(Μανώλης Γρηγοράκης aπό το fb)
***
Όταν ήμουν μικρός, είχαμε ένα παιδί στη γειτονιά, τον Ανδρέα,..
με το παρατσούκλι «χολέρας». Μια μέρα τον έστειλε η μάνα του να της πάρει ένα «Όμο». Πήγε αυτός, το ψώνισε, αλλά μέχρι να γυρίσει σπίτι κάπου έκανε στάση, έκατσε λίγο και με
τη μαρίδα της γειτονιάς, κάπου το άφησε, ποιος ξέρει πού... τέλος πάντων πήγε στη μάνα του χωρίς το απορρυπαντικό. Ενώ ήμαστε, λοιπόν, αραχτοί σε κάτι σκαλοπάτια και κάτι πεζούλια, να ο Ανδρέας ξανά μπροστά μας, μυξοκλαίγοντας. Και νομίζοντας ότι κάποιος τού πήρε το «Όμο». Αρχισε τα «ελάτε, ρε, δώστε μου το ''Όμο''» και κάποια στιγμή, αφού με τα πολλά καταλαβαίνει ότι κάπου αλλού το έχει αφήσει, κάνει μεταβολή για να πάει στη μάνα του να της το πει (και προφανώς να τις αρπάξει). Τότε, του φωνάζει ένας: «Ανδρέα, άμα δεις κανέναν να έχει απλώσει ρούχα, αυτός το έχει πάρει». Τι θέλω να πω; Αν δείτε κάποιον να τρώει τοστ, αυτός έχει μπει στο εξοχικό της Λίτσας Πατέρα κι έχει σουφρώσει την τοστιέρα και τα δύο μαχαίρια!
(Νίκος Σαρίδης από το fb).
- από το Ηarddog
