια Αμερικανούς πολίτες χωρίς φαγητό».
Αυτό μας κάνει μια αύξηση άνω του 50 % στα σημερινά νούμερα, καθώς το 2019 δεν τα βγάζανε πέρα με τις θερμίδες τουλάχιστον 37 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες. Και τα παιδιά που θα πεινάσουν πλέον στις ΗΠΑ, θα φτάσουν τα 18 εκατομμύρια, ήτοι το ένα στα τέσσερα, μια αύξηση κατά 63 % σε σχέση με το 2018…
Υπάρχει λύση όμως! Υπάρχει και τη βρήκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Δεν έχουν ψωμί να φάνε; Δώστε τους παντεσπάνι! Αποφασίζομεν και διατάσσομεν να επικηρυχθούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις οι πολλές και ποικίλες εκφράσεις της Antifa. Ως εκ τούτου, θα γεμίσουν αμέσως όλα τα στομάχια με άφθονο και θρεπτικό φαγητό και η φτώχεια θα πάει περίπατο. Μισό λεπτό μόνο να ετοιμαστεί το διάταγμα, μισό λεπτό να υπογραφεί, μισό λεπτό να δημοσιευθεί και τα μάτια θα φάνε όσα ψάρια θέλουν!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
