Δεν είμαστε καλά! Ο ΔΟΜ Πρετεντέρης έκανε τρεις παράδες τρεις επώνυμους του ΚΙΝ.ΑΛΛ.: τον Παπανδρέου, τον Καστανίδη, και την αρχηγό Φώφη. Σφόδρα ταράχτηκε, γιατί, αν και τάχθηκαν ανεπιφύλακτα, τόσο δημοσίως, όσο και με επιστολές στο προεδρείο της Βουλής, υπέρ της διεύρυνσης του κατηγορητηρίου για τον Παπαγγελόπουλο, ήταν απόντες από την ψηφοφορία. Με αποτέλεσμα..
να χάσουν και το υπερθέαμα ανοίγω κάλπη, κλείνω κάλπη του Καλογιάννη.
Θα τους το θυμίζει λέει εφεξής και σε κάθε ευκαιρία το ατόπημά τους ο τιμωρός: Δεν ψήφισες μαζί με τον Πλεύρη, τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Καλογιάννη και τους λοιπούς αντικειμενικούς για να φορτώσεις με μερικά κακουργήματα έξτρα τον Παπαγγελόπουλο. Ο οποίος είναι ανυπερθέτως ένοχος κατ’ αυτόν. Δεν του αναγνωρίζει ο έγκριτος της δημοσιογραφίας ούτε το τεκμήριο της αθωότητας. Το ίδιο που ο ίδιος αναγνώριζε σε πολλούς, αλλά σε άλλους καιρούς.
Καλώς. Αφού συνεργάστηκε με τον Τσίπρα, του αξίζουν ισόβια του Παπαγγελόπουλου. Ας πάει και το παλιάμπελο με το του Καλογιάννη τρόπαιο. Με τη Φώφη γιατί τα έβαλε όμως ο εγνωσμένης νηφαλιότητας και αντικειμενικότητας αρθρογράφος; Με τρόπο μάλιστα που δεν συνάδει ούτε με την ευρωπαϊκή του κουλτούρα, ούτε με το δημοσιογραφικό του ήθος, ούτε με το μειλίχιο ύφος που συνήθως τον διακρίνει; Με μισογύνικα κουτσομπολιά περί κομμωτηρίου;
Ανεξιχνίαστες οι προθέσεις του. Η Φώφη τις θεώρησε πολιτικά σκοτεινές και μίλησε για στοχοποίησή της, διότι και τα λοιπά. Αλλά το κομμωτήριο τι δουλειά έχει στην πολεμική εναντίον μιας πολιτικού; Δεν θυμίζει τους άντρακλες που φωνάζουν σε γυναίκες, σε διάφορες ευκαιρίες, «πήγαινε πλύνε τα πιάτα σου, μωρή»; Ή «άντε τράβα στο κομμωτήριο, που θα μου πεις εμένα»... Το βρίσκετε πολιτικό αυτό; Ή απόνερα που ξεχειλίζουν και βγάζουν σκοτεινά σώψυχα στον αέρα;
Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο σκοπός είναι πολιτικός. Να πιέσει, να εκθέσει, να προειδοποιήσει τη Φώφη: σε παρακολουθούμε! Μην διανοηθείς τίποτα ανάρμοστες σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε τι θα έγραφε -και τι θα έκαναν- αν η Φώφη έλεγε: Μας φτάνει το κατηγορητήριο, λέμε όχι στη διεύρυνσή του. Δεν είναι όμως χωρίς σημασία με ποια μέσα υπηρετεί ο εν λόγω τον σκοπό. Μάτσο, μοβόρικα, ντερμπεντέρικα, μισογύνικα. Κι αυτό δεν είναι πολιτικό, είναι προσωπικό. Εντελώς. Οία η γραφή, τοιάδε και η ψυχή.
Θανάσης Καρτερός / Aυγή
να χάσουν και το υπερθέαμα ανοίγω κάλπη, κλείνω κάλπη του Καλογιάννη.
Θα τους το θυμίζει λέει εφεξής και σε κάθε ευκαιρία το ατόπημά τους ο τιμωρός: Δεν ψήφισες μαζί με τον Πλεύρη, τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Καλογιάννη και τους λοιπούς αντικειμενικούς για να φορτώσεις με μερικά κακουργήματα έξτρα τον Παπαγγελόπουλο. Ο οποίος είναι ανυπερθέτως ένοχος κατ’ αυτόν. Δεν του αναγνωρίζει ο έγκριτος της δημοσιογραφίας ούτε το τεκμήριο της αθωότητας. Το ίδιο που ο ίδιος αναγνώριζε σε πολλούς, αλλά σε άλλους καιρούς.
Καλώς. Αφού συνεργάστηκε με τον Τσίπρα, του αξίζουν ισόβια του Παπαγγελόπουλου. Ας πάει και το παλιάμπελο με το του Καλογιάννη τρόπαιο. Με τη Φώφη γιατί τα έβαλε όμως ο εγνωσμένης νηφαλιότητας και αντικειμενικότητας αρθρογράφος; Με τρόπο μάλιστα που δεν συνάδει ούτε με την ευρωπαϊκή του κουλτούρα, ούτε με το δημοσιογραφικό του ήθος, ούτε με το μειλίχιο ύφος που συνήθως τον διακρίνει; Με μισογύνικα κουτσομπολιά περί κομμωτηρίου;
Ανεξιχνίαστες οι προθέσεις του. Η Φώφη τις θεώρησε πολιτικά σκοτεινές και μίλησε για στοχοποίησή της, διότι και τα λοιπά. Αλλά το κομμωτήριο τι δουλειά έχει στην πολεμική εναντίον μιας πολιτικού; Δεν θυμίζει τους άντρακλες που φωνάζουν σε γυναίκες, σε διάφορες ευκαιρίες, «πήγαινε πλύνε τα πιάτα σου, μωρή»; Ή «άντε τράβα στο κομμωτήριο, που θα μου πεις εμένα»... Το βρίσκετε πολιτικό αυτό; Ή απόνερα που ξεχειλίζουν και βγάζουν σκοτεινά σώψυχα στον αέρα;
Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο σκοπός είναι πολιτικός. Να πιέσει, να εκθέσει, να προειδοποιήσει τη Φώφη: σε παρακολουθούμε! Μην διανοηθείς τίποτα ανάρμοστες σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σκεφτείτε τι θα έγραφε -και τι θα έκαναν- αν η Φώφη έλεγε: Μας φτάνει το κατηγορητήριο, λέμε όχι στη διεύρυνσή του. Δεν είναι όμως χωρίς σημασία με ποια μέσα υπηρετεί ο εν λόγω τον σκοπό. Μάτσο, μοβόρικα, ντερμπεντέρικα, μισογύνικα. Κι αυτό δεν είναι πολιτικό, είναι προσωπικό. Εντελώς. Οία η γραφή, τοιάδε και η ψυχή.
Θανάσης Καρτερός / Aυγή