Και φτάνεις σε ένα ηλικιακό όριο που αναγκάζεις τον εαυτό σου να πειστεί, ότι δεν μπορεί να πείθει τους αμετάπειστους –παραιτείσαι! Και ότι σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν πλέον ποτάμια αντισηπτικού υγρού για τους ιούς, αλλά δεν υπάρχει
σταγόνα για τη μεταδοτική μικρόνοια, πρέπει να δεχτείς.. να ζεις μαζί με αυτόν που, δήθεν βαθύτερα σκεπτόμενος από εσένα, ξέρει καλά πως ο κορωνοϊός είναι κατασκεύασμα μιας υποχθόνιας συμπαντικής κυβέρνησης• ότι δεν υπάρχουν νεκροί, ότι δεν ανοίχτηκαν ποτέ ομαδικοί τάφοι στις ΗΠΑ, ότι δεν έγιναν άρον άρον νεκροταφεία στα δάση της Βραζιλίας, ότι τα φέρετρα ήταν άδεια –ένα ντεκόρ φτιαγμένο από τους σκηνογράφους της Μυστικής Δύναμης που κυβερνά τον κόσμο.
Και, ακόμα, πρέπει να μάθεις να ζεις με εκείνον που δηλώνει μπροστά στην κάμερα, όντας στην ουρά-σωρό μπροστά στη ΔΕΗ με τον λογαριασμό στο χέρι, ότι από πεποίθηση ποτέ δεν θα αποκτήσει τραπεζική κάρτα, ούτε γουέμπ μπάνκινγκ για να πληρώνει διαδικτυακά, όχι γιατί δεν ξέρει την τεχνολογία, αλλά επειδή «εγώ (αυτός δηλαδή που δεν είναι κορόιδο και «θύμα τού Σόρος ή του Μπιλ Γκέιτς») θέλω το χρήμα ζεστό, να ρέει, όχι ηλεκτρονικό, όχι πλασατικό• το θέλω ζωντανό, αληθινό». Και ακόμα, πρέπει να πειστείς ότι θα ζεις πλάι σε αυτόν που, εν μέσω κορωνοϊού, ρουφάει από τα έγκατα των πνευμόνων του υγρό υλικό και το φτύνει πολτώδες στη μέση του πεζοδρομίου, μπροστά στα πόδια περιπατητών.
Σε μια κοινωνία υπάρχουν και αυτοί –μαζί με πολλούς άλλους. Δεν μπορείς να τους πείσεις να σκέφτονται και να ενεργούν διαφορετικά. Σταματάς να προσπαθείς να τους κάνεις να καταλάβουν, όντας από χρόνια πάψει να θέλεις με τη δύναμη της νεότητας να αλλάξεις τον κόσμο. Αυτά ήταν για άλλες εποχές, για άλλους Μάηδες. Σταματάς να τσακώνεσαι, να κελεύεις για λογική, να πολεμάς για καλύτερους συνταξιδιώτες της ζωής. Ηττημένος πορεύεσαι πλάι στον ενημερωμένο για τις Σκοτεινές Ροές «που μας παρασύτουν στον αφανισμό» ή τον ιδεολόγο τού «ζωντανού χρήματος», προσπαθώντας τουλάχιστον να μη στοιχηθείς μαζί τους. Και, κυρίως, κάνοντας αγώνα και σλάλομ να αποφύγεις τα σταγονίδια από το ρόχαλο που σκάει πλάι σου και απλώνεται στο πεζοδρόμιο. Μαζί κάνεις αγώνα να βγάλεις από το μυαλό σου τον δυστοπικό εφιάλτη ότι αυτοί μπορεί να είναι τελικά οι νικητές και εσύ ο ηττημένος τών Μάηδων. #Σκέψεις
Διον. Βραϊμάκης / Harddog
σταγόνα για τη μεταδοτική μικρόνοια, πρέπει να δεχτείς.. να ζεις μαζί με αυτόν που, δήθεν βαθύτερα σκεπτόμενος από εσένα, ξέρει καλά πως ο κορωνοϊός είναι κατασκεύασμα μιας υποχθόνιας συμπαντικής κυβέρνησης• ότι δεν υπάρχουν νεκροί, ότι δεν ανοίχτηκαν ποτέ ομαδικοί τάφοι στις ΗΠΑ, ότι δεν έγιναν άρον άρον νεκροταφεία στα δάση της Βραζιλίας, ότι τα φέρετρα ήταν άδεια –ένα ντεκόρ φτιαγμένο από τους σκηνογράφους της Μυστικής Δύναμης που κυβερνά τον κόσμο.
Και, ακόμα, πρέπει να μάθεις να ζεις με εκείνον που δηλώνει μπροστά στην κάμερα, όντας στην ουρά-σωρό μπροστά στη ΔΕΗ με τον λογαριασμό στο χέρι, ότι από πεποίθηση ποτέ δεν θα αποκτήσει τραπεζική κάρτα, ούτε γουέμπ μπάνκινγκ για να πληρώνει διαδικτυακά, όχι γιατί δεν ξέρει την τεχνολογία, αλλά επειδή «εγώ (αυτός δηλαδή που δεν είναι κορόιδο και «θύμα τού Σόρος ή του Μπιλ Γκέιτς») θέλω το χρήμα ζεστό, να ρέει, όχι ηλεκτρονικό, όχι πλασατικό• το θέλω ζωντανό, αληθινό». Και ακόμα, πρέπει να πειστείς ότι θα ζεις πλάι σε αυτόν που, εν μέσω κορωνοϊού, ρουφάει από τα έγκατα των πνευμόνων του υγρό υλικό και το φτύνει πολτώδες στη μέση του πεζοδρομίου, μπροστά στα πόδια περιπατητών.
Σε μια κοινωνία υπάρχουν και αυτοί –μαζί με πολλούς άλλους. Δεν μπορείς να τους πείσεις να σκέφτονται και να ενεργούν διαφορετικά. Σταματάς να προσπαθείς να τους κάνεις να καταλάβουν, όντας από χρόνια πάψει να θέλεις με τη δύναμη της νεότητας να αλλάξεις τον κόσμο. Αυτά ήταν για άλλες εποχές, για άλλους Μάηδες. Σταματάς να τσακώνεσαι, να κελεύεις για λογική, να πολεμάς για καλύτερους συνταξιδιώτες της ζωής. Ηττημένος πορεύεσαι πλάι στον ενημερωμένο για τις Σκοτεινές Ροές «που μας παρασύτουν στον αφανισμό» ή τον ιδεολόγο τού «ζωντανού χρήματος», προσπαθώντας τουλάχιστον να μη στοιχηθείς μαζί τους. Και, κυρίως, κάνοντας αγώνα και σλάλομ να αποφύγεις τα σταγονίδια από το ρόχαλο που σκάει πλάι σου και απλώνεται στο πεζοδρόμιο. Μαζί κάνεις αγώνα να βγάλεις από το μυαλό σου τον δυστοπικό εφιάλτη ότι αυτοί μπορεί να είναι τελικά οι νικητές και εσύ ο ηττημένος τών Μάηδων. #Σκέψεις
Διον. Βραϊμάκης / Harddog