δρόμους της Αθήνας. Και το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τους πολίτες είναι το αν πλακώνονται οι «53+» με τους «ενωτικούς» και οι δύο μαζί με τους «προεδρικούς». Αλλωστε, όπως θα έλεγε ο Κ. Καβάφης: «Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο».
Ζητείται αντιπολίτευση λοιπόν. Κι αν τα παραπάνω αναφέρονται κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, τα ίδια περίπου ισχύουν και για τα άλλα, μικρότερα κόμματα. Γιατί χωρίς αυτά η Δημοκρατία είναι κουτσή και ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών που θέριεψαν με την πανδημία…
Μία ισχυρή, προγραμματική, δυναμική αντιπολίτευση θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να είναι ζητούμενο και για την κυβέρνηση. Ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής κρίσης οι οποίες βαθαίνουν τις ανισότητες, την ανασφάλεια και αργά ή γρήγορα την οργή η οποία οδηγεί σε κοινωνικές συγκρούσεις. Συγκρούσεις που χωρίς αντίβαρα και οργανωμένα κόμματα που θα εκφράζουν την κοινωνία και τα αιτήματά της, μπορούν να γίνουν επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες.
- από κείμενο του Ανδρέα Παναγόπουλου στο libre - ολόκληρο ΕΔΩ
