Με απόφαση της Πολιτικής του Γραμματείας ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι πιάνει και πάλι το νήμα που έκοψε η πανδημία και οδεύει προς το 3ο του Συνέδριο το Φθινόπωρο με το οποίο προσδοκά να κλείσει η μεταβατική περίοδος η οποία ξεκίνησε από την ήττα στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Μία μεταβατική περίοδος που..
χαρακτηρίζεται από μία μάλλον φυσιολογική αμηχανία τους πρώτους μήνες και μια μάλλον ανεξήγητη καθυστέρηση στο να γίνει το Συνέδριο το Φθινόπωρο του 2019, μεταθέτοντάς το αρχικά για τις αρχές του 2020 και στη συνέχεια για τον Μάιο, κοντά στο Πάσχα. Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε… κοροναϊός κελεύει κι έτσι το Συνέδριο αναβλήθηκε και πάλι.
Ετσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, η υπόθεση της Προοδευτικής Συμμαχίας ατόνισε οργανωτικά αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο και… ανοιχτό το παράθυρο για ανούσιες αντιπαραθέσεις παρεμβάσεις, για εξ ιδίων βέλη και για τις ένθεν και ένθεν κατηγορίες για απόπειρες «πασοκοποίησης», για «αριστερές εμμονές» και «ιδεοληψίες» που παραπέμπουν στο «μικρό κόμμα του 3%».
Υπαρκτές διαφορές τάσεων και ρευμάτων που ενυπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του και οι εκφραστές τους ουδέποτε έκρυψαν είτε πριν είτε μετά το 2015 όταν βρέθηκαν δίπλα-δίπλα στα κυβερνητικά έδρανα, εμφανίστηκαν ως πρόσφατες ρηγματώσεις. Εικόνα που μεγεθύνθηκε από τα ΜΜΕ και τα Κοινωνικά Δίκτυα ωσάν ο ΣΥΡΙΖΑ να σπαράσσεται εσωτερικά χωρισμένος σε «τσιπρικούς» και «σκουρλετικούς», «πασοκογενείς» και «καθαρόαιμους αριστερούς», «προεδρικούς» και «53» όπου ο ένας υποσκάπτει ή «μαχαιρώνει» τον άλλον με τα «αριστερόμετρα» να έχουν πάρει φωτιά.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Α. Παναγόπουλου στο libre.gr ΕΔΩ
