Με την προγιαγιά μου να φτιάχνει τον καφέ της σεκερλή και την κουμπάρα μας να σηκώνει το βλέμμα ψηλά και να λέει "δόξα τον γιαραμπή". Και να οι κιοφτέδες... Και να το μενεμέν... Και να η ρετσίνα που με 'στελνε..
ο πατέρας μου να πάρω από την ταβέρνα του Νικολή. Και ύστερα οι καρδιές άνοιγαν όπως τα αμπελόφυλλα από τα σαρμαδάκια.
Και κάπου εκεί πιάναμε τον χορό.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η κουμπάρα μας η Κωνσταντίνα έφτιαχνε καταπληκτικό Karniyarik. Κι όπως το 'φτιαχνε εκείνη, πουθενά αλλού.
- από το fb του Θ. Σίδερη
