Δεν το έχω κάνει και δεν έχω την απαραίτητη υπομονή, αλλά καταλαβαίνω αυτή την πτυχή της δύσκολης δουλειάς κάθε φορά που ανεβαίνω σε λεωφορείο, αλλά και κάθε φορά που βλέπω ένα λεωφορείο να μην μπορεί να περάσει ή να στρίψει επειδή.. κάποιος από εμάς έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του ανέμελα για να πάρει ένα παγωτό, τσιγάρα από το περίπτερο, σουβλάκι από το σουβλατζίδικο κλπ
Σας έχει τύχει να είστε μέσα στο λεωφορείο και να μην μπορείτε να φτάσετε στον προορισμό σας γιατί ξαφνικά ένας οδηγός άφησε το αυτοκίνητό του όπου γούσταρε;
Πόση υπομονή πρέπει να έχει ο δόλιος ο οδηγός για να μην το πάρει παραμάζωμα, στην καλύτερη περίπτωση!
Πόση υπομονή πρέπει να έχει ο οδηγός ώστε να μην αρχίσει στα μπινελίκια που αξίζουν στον κύριο ή την κυρία που δείχνουν επιδεκτικά σε όλους πόσο δεν μας υπολογίζουν;
Ναι οκ, πολλές φορές μπορεί να έχουμε ενοχληθεί από την συμπεριφορά κάποιου οδηγού που οδηγεί και μιλάει στο κινητό. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, και δεν αφορά όλους τους οδηγούς.
Δεν είναι ωραίο να γενικεύουμε, κι εμείς οι δημοσιογράφοι τη γενίκευση την έχουμε στο τσεπάκι μας, εύκολα.
Η «κουβέντα» μας σήμερα γίνεται με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός οδηγού λεωφορείου που από κάτι τυπάκια που έκλειναν τον δρόμο του μέσα στο πάρκινγκ της αφετηρίας του λεωφορείου. Και τα τυπάκια αυτά μπήκαν στο λεωφορείο κι άρχισαν τα μπουκέτα στον οδηγό και διασώθηκε επειδή έτυχε να περνάνε αστυνομικοί που συνέλαβαν τους τραμπούκους.
Και αυτό το περιστατικό δεν είναι το μόνο. Το ενδιαφέρον του γεγονότος, πέραν της τύχης του οδηγού που τον γλύτωσε από τα χειρότερα, είναι ότι συνέβη σε μια καθώς πρέπει συνοικία της Αθήνας, την Βάρκιζα και όχι σε κάποια απομονωμένη στάση στη Φυλή – που είναι τόπος που πολλοί οδηγοί λεωφορείων έχουν υποστεί επιθέσεις.
Οι οδηγοί, ξέρεις, είναι σαν κι εμάς. Άνθρωποι που μπορεί να νευριάζουν, να είναι στενοχωρημένοι, χαρούμενοι, θλιμμένοι, προσεκτικοί, απρόσεκτοι, τέλος πάντων να είναι ό,τι μπορεί να είναι μέσα στη μέρα ο καθένας από εμάς. Η τεράστια διαφορά είναι ότι οι οδηγοί που κάθονται στο τιμόνι του λεωφορείου είναι υπεύθυνοι για τις ζωές μας και με αυτό ως άξονα πρέπει να λειτουργούν.
Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα κανείς «λεβεντο…» να παίζει με τα νεύρα τους, και άρα με τη σωματική μας ακεραιότητα.
Σκεφτείτε πώς θα λειτουργούσατε εσείς αν σε μια καθημερινή σας διαδρομή «περιμένατε» τον απίθανο τύπο που θα σας έκλεινε τη διόδο κάθε τόσο και πείτε ένα «μπράβο χαράς στην υπομονή του» για κάθε οδηγό λεωφορείου.
Γιάννης Καφάτος / viewtag.gr