Λίγες ημέρες πριν ο κορονοϊός αναγκάσει τις αεροπορικές εταιρείες να καθηλώσουν στο έδαφος σχεδόν το 90% των επιβατικών αεροσκαφών τους, ένα βιντεάκι 30 δευτερολέπτων διαδιδόταν στο ίντερνετ με ρυθμούς… πανδημίας. Επιβάτης της American Airlines, που καθόταν στο τελευταίο κάθισμα (η κλίση του οποίου δεν ρυθμίζεται καθώς ακουμπά στο τοίχωμα της τουαλέτας) χτυπούσε αδιάκοπα το κάθισμα της μπροστινής του, η οποία είχε «ξαπλώσει» προς το μέρος του.
Από τα χιλιάδες σχόλια και άρθρα που γράφτηκαν για τα θέμα, ο συντάκτης του «Guardian» Λουκ Ο’Νιλ φάνηκε να συλλαμβάνει πρώτος την ουσία του προβλήματος. Το βίντεο, έγραψε, συμπυκνώνει σε μισό λεπτό το νόημα της ταινίας «Παράσιτα» στην οποία ο καπιταλισμός μάς κάνει να πιστεύουμε ότι για όλα τα δεινά ευθύνονται οι συνάνθρωποί μας και όχι «οι ισχυροί, που συνασπίζονται σαν τα παράσιτα, για να μας ξεζουμίσουν».
Οι ισχυροί της ιστορίας είναι προφανώς οι αεροπορικές εταιρείες, οι οποίες μας ξεζουμίζουν (σχεδόν κυριολεκτικά), μειώνοντας εδώ και δεκαετίες τον χώρο ανάμεσα στα καθίσματα αλλά και το μέγεθος των θέσεων. Στα πρώτα Boeing 707, που μπήκαν στην κυκλοφορία το 1958, οι θέσεις απείχαν μεταξύ τους 86 εκατοστά και παρέμειναν έτσι σχεδόν μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα. Σήμερα το «ψυχολογικό» όριο της ελάχιστης απόστασης μεταξύ των καθισμάτων (κάτω από το οποίο οι επιβάτες εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια και ενδέχεται να προτιμήσουν άλλη εταιρεία), είναι τα 76 εκατοστά. Παρ’ όλα αυτά, αρκετές εταιρείες χαμηλού κόστους μείωσαν την απόσταση ακόμα και στα 71 εκατοστά.
-από κείμενο του Αρη Χατζηστεφάνου στην ΕφΣυν (ολόκληρο ΕΔΩ)