του Χρήστου Ξανθάκη
Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και να σου το φέρνουνε σε μια σακούλα μέσα;
Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και να σου λένε ότι έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας;
Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και να σου λένε ότι το βρήκανε πεταμένο στη θάλασσα;
Με τα ψάρια και τις πεταλίδες…
Δεν έχω ιδέα πως μπορεί να αισθάνθηκαν οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη. Δεν έτυχε σε μένα τέτοια μοίρα φριχτή και αν τύχαινε δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα.
Ίσως με τον τρόπο του Αλ Πατσίνο, εκεί στο κλείσιμο της ταινίας «Άρωμα γυναίκας»:
Θα ‘φερνα ένα φλογοβόλο σ’ αυτό το μέρος!
Οπότε συγχωρείστε μου τη φόρτιση, δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες του επαγγέλματος.
Αλλά η Ελένη Τοπαλούδη είναι νεκρή, αφού βιάστηκε πρώτα. Δεν θα ξαναδεί ποτέ της την ανατολή και τη δύση, δεν θα χτενίσει τα μαλλιά της, δεν θα γελάσει, δεν θα κλάψει.
Κι εμείς καθόμαστε και τσακωνόμαστε αν η εισαγγελέας ήταν υπερβολικά συναισθηματική στην αγόρευσή της και μήπως πρόσφερε όπλα στους κατηγορούμενους και τέλος πάντων τι δουλειά είναι αυτή, οι δικαστικοί λειτουργοί πρέπει να είναι απολύτως τυπικοί στην άσκηση των καθηκόντων τους και να μη δίνουν δικαιώματα γιατί άμα δίνουν δικαιώματα προκύπτουν ερωτήματα και τέλος πάντων η κοινωνίας μας είναι ευνομούμενη δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να βγάζει ο καθένας τα σώψυχά του από την έδρα.
Στο μεταξύ η Ελένη είναι νεκρή.
Μισό λεπτό να το ξαναγράψω για όσους και όσες δεν το κατάλαβαν:
Η Ελένη είναι νεκρή. Δεν θα ξαναδεί Master Chef στην τηλεόραση, δεν θα ξαναπάει να φτιάξει νύχι, δεν θα ξανανοίξει τα βιβλία της σχολής της, δεν θα ξαναβγεί βράδυ να λουστεί στην λάμψη των αστεριών. Και του φεγγαριού…
Δεν έχω πτυχίο Νομικής και δεν μπορώ τώρα να κάθομαι να διυλίζω τον κώνωπα μέχρι τελικής πτώσεως. Ένα βλαμμένο απ’ τα Τρίκαλα είμαι, που σκέπτομαι ότι ένα κορίτσι έκλεισε τα μάτια του μια και καλή και οι γονείς του το κλαίνε. Ποτάμι το δάκρυ, κορόμηλο, δεν έχει σταματήσει μήνες τώρα. Δόλια μάνα, δόλιε πατέρα, το κορίτσι σας δεν ξαναγυρνάει πια…
Οπότε ρίχτε μια κλωτσιά στα ρολόγια, κλείστε το γαμημένο το τηλέφωνο, δώστε ένα ζόρικο κόκκαλο στο σκυλί να μη γαυγίζει, σβήστε τον ήλιο και κάψτε τα δάση, η Ελένη δεν είναι πια μαζί μας.
Είναι ένα βάρος αβάσταχτο και δεν μπορεί κανείς να το σηκώσει. Και όποιος σκέπτεται λογικά μπροστά σε έναν τέτοιον αδιανόητο παραλογισμό, μπράβο του αλλά δεν μπορώ να τον ακολουθήσω. Η Ελένη είναι νεκρή, το κορίτσι δεν αναπνέει πια, στη θάλασσα το ξαποστείλανε, να το καταπιούνε τα κύματα.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, με το ζόρι κρατιέμαι στο πληκτρολόγιο, μακάρι η δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της και μακάρι να μη βρεθούν άλλοι γονείς στη θέση των γονέων της Ελένης. Μακάρι η Ελένη να είναι το τελευταίο θύμα.
Χους ει και εις χουν απελεύσει…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost