Εικόνες από το μέλλον που έρχεται, κατά δήλωση του πρωθυπουργού, και ποσοστά συμμετοχής καθηγητών της τριτοβάθμιας κοντά στο απόλυτο, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας. Αρα το μέλλον έρχεται πιο κοντά και με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, όπως φαίνεται σε μετρήσιμα αποτελέσματα.
Για να δούμε λίγο πιο αναλυτικά αυτό το «μέλλον». Από τη μια.. πλευρά, αυτήν του πομπού, η «ατομική ευθύνη» μπολιάζει την ελεύθερη επιλογή και γίνεται καταναγκαστικότητα. Η καταναγκαστικότητα μπλέκεται με την «κατάσταση εξαίρεσης» και γίνεται εξάρτηση. Ο εργάσιμος χρόνος επιτέλους σπάει τα στεγανά του πεπερασμένου και γίνεται ευέλικτος και ασύδοτος ταυτόχρονα. Οι διακοπές του Πάσχα, το καθιερωμένο ωράριο εργασίας, η πενθήμερη εργασία, παλιομοδίτικα κατάλοιπα που έχουμε χρέος να ξεπεράσουμε.
Και ο δέκτης; Το εμπορεύσιμο αγαθό της πρόσβασης στο διαδίκτυο και της χρήσης νέων τεχνολογιών έγινε είδος πρώτης ανάγκης και όσοι χρήστες δεν συμμετέχουν αυξάνοντας την υπεραξία του, ας το σκεφτούν ξανά. Ταξικοί περιορισμοί, οικονομικές δυσκολίες, γεωγραφικά δυσπρόσιτες περιοχές, ηλικιακοί και άλλοι βιολογικοί περιορισμοί, όλα μαζί ομογενοποιημένα σε μια καινούργια «ομάδα», τους «ηλεκτρονικά αναλφάβητους», που είτε θα αποκλειστούν από το «μέλλον», είτε θα τους «εντάξουμε» με voucher-κρατική στήριξη μιας ιδιωτικής μεταπρατικής διαδικασίας.
Και η ποιότητα, κύριε; Ας πούμε ότι έχεις 300 φοιτητές εγγεγραμμένους στο μάθημά σου. Ελπίζεις μέσω αποκλεισμών να συμμετέχουν ηλεκτρονικά οι 100 γιατί τόσους «σηκώνει» το σύστημα. Με αυτούς τους 100 –ατομικές συνδέσεις στο σύστημα– για να μπορέσεις να προχωρήσεις, πρέπει να κλείσουν όλοι κάμερες και μικρόφωνα.
Επιτέλους το πειθήνιο σώμα γίνεται πράξη. Συμμετοχή μέσω γραπτών μηνυμάτων από 3-4 συνολικά. Αν θες απαντάς, αν όχι κανείς δεν θα σε κατακρίνει. Διάρκεια, μηνύματα και λόγος καταγράφονται (δεν χρειάζεται να χτυπάς κάρτα). Τώρα πια είσαι απόλυτα μετρήσιμος, γίνεσαι μόνο ένας κωδικός πρόσβασης, που αύριο μπορεί να χαθείς – και εσύ ο ίδιος.
Ο τρισδιάστατος άνθρωπος και η τρισδιάστατη επικοινωνία στην αίθουσα γίνονται στην καλύτερη περίπτωση δισδιάστατοι (μια φλατ εικόνα απέναντι σε μια άλλη) ή στην πιο συνηθισμένη περίπτωση, μονοδιάστατοι. Ο πομπός μιλά σε ένα μαύρο φόντο, με μαύρες κουκκίδες. Επιτέλους η εκπαίδευση εντάσσεται στο πλαίσιο των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπως άλλωστε το έχουν ήδη πράξει η πληροφόρηση, η επικοινωνία, ο έρωτας. Οντότητες επίπεδες, οντότητες που «ελεύθερα» επιλέγουν να χάσουν την τρίτη διάστασή τους και τη συνακόλουθη συνείδηση.
Οχι, δεν είναι μόνο υποκρισία – λέμε ότι διδάσκουμε και λένε ότι διδάσκονται για να μη χαθεί το φετίχ του εξαμήνου. Είναι κάτι πολύ χειρότερο.
* Ο Στρ. Γεωργούλας είναι καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, περιφερειακός σύμβουλος Βορείου Αιγαίου, και το κείμενό του είνια από την ΕφΣυν
