Αχιλλέας Μπέος. Ο άνθρωπος που μπήκε έναν χρόνο φυλακή για στημένα παιχνίδια, διαφέντευσε τον Πανιώνιο με πρόεδρο τον αοιδό Λευτέρη Πανταζή, ύστερα τον Ολυμπιακό Βόλου, ύστερα την ομάδα του Βόλου που ίδρυσε ο ίδιος, ύστερα όλη την πόλη του Βόλου.
Ενδιαμέσως αποκάλεσε τον.. Ψωμιάδη δίμετρη αδελφή με μουστάκι, έδειρε τον Κούγια, παύτηκε από δήμαρχος γιατί είχε κακουργηματικές κατηγορίες, έβαλε στη θέση τού δημάρχου έναν αχυράνθρωπο, αθωώθηκε από τα κακουργήματα και ξαναπήρε την καρέκλα του δημάρχου, έκανε «κρυφές» φιλανθρωπίες σε στυλ Χρυσής Αυγής που τις μάθαιναν όλοι.
Επιστέγασμα αυτής της λαμπρής πορείας, να (ξανα)εκλεγεί δήμαρχος Βόλου στις τελευταίες εκλογές, από την πρώτη Κυριακή, με ποσοστό πάνω από 57%!
Τώρα πάει να αρπάξει και να ιδιωτικοποιήσει το νεράκι από τους Σταγιάτες, μια κοινότητα που, για μεγάλη της ατυχία, ανήκει στον Δήμο Βόλου. Και μιλάει... μπέικα για όποιον αντιστέκεται σ’ αυτό, με ιδιαίτερη προτίμηση στον Αλκίνοο Ιωαννίδη.
Αλλά αναρωτιέται κανείς, βλέποντας όλα αυτά και δέκα φορές τόσα που κοσμούν τη βιογραφία του, πώς, γιατί, με ποια κριτήρια, με ποια αντίληψη δικαιοσύνης και ηθικής οι νοικοκυραίοι μιας πόλης, με προοδευτική μάλιστα παράδοση, τον έβγαλαν μόλις χθες πανηγυρικά δήμαρχο; Άρχοντα της πόλης και της ζωής τους;
Πώς, με ποια κίνητρα έτρεξαν στις κάλπες για να κάνουν τον Μπέο βαρόνο και προαγωγό μιας πόλης που κάποτε την είχε το κατεστημένο στα μαύρα κατάστιχα γιατί θεωρούσε το εργατικό δυναμικό της «ύποπτων κοινωνικών φρονημάτων»;
Η απάντηση θέλει συζήτηση. Και δεν αρκεί να βρίζουμε αυτούς που τον ψήφισαν και να ελεεινολογούμε το πολιτικό σύστημα που του άνοιξε με την αναξιοπιστία του τον δρόμο.
Όταν εν έτει 2019 σχεδόν 6 στους 10 ψηφοφόρους του Βόλου ψηφίζουν Μπέο, πάει να πει ότι εμπεδώνεται μια κουλτούρα ανοχής στην ανηθικότητα, υπόκλισης στη «μαγκιά», και ευπιστίας σε υποσχέσεις του τύπου «θα κάνω τον Βόλο Μονακό».
Από πληθυσμούς μάλιστα που απαιτούν νόμο και τάξη, πολιτική ειλικρίνεια, και να πάει φυλακή ο τάδε και ο δείνα - αλλά όχι ο δήμαρχός τους.
Ένα πράγμα, πάντως, ανεξάρτητα από απόψεις και προβληματισμούς, δεν σηκώνει κουβέντα. Καμιά ανοχή από την Αριστερά, και κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, σε φιντάνια τύπου Μπέου.
Το συζητάμε για το έδαφος που τα ευνόησε. Αλλά τα ξεριζώνουμε.
- το άρθρο του Θ. Καρτερού είναι από την Αυγή (21.5.2020)