Η οργή δεν θα μπαίνει σε καραντίνα

Απελπισία, συμπαγής λες και μπορείς να την κόψεις με μαχαίρι, κυκλώνει την Αθήνα. Το διαπιστώνεις διαβάζοντας όσα οι φίλοι σου ποστάρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το ακούς στο σουπερμάρκετ, το κουβεντιάζουν οι άνθρωποι στα μπαρμπέρικα και τα κομμωτήρια. Και τώρα τι; Ο ιός φαίνεται να ελέγχεται, το τσουνάμι όμως που έρχεται στην οικονομία..
μοιάζει πελώριο και σαρωτικό.
Δεν ξέρω πόσο οι επικοινωνιολόγοι στο κυβερνητικό επιτελείο δύνανται να αφουγκραστούν αυτή την απελπισία.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό στη Βουλή νιώθω σαν οι πεφωτισμένοι συμβουλάτορες πέραν σαφώς της ταξικής μεροληψίας να πάσχουν κι από κάποιο είδος συναισθηματικής βαρηκοΐας. Εξ ου και δεν βρέθηκε ένας να υποδείξει στους κυβερνώντες να εμφανίζονται με λιγότερη έπαρση, λιγότερη αλαζονεία, μια στάλα περίσκεψη και σίγουρα περισσότερη αιδώ απέναντι στους πολίτες που δοκιμάζονται ήδη πολύ σκληρά.
Αναφέρομαι στην επικοινωνία και όχι τις πολιτικές για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο, το έχουμε ήδη καταλάβει: οι φτωχοί εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι νέοι, οι άνεργοι.
Ας αφήσει λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης τους εξυπνακισμούς χρησιμοποιώντας το σύνθημα της Αριστεράς που δόνησε μητροπόλεις, ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους, έγινε σημαία των κινημάτων. «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», φώναζαν οι διαδηλωτές διεκδικώντας την ουτοπία. «Ενας καλύτερος κόσμος», έκλεισε την ομιλία του ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή παρουσιάζοντας την περιβαλλοντική δυστοπία που φέρνει το νομοσχέδιό του.
Φαίνεται να ποντάρει στο τέλος της Ιστορίας ο πρωθυπουργός, λεηλατώντας ειρωνικά από τους κάποτε εξεγερμένους ακόμα και τα συνθήματά τους. Ας του πει κάποιος «ειδικός» ότι η απελπισία δεν κρατάει για πάντα. Και η οργή δεν θα μπαίνει σε καραντίνα.

Ντίνα Δασκαλοπούλου / ΕφΣυν