Ενας από τους μύθους της πανδημίας είναι ότι ο COVID-19 δεν κάνει ταξικές διακρίσεις. Προσέβαλε πρωθυπουργούς, τραπεζίτες, μεγαλοεκδότες, εφοπλιστές, γαλαζοαίματους, διασημότητες – οι τελευταίοι μάλιστα φροντίζουν να το γνωστοποιούν στους θαυμαστές τους λες και είναι βραβείο.
Με τη στενή ιατρική έννοια, αυτό είναι ακριβές: ο κορονοϊός δεν ορρωδεί προ ουδενός, βασιλιά..
ή υπηκόου, αστού ή προλετάριου. Ωστόσο, κοινωνικά είναι τεράστιο ψέμα. Οχι μόνο γιατί ο ιός μεταδίδεται ταχύτερα στους φτωχότερους πληθυσμούς και στις φτωχότερες χώρες, με τις κακές συνθήκες υγιεινής και τα διαλυμένα συστήματα υγείας. Αλλά κυρίως γιατί οι πολλαπλάσιες παρενέργειες της πανδημίας, που εκμηδενίζουν την παραγωγική δραστηριότητα, τσακίζουν τους αδύναμους κρίκους: εργαζόμενους, ανέργους, αποκλεισμένους από τα συστήματα πρόνοιας και υγείας.
Και μόνο η είδηση από τις ΗΠΑ θα έπρεπε να έχει σημάνει παγκόσμιο συναγερμό. Μέσα στις λίγες εβδομάδες της πανδημίας, στην υπερδύναμη προστέθηκαν σχεδόν 7 εκατ. άνεργοι. Είναι η υψηλότερη μηνιαία αύξηση όλων των εποχών. Ανάλογα τραγικά ρεκόρ καταγράφονται στη Γαλλία, στην Ιταλία, ακόμη και στην Αυστρία.
Στην Ελλάδα, παρά τις εξαγγελίες για απαγόρευση των απολύσεων και τα κίνητρα στις επιχειρήσεις να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, οι καταγγελίες συμβάσεων ήδη από τις αρχές Μαρτίου σπάνε τα κοντέρ του «Εργάνη». Και προστίθενται στις φωνές απόγνωσης από συμβασιούχους ορισμένου χρόνου που πετάχτηκαν άρον άρον από τις δουλειές, από εργαζόμενους που εξαναγκάζονται να «φάνε» στην αυτοαπομόνωση τις κανονικές άδειες και από 800.000 μακροχρόνια ανέργους που δεν επιδοτούνται και δεν περιλαμβάνονται σε κανένα σχέδιο, ούτε πακέτο μέτρων.
Ο εφιάλτης είναι εδώ, ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει πριμοδότηση της «μερικής ανεργίας», και μάλιστα με δανεικά που απλώς θα αυξήσουν τα κρατικά χρέη. Αν δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο, είναι τουλάχιστον πολιτική ανοησία να πιστεύει ότι, προκειμένου να μη θιγεί ο γερμανικός κυνισμός, θα αντιμετωπίσει με πύργους στην άμμο το τσουνάμι ανεργίας που φέρνει η πανδημία.
Με τέτοια στρατηγική, η ηγεσία και οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. –μαζί και η ελληνική– κλείνουν ραντεβού όχι μόνο με τη διάλυσή της, αλλά με μια κοινωνική έκρηξη απρόβλεπτων διαστάσεων. Από μιαν άποψη, καλώς να έρθει.
ΕΦ.ΣΥΝ.
