Ο Αρης Σκιαδόπουλος γράφει στο fb για το πως γεννήθηκε «Η κυρά της Ρω»
Στα ΝΕΑ ήμουν οταν ειχαν παει στην Ρώ Τούρκοι δημοσιογραφοι κι ειχαν υψώσει την σημαία τους... Κι εγω πήρα τοτε εντολή απο τον Καψη να παω να βάλω την δική μας σημαία....
Επιβαστηκα στον Πανορμίτη απο την Ρόδο και τραβήξαμε για Καστελλόριζο... Φτασαμε τέσσερις ώρες περίπου μετα. Πρωτα πηγα στο Λιμεναρχείο.Τους εξήγησα την αποστολή και ζητησα να με πανε ως δίπλα στη Ρώ...Ευτυχως είχε σκατόκαιρο και δεν μπορουσε το περιπολικό να πιάσει στο νησί.
...Επέστρεψα στο μοναδικό καφενείο..
της παραλίας που διατηρούσε η Ολγα Μαύρου, ανήψια του Γιωργου Μαύρου αρχηγού τοτε της Ενωσης Κέντρου, που ηταν παντρεμένη με τον Αποστόλη, ξέμπαρκο καπετάνιο που κάθε τόσο τα εσουρνε, έτσι χωρίς λογο... Ο Αποστολης την αγνοούσε βυθισμένος στην μακαριότητα του. Καθόταν με τις ώρες σ ενα τραπέζι στην είσοδο και αγνάντευε την θάλασσα και την Αντιφυλλο απέναντι στην Τουρκια παραδομένος στην... κοσμάρα του και σπάνια άνοιγε το στομα του να μιλήσει σε άνθρωπο..
Εκατσα πλάι του και πιάσαμε κουβέντα..
- Πως και ξωκειλες στα μέρη μας;
....Ηρθα να βάλω σημαία στην Ρώ..
- Καλα τωρα σωθήκαμε...
...Πως κυλάει ο καιρός εδω περα..
- Πως να πέρνάει... Ανία εκτός κι αν συμβει κανα ξαφνικό οπως πχ πουρθε μια μουν@ρα Αυστραλέζα τις προάλλες και κόλλησε βέλλονοιρια τον δόκιμο και τον λιμενοφύλακα... κατά τ αλλα μοναξιά κι των γονέων.
....Με τους απέναντι πως τα πάτε;
- Μια χαρα ανθρωπάκια ειναι..Βλεπεις γι αυτούς η Άγκυρα πέφτει μακρυά οπως για μας πέφτει η Αθήνα... Ετσι τοχουμε ρίξει στο ψιλολαθρεμπόριο....Εμεις τους στέλνουμε κανα κρεατικό κι εκείνοι μας στέλνουν δερμάτινα... Κι αν μας την πέσουν μπατσοι τοτε ενας κρύβει τον αλλο στο σπτι του..
..Ξέρεις κάποιον εδω που ναχει καμια ενδιαφερουσα ιστορία...
- Τι ενδιεφερουσα ιστορία και που..τσες μπλε να βρεις σ αυτήν την ερμηα..Αλλα στάσου μια στιγμη..Μουπες ο,τι. ήρθες να βάλεις σημαία στη Ρώ;
... Ναι
-Εδω πιο πανω στα χαλάσματα ζει μια γριά που βαριακουει. Δέσποινα Αχλαδιωτη λένε. Αυτη πανε χρονια που ζουσε με τον άντρα της στην Ρώ που έβοσκαν τα ζα τους. Ε το λοιπον αυτή όποτε περνούσε κανα πολεμικό βαπόρι δικό μας ύψωνε σημαία... Αντε πάνε την ανηφόρα πισω και κοντά στα εκατο μέτρα θα βρεις ενα παληό διπατο, μονο φώναξε δυνατά να σ ακούσει...
Αλλο που δεν ήθελα,να γλύτωσω τα ντράβαλα στη Ρώ. Τηλεφώνησα στον Καψή να τον ενημερώσω οτι βρήκα το πρόσωπο πουχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απο το βάλω εγω τη σημαία στη Ρώ και πήρα τον δρομο για το σπιτι της κυρα Δέσποινας... Ηταν εκει ολονοχαχη. Μουβγαλε τη πίστη μεχρι να ακούσει. Τελικα μέσες άκρες μουπε την ιστορία... Πως έζησε στο νησι καμπόσο μέχρι που πεθανε ο άντρας της εκείνη συνέχιζε να ζει με τα πρόβατα κι όποτε περνουσε κανα πολεμικό ύψωνε τη σημαία...
Γύρισα στην Αθήνα και βάλθηκα να γραψω τη συνεντευξη της κυρα Δέσποινας. Και τα ΝΕΑ κυκλοφόρησαν με τίτλο "Η κυρα της Ρώ"... Ετσι έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο η κυρα Δέσποινα.Την άλλη μερα μου τηλεφώνησε ο Φρεντυ Γερμανός να του δώσω πληφοριες γιατι ήθελε να την καλέσει στην εκπομπη του. Και καπως έτσι η κυρα Δέσποινα, η βοσκοπούλα της Ρώ, έφτασε να τιμηθεί απο την Ακαδημία και τον Προεδρο της Δημηκρατιας. Προς τούτο κατέβηκε ο Σαρτζετάκης και την απαραίτητη κουστωδία και τις πρέπουσες φανφάρες!!
Κι οσο για μένα το επόμενο καλοκαίρι πήρα μάζι μου το φιλαράκι μου τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και περάσαμε αξέχαστες διακοπές στο Καστελλόριζο. Κι ετσι έγινε μέσα απο τα κείμενα μας ευρύτερα γνωστό το νησι ως τόπος παραθερισμού. Σε αυτο συνετέλεσαν του Λευτέρη και δικά μου στα ΝΕΑ.
Μετά από χρόνια γύρισαν ξενιτεμένοι και ντόπιοι που έρχονταν να συντηρήσουν τα πατρικά τους. Πρωτοι και καλλίτεροι κι οι φίλοι μας, ο διπλωμάτης Κομνηνός κι ο ναύαρχος Αγαπητός, ανακαίνισαν διπλανά σπίτια στην είσοδο του λιμανιού πλάι στον μιναρέ. Ο γιος της κυρα Δέσποινας διορίστηκε φύλακας στον φάρο του νησιού.
Και η γυναικα του παπα Γιώργη, πολύτεκνου εφημέριου, συνέχισε να γεννοβολάει...
Επιβαστηκα στον Πανορμίτη απο την Ρόδο και τραβήξαμε για Καστελλόριζο... Φτασαμε τέσσερις ώρες περίπου μετα. Πρωτα πηγα στο Λιμεναρχείο.Τους εξήγησα την αποστολή και ζητησα να με πανε ως δίπλα στη Ρώ...Ευτυχως είχε σκατόκαιρο και δεν μπορουσε το περιπολικό να πιάσει στο νησί.
...Επέστρεψα στο μοναδικό καφενείο..
της παραλίας που διατηρούσε η Ολγα Μαύρου, ανήψια του Γιωργου Μαύρου αρχηγού τοτε της Ενωσης Κέντρου, που ηταν παντρεμένη με τον Αποστόλη, ξέμπαρκο καπετάνιο που κάθε τόσο τα εσουρνε, έτσι χωρίς λογο... Ο Αποστολης την αγνοούσε βυθισμένος στην μακαριότητα του. Καθόταν με τις ώρες σ ενα τραπέζι στην είσοδο και αγνάντευε την θάλασσα και την Αντιφυλλο απέναντι στην Τουρκια παραδομένος στην... κοσμάρα του και σπάνια άνοιγε το στομα του να μιλήσει σε άνθρωπο..
Εκατσα πλάι του και πιάσαμε κουβέντα..
- Πως και ξωκειλες στα μέρη μας;
....Ηρθα να βάλω σημαία στην Ρώ..
- Καλα τωρα σωθήκαμε...
...Πως κυλάει ο καιρός εδω περα..
- Πως να πέρνάει... Ανία εκτός κι αν συμβει κανα ξαφνικό οπως πχ πουρθε μια μουν@ρα Αυστραλέζα τις προάλλες και κόλλησε βέλλονοιρια τον δόκιμο και τον λιμενοφύλακα... κατά τ αλλα μοναξιά κι των γονέων.
....Με τους απέναντι πως τα πάτε;
- Μια χαρα ανθρωπάκια ειναι..Βλεπεις γι αυτούς η Άγκυρα πέφτει μακρυά οπως για μας πέφτει η Αθήνα... Ετσι τοχουμε ρίξει στο ψιλολαθρεμπόριο....Εμεις τους στέλνουμε κανα κρεατικό κι εκείνοι μας στέλνουν δερμάτινα... Κι αν μας την πέσουν μπατσοι τοτε ενας κρύβει τον αλλο στο σπτι του..
..Ξέρεις κάποιον εδω που ναχει καμια ενδιαφερουσα ιστορία...
- Τι ενδιεφερουσα ιστορία και που..τσες μπλε να βρεις σ αυτήν την ερμηα..Αλλα στάσου μια στιγμη..Μουπες ο,τι. ήρθες να βάλεις σημαία στη Ρώ;
... Ναι
-Εδω πιο πανω στα χαλάσματα ζει μια γριά που βαριακουει. Δέσποινα Αχλαδιωτη λένε. Αυτη πανε χρονια που ζουσε με τον άντρα της στην Ρώ που έβοσκαν τα ζα τους. Ε το λοιπον αυτή όποτε περνούσε κανα πολεμικό βαπόρι δικό μας ύψωνε σημαία... Αντε πάνε την ανηφόρα πισω και κοντά στα εκατο μέτρα θα βρεις ενα παληό διπατο, μονο φώναξε δυνατά να σ ακούσει...
Αλλο που δεν ήθελα,να γλύτωσω τα ντράβαλα στη Ρώ. Τηλεφώνησα στον Καψή να τον ενημερώσω οτι βρήκα το πρόσωπο πουχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απο το βάλω εγω τη σημαία στη Ρώ και πήρα τον δρομο για το σπιτι της κυρα Δέσποινας... Ηταν εκει ολονοχαχη. Μουβγαλε τη πίστη μεχρι να ακούσει. Τελικα μέσες άκρες μουπε την ιστορία... Πως έζησε στο νησι καμπόσο μέχρι που πεθανε ο άντρας της εκείνη συνέχιζε να ζει με τα πρόβατα κι όποτε περνουσε κανα πολεμικό ύψωνε τη σημαία...
Γύρισα στην Αθήνα και βάλθηκα να γραψω τη συνεντευξη της κυρα Δέσποινας. Και τα ΝΕΑ κυκλοφόρησαν με τίτλο "Η κυρα της Ρώ"... Ετσι έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο η κυρα Δέσποινα.Την άλλη μερα μου τηλεφώνησε ο Φρεντυ Γερμανός να του δώσω πληφοριες γιατι ήθελε να την καλέσει στην εκπομπη του. Και καπως έτσι η κυρα Δέσποινα, η βοσκοπούλα της Ρώ, έφτασε να τιμηθεί απο την Ακαδημία και τον Προεδρο της Δημηκρατιας. Προς τούτο κατέβηκε ο Σαρτζετάκης και την απαραίτητη κουστωδία και τις πρέπουσες φανφάρες!!
Κι οσο για μένα το επόμενο καλοκαίρι πήρα μάζι μου το φιλαράκι μου τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και περάσαμε αξέχαστες διακοπές στο Καστελλόριζο. Κι ετσι έγινε μέσα απο τα κείμενα μας ευρύτερα γνωστό το νησι ως τόπος παραθερισμού. Σε αυτο συνετέλεσαν του Λευτέρη και δικά μου στα ΝΕΑ.
Μετά από χρόνια γύρισαν ξενιτεμένοι και ντόπιοι που έρχονταν να συντηρήσουν τα πατρικά τους. Πρωτοι και καλλίτεροι κι οι φίλοι μας, ο διπλωμάτης Κομνηνός κι ο ναύαρχος Αγαπητός, ανακαίνισαν διπλανά σπίτια στην είσοδο του λιμανιού πλάι στον μιναρέ. Ο γιος της κυρα Δέσποινας διορίστηκε φύλακας στον φάρο του νησιού.
Και η γυναικα του παπα Γιώργη, πολύτεκνου εφημέριου, συνέχισε να γεννοβολάει...
