Από τα 23 μου που μπήκα στη δημοσιογραφία ΠΟΤΕ δεν έβρεξε χρήμα...

...κι αν έβρεξε εγώ κρατούσα ομπρέλα που ήταν φτιαγμένη από την αγάπη μου για τη δουλειά, για τη γλώσσα, για την ιστορία, από την πεποίθηση που είχα ότι η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας από όσα είχα μάθει από τους δασκάλους μου στη δημοσιογραφία...

Τα παραπάνω είναι από την συγκλονιστική κατάθεση ψυχής στο fb ενός Δημοσιογράφου (με το Δ κεφαλαίο) με αφορμή τη λίστα Πέτσα και την περιπέτεια με τις τράπεζες των πρώην εργαζομένων στην «Ελευθεροτυπία». (Δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε τίτλο γιατί κάθε πρόταση ήταν κι ένας τίτλος...)

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης:..
Οπως έγραφα τις προάλλες, ΜΟΝΟ στα παιδιά μου δίνω λόγο και εξηγώ. ΜΟΝΟ. Επιτρέψτε μου λοιπόν να τους πω πάλι κάτι (κι ας μην με ρώτησαν ακόμη):

Οχι γιοι μου, από τα 23 μου που μπήκα στη δημοσιογραφία ΠΟΤΕ δεν έβρεξε χρήμα κι αν έβρεξε εγώ κρατούσα ομπρέλα. Πείτε με ηλίθιο, πείτε ότι σας χαντάκωσα τελικά, αλλά, ναι, κρατούσα ομπρέλα. Και αυτή η ομπρέλα ήταν φτιαγμένη από την αγάπη μου για τη δουλειά, για τη γλώσσα, για την ιστορία, από την πεποίθηση που είχα ότι η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας από όσα είχα μάθει από τους δασκάλους μου στη δημοσιογραφία...
Ηταν κι αυτό το γαμώτο, το φιλότιμο που μου έμαθε ο πατέρας μου και παππούς σας, ο γιατρός που κάποια στιγμή όταν έγινα δημοσιογράφος μου είπε "τελικά κι εσύ γιατρός έγινες". Κι ας το είχε παράπονο που δεν ακολούθησα τη δουλειά του...
Μόνο που εμείς δεν είχαμε όρκο του Ιπποκράτη να ορκιστούμε. Μόνο παραδείγματα, μεράκι και περιέργεια...
30 χρόνια στην ανασφάλεια για πενταροδεκάρες... Λίγα περισσότερα έβγαλα σαν σεναριογράφος (ως Αντρέας Σάντερς) για λίγα χρόνια...
Εξακολουθώ να αγαπώ τη δουλειά μου κι ας είμαι άνεργος...
Εξακολουθώ να ψάχνω μικρές λακκούβες νερό σε αυτή την έρημο...
Εξακολουθώ να διαβάζω τον (πρώτα) δημοσιογράφο και (μετά) ποιητή Κώστα Βάρναλη...
Εξακολουθώ να φιλτράρω και να σκέφτομαι δύο φορές αυτά που βλέπω και καταγράφω...
Δεν θα εξακολουθώ για πολύ. Τελειώνει ο κύκλος μου.
Μη με ξεφτιλίζετε έτσι όμως... Δεν το αξίζετε να το κάνετε...
Το πιάτο στο τραπέζι βγαίνει δύσκολα και οι σπουδές σας ακόμη πιο δύσκολα αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα ότι θα σταματούσα... Ομως Αλήτης και Ρουφιάνος ποτέ δεν έγινα και κοιμάμαι ήσυχος... αν εξαιρέσεις τις νύχτες που καρφώνονται οι λογαριασμοί στο μυαλό... Κι απ' έξω από το χορό πάλι ειδήσεις ψάχνω και γράφω και προσπαθώ να ενημερώσω και λάθη κάνω και αστοχίες αλλά...
...ποτέ δεν έβρεξε λεφτά και να έβρεχε δεν θα σήκωνα το χέρι να τα πιάσω... Μόνο ένα μέρος από τους κόπους μου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ παλεύω με άλλους 800 να πάρουμε αλλά ελπίδα δεν έχουμε...
Αυτά έχω να σας πω...
Κι ελπίζω να παραμείνετε περήφανοι για τη δουλειά μου κάνει ο πατέρας σας, όπως είναι και ο ίδιος. Τριαντατόσα χρόνια τώρα...
Μην τους πιστέψετε...
ΥΓ Τα παραπάνω να αφιερώνω στη μνήμη όλων των συναδέλφων μου που χάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από καρκίνους, καρδιές, στομάχια, στις επάλξεις όμως. Δεν τους ξέρετε. Ηταν ΟΙ Δημοσιογράφοι!

Αντρέας Παναγόπουλος (Ανεμος)