Με αυτή κοινωνικοποιηθήκαμε. Αφού παίξαμε με τον μπαμπά, με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια, βγήκαμε έξω και την κλωτσήσαμε μαζί με το γειτονάκι από απέναντι. Και με τα υπόλοιπα παιδιά.
Στην αυλή μας, στον δρόμο έξω..
από το σπίτι, στην παραλία, στο σχολείο… Έπειτα σε κάποια αλάνα. Εκεί κάναμε όνειρα. Να μοιάσουμε σε τοπικούς ποδοσφαιριστές-ήρωες. Και μετά στον Λουκανίδη, τον Δεληκάρη, τον Παπαϊωάννου, τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή… Θέλαμε να γίνουμε «στρατηγοί» σαν τον Δομάζο, να εκτελέσουμε φάουλ σαν τον Σαραβάκο, να σκοράρουμε σαν τον Νεστορίδη, τον Σιδέρη και τον Μαύρο, να πανηγυρίσουμε σαν τον Αναστόπουλο. Να σηκώσουμε το Κύπελλο σαν τους διεθνείς του 2004.
Ξέρεις τι είναι το ποδόσφαιρο; Ή, μάλλον, θυμάσαι τι είναι το ποδόσφαιρο; Ποδόσφαιρο είναι να τσακώνεσαι με τον αντίπαλο και μετά να τα ξαναβρίσκεις μαζί του. Να γδέρνεσαι στις πέτρες, να σκίζεις γόνατα, να καβαλάς μάντρες και κάγκελα για να βρεις τη δικιά σου «Λεωφόρο», το δικό σου «Καραϊσκάκη», τη δικιά σου «Φιλαδέλφεια», την «Τούμπα», του «Χαριλάου», το «Καυτανζόγλειο»…
Ποδόσφαιρο είναι να βρίσκεις τον εαυτό σου. Να ονειρεύεσαι ότι φοράς τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας και ότι παίζεις σε μεγάλα γήπεδα.
Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κοιτάς μία οθόνη. Ξυπνάς. Συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό το διάστημα ζούσες χωρίς ποδόσφαιρο. Σου έλειψε, αλλά για κάποιον λόγο δε σε γεμίζει πια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως το αγάπησες. Εμπορευματοποιημένο και ελεγχόμενο. Κι όμως, δεν παύει να εμπνέει ποτέ. Εκατομμύρια παιδιά. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Νίκος Μάλλιαρης / episkyron.gr
