Ο εικοσαήμερος απίστευτος και, εκ του αποτελέσματος, ακίνδυνος
συνωστισμός στις πλατείες γελοιοποιεί την κυβερνητική διαχείριση άρσης
του lockdown
Το μεγαλύτερο μικρό ερώτημα ανάμεσα στα δεκάδες μικρά ερωτήματα της κοινής γνώμης για τη σταδιακή άρση του lockdown είναι «γιατί στις 4 Μαΐου, πρώτη ημέρα της ελεύθερης μετακίνησης, άνοιξαν πρώτα - πρώτα τα κομμωτήρια και όχι οι καφετέριες, τα μπαρ, οι επιχειρήσεις εστίασης εν γένει».
Για να γίνουμε πιο ακριβείς, «γιατί δεν άνοιξαν πρώτα απ’ όλα οι καφετέριες, τα καφέ - μπαρ, τα σουβλατζίδικα, τα..
μεζεδοπωλεία και τα εστιατόρια, με αποτέλεσμα, τρεις εβδομάδες τώρα, να συνωστίζονται οι Αθηναίοι στις πλατείες και τους πεζόδρομους και να ξεροσταλιάζουν με τις ώρες πίνοντας μπύρες ανέστιοι και... ακατούρητοι, με αποτέλεσμα τα σκοτεινά δρομάκια στα πέριξ των πλατειών της Αθήνας, οι πιλοτές, τα γκαράζ και οι κήποι να έχουν μεταβληθεί σε δημόσια ουρητήρια».
Πάρτε μια ανάσα... Είπαμε, το ερώτημα είναι το μεγαλύτερο μικρό ανάμεσα στα δεκάδες μικρά ερωτήματα της κοινής γνώμης για τη σταδιακή άρση του lockdown -66 λέξεις απνευστί, μια ανάσα τη χρειάζεστε∙ όπως κι εγώ τη χρειάστηκα προχθές, την ώρα που έστριβα στο σκοτεινό δρομάκι που οδηγεί από την Πλατεία Βαρνάβα προς την Υμηττού. Κι όταν την πήρα, έφτασα στο σπίτι ημιθανής: με μια γεύση... αμμωνίας στα χείλη.
Και μ’ ένα μικρό ανθυποερώτημα δίπλα στο μεγαλύτερο μικρό ερώτημα της κοινής γνώμης για τη σταδιακή άρση του lockdown (να μην το... επαναλάβω τώρα) να μου τριβελίζει το μυαλό: «Καλά, εκείνος ο τόσο πολιτισμένος, υποτίθεται, ανιψιός -που τον κάναμε και δήμαρχο- εκείνου του τόσο άριστου, υποτίθεται, θείου -που τον κάναμε και πρωθυπουργό- δεν σκέφτηκε να τοποθετήσει 2-3 χημικές τουαλέτες σε κάθε πλατεία, σε κάθε παραλία, σε κάθε πεζόδρομο;
*******
Δεν λέω απ’ την αρχή. Την επομένη λέω, όταν είδε πως η ιδέα του θείου (να ανοίξει στις 4 Μαΐου -πρώτη ημέρα της ελεύθερης μετακίνησης- τα... κομμωτήρια και όχι τις καφετέριες, τα μπαρ, τις επιχειρήσεις εστίασης εν γένει) κατέληξε σε μια γκάφα ολκής, με συνέπεια εκείνο το απολύτως προβλέψιμο, μετά τον 40ήμερο εγκλεισμό, νεολαιίστικο ξέσπασμα στις πλατείες και τους πεζόδρομους («να συνωστίζονται οι Αθηναίοι και να ξεροσταλιάζουν με τις ώρες πίνοντας μπύρες, ανέστιοι και... ακατούρητοι»), δεν του ’κοψε να «φυτέψει» 2-3 χημικές τουαλέτες σε κάθε πλατεία;
Όχι, δεν του ’κοψε. Με αποτέλεσμα τα σκοτεινά δρομάκια στα πέριξ των πλατειών της Αθήνας, οι πιλοτές, τα γκαράζ και οι κήποι να έχουν μεταβληθεί σε δημόσια ουρητήρια». Για να αποδειχθεί ότι ο... πολιτισμένος ανιψιός -που τον κάναμε και δήμαρχο- ολοκλήρωσε την γκάφα ολκής του... άριστου θείου του -που τον κάναμε και πρωθυπουργό- αφήνοντας το αποκαραντινιασμένο κοινό με μια γεύση... αμμωνίας στα χείλη....
Καταλήγοντας, αφού προσθέσουμε το τελικό μας συμπέρασμα για τον... πολιτισμένο ανιψιό που τον κάναμε δήμαρχο, ότι, δηλαδή, το μόνο ορατό ταλέντο του είναι η αυτοπροβολή (η αβάσταχτη ελαφρότητά του καθώς γυρίζει βιντεάκια τη μούρη του υποδυόμενος τον οραματιστή ιστορικών πεζοδρόμων και σιντριβανιών -με ή χωρίς... χημικές τουαλέτες;), ας περάσουμε επιτέλους (!) στο «μεγαλύτερο μικρό ερώτημα», που λέγαμε, το οποίο αφορά τον... άριστο θείο που τον κάναμε πρωθυπουργό.
*******
Λοιπόν; Γιατί στις 4 Μαΐου, πρώτη ημέρα της ελεύθερης μετακίνησης, άνοιξαν πρώτα - πρώτα τα κομμωτήρια και όχι οι καφετέριες, τα μπαρ, οι επιχειρήσεις εστίασης εν γένει;
«Διότι κυκλοφορεί ακόμα ο ιός και διότι ο συνωστισμός στις καφετέριες, τα μπαρ και τις παραλίες μπορεί να αναζωπυρώσει τη μεταδοτικότητα, μπλα, μπλα, μπλα...» απάντησαν την πρώτη μέρα οι ειδικοί Τσιόδρας και Χαρδαλιάς: «Με εντολή του πρωθυπουργού μας» βεβαίως.
Κι ούτε η παραμικρή σκέψη, πρόβλεψη, μαντεψιά αν θέλετε, για το (αναμενόμενο από εμάς τους... πρωταθλητές της ατομικής ευθύνης πολίτες -ειδικά όσους έχουμε εικοσάχρονα παιδιά) μαζικό, νεολαιίστικο κυρίως, ξέσπασμα των εγκλείστων στις πλατείες, τους πεζοδρόμους και τις παραλίες.
Την επομένη έγινε της... Αγίας Παρασκευής. Και της πλατείας Βαρνάβα, και της Κυψέλης, και της Νέας Σμύρνης, και κάθε πλατείας των Αθηνών και των περιχώρων και όλης της επικράτειας: είκοσι μέρες απίστευτου και, εκ του αποτελέσματος, αβλαβούς -έως και αμόλυντου- καθημερινού συνωστισμού, με τα γνωστά αυταρχικά παρατράγουδα (τα... κλεισίματα των πλατειών, την πιεστική αστυνόμευση και τις απόπειρες καταστολής, τις απαγορεύσεις, τα πρόστιμα) να λιώνουν στη χωματερή των ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ΜΜΕ, τα οποία στήριξαν με λυσσαλέο φανατισμό.
Με το «μεγαλύτερο μικρό» ερώτημα της κοινής γνώμης να μετεωρίζεται αναπάντητο στις πλατείες των συνωστισμών, σαρκάζοντας τους fake... νικητές της πανδημίας.
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (24.5.2020)