του Χρήστου Ξανθάκη Ο Δημάκης είναι σκληρό καρύδι. Το είχε αποδείξει και πριν από δύο χρόνια, όταν είχε σηκώσει το υπουργείο Δικαιοσύνης στις δύο ρόδες με την απαίτησή του να του χορηγηθεί εκπαιδευτική άδεια. Και τότε χρησιμοποίησε το «όπλο» (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε) της απεργίας πείνας και τότε..
ξεσηκώθηκε ο κόσμος υπέρ του και τότε κέρδισε εν τέλει μετά από παλινωδίες και πισωγυρίσματα. Πολύ σκληρό καρύδι και δεν λογάριαζε ούτε ζωή ούτε θάνατο. Κι ευτυχώς, επικράτησε η λογική έναντι των τύπων και των διαδικασιών. Γιατί η δημοκρατία οφείλει να μην είναι εκδικητική…
Δυο χρόνια αργότερα, πάλι τα ίδια. Στις 17 Απριλίου ο Δημάκης μετήχθη από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών εν μέσω κορωνοϊού. Ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του στο Πολιτικό και τον φέρανε πίσω, αλλά αντί να τον επιστρέψουν στο κελί του τον έστειλαν στην ειδική πτέρυγα των κρατουμένων για τρομοκρατία, στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Ότι και καλά μπήκε σε καραντίνα λόγω του ιού. Πέρασε όμως κι η καραντίνα, πέρασαν οι δύο εβδομάδες, φως από πουθενά. Και η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου δήλωσε:
«Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι μετά την 14ήμερη καραντίνα θα επιστρέψει άμεσα στο κελί του».Πάρε λοιπόν μια καινούρια απεργία πείνας, να κάνεις τα κουμάντα σου…
Είχαμε μείνει όμως στο ότι ο Δημάκης είναι σκληρό καρύδι. Κάτι που υπαινίχθηκε και η κ. Νικολάου μιλώντας για παραπτώματα εντός των φυλακών, αλλά το ξέραμε κιόλας από παλαιότερα ανακοινωθέντα. Ότι δηλαδή παραβίασε την υφ’ όρων απόλυσή του τελώντας νέο κακούργημα, ότι παραβίασε και την τακτική άδεια που είχε λάβει κλπ. κλπ. Μάλιστα, δεν είναι νερό για πρόσφορο που λένε και στο χωριό μου το Τρίκαλο. Για ληστεία άλλωστε πρωτομπήκε στη φυλακή, δεν μπήκε καν για ομορφιές με υποβρύχια όπως κάποιες γνωστές προσωπικότητες του δημόσιου βίου.
Αλλά είναι αυτό το θέμα μας; Θέλω να ρωτήσω αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, αν είναι αυτό το θέμα μας. Αν δηλαδή πιστεύουμε ότι με το που παρανομήσει κάποιος η μόνη ευθύνη της κοινωνίας και της πολιτείας και της δημοκρατίας απέναντί του είναι να τον κλείσει στη μπουζού και να καταπιεί το κλειδί. Να τον ξεχάσει στο μπουντρούμι μέσα, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ωσότου εκτίσει την ποινή που του επιβλήθηκε και ξαναβγεί στον ήλιο. Με μοναδικό εργαλείο σωφρονισμού το εύρος του εγκλεισμού του, που αυξομειώνεται ανάλογα με τη διαγωγή. Εγκληματίας μπήκες, εγκληματίας βγήκες σαν να λέμε. Και πάλι καλά που σου δίναμε να τρως, όσο ήσουν πίσω από τα κάγκελα…
Ο νομοθέτης ωστόσο, είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει, έχει προβλέψει και κάποια άλλα πράγματα. Λέει, ας πούμε, ότι μπορεί να σπουδάσει ο κρατούμενος, μπας και ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της βίας. Και το δικαίωμα στις σπουδές το έχουν όλοι, αρκεί να βάλουν τα δυνατά τους και να πετύχουν στις σχετικές εξετάσεις. Όπως ο Δημάκης, ας πούμε, που πήρε μάλιστα και υποτροφία. Και για να του τρίψουμε τη μουρίτσα τον στέλνουμε στα Γιάννενα, πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά απ’ τη σχολή του.
Τέτοιες πονηριές βεβαίως είναι αρκετά ευάλωτες. Στέκουν μόνο μεταξύ κατεργαραίων και άμα βγεις από τα πολυτελή γραφεία με τα έπιπλα από καρυδιά καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Γιατί το ένστικτο του κόσμου μπορεί να μην είναι αλάθητο, αλλά συχνά πυκνά τον πιάνει το σφυγμό. Και ταυτίζεται με τον αδύναμο, με τον ανίσχυρο, με αυτόν που συντρίβεται σαν την πεταλούδα κάτω απ’ τις ρόδες του φορτηγού. Στην περίπτωση αυτή, είτε αναζητείς τον καινούριο Μπόμπι Σαντς είτε λες «ως εδώ» και δίνεις λύσεις. Όπερ και εγένετο, για ν’ αποφύγουμε τις οδομαχίες και τον χαλασμό κόσμου. Ως την επόμενη φορά που κάποιος αρμόδιος ή κάποια αρμόδια θα πιστέψει ότι κατέχει την αιώνια αλήθεια…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
