Ηταν η περίοδος που η τρόικα πίεζε για «εκσυγχρονισμό» της φορολογικής διοίκησης, θεωρώντας το εγχώριο πολιτικό σύστημα «απρόθυμο, διεφθαρμένο και ανίκανο» να το πράξει, και υποδείκνυε το πέρασμα κρίσιμων αρμών της διακυβέρνησης στους «τεχνοκράτες», ως βήμα «αποπολιτικοποίησης» του κράτους. Στην κορύφωση της ευρωπαϊκής κρίσης, άλλωστε, ήταν πολύ δημοφιλής η συζήτηση για «κυβερνήσεις τεχνοκρατών».
Ο Χ. Θεοχάρης είναι, τρόπον τινά, προϊόν αυτής της ζύμωσης. Το τεχνοκρατικό έργο του στη ΓΓΠΣ εκθειάστηκε και γρήγορα τον εκτόξευσε στο υψηλότερο και πιο αυτόνομο πολιτικά πόστο του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, με τις ευλογίες των δανειστών. Και τελικά τον οδήγησε στην κεντρική πολιτική, στην οποία διέσχισε σε λίγα χρόνια όλο το φάσμα, πλην φυσικά της Αριστεράς.
- από κείμενο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών (ολόκληρο ΕΔΩ) - το σκίτσο είναι του Π. Ζερβού
