Όταν οι πρώην πράσινοι καλοβλέπουν τη Νέα Δημοκρατία
του Χρήστου Ξανθάκη
Κυριακή του Πάσχα, έχει πάει κάτω το αρνί, έχουνε πάει κάτω οι μπύρες, ακόμη και το μαρούλι κάτω πήγε κι αυτό. Μισοκοιμάμαι στον καναπέ, γλαρωμένος απ’ τα παΐδια και τα ξύδια, ντριν ντριν το τηλέφωνο. Στη γραμμή ο φίλος ο Βαγγέλης (ας τον πούμε Βαγγέλη) για τα χρόνια πολλά.
Λέμε τις ευχές, λέμε τα οικογενειακά μας, λέμε κάτι..
αθλητικά, λέμε κάτι της πιάτσας (30 χρόνια ο Βαγγέλης στην πιάτσα), πάει η κουβέντα στον κορωνοϊό και στις παραφυάδες του. Αρχίζει ο κολλητός το λιβανιστήρι της κυβέρνησης. Πού καλά τα κάνανε, που καλά τα πήγανε, που καλά τα φέρανε βόλτα, όλα καλά τα ‘βρισκε, ψεγάδι πουθενά.
Άκουγα εγώ και περίμενα να δω που θα το πάει. Ένα λεπτό, δυο λεπτά, στο τρίτο μου το ξεφούρνισε:
«Έτσι όπως πάει το πράγμα Χρήστο μου, θα είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσουμε Νέα Δημοκρατία και θα την ψηφίσουμε κι επειδή γουστάρουμε, χωρίς να μας πιέζει κανένας»!
Δεν είπα κάτι. Σούρδου μπούρδου, την τελειώσαμε την κουβέντα με εκ νέου ανταλλαγή ευχών, καλά να είστε παιδιά και του χρόνου καλύτερα χωρίς ιούς και μικρόβια και λοιπές βλακείες. Κλατς, κόκκινο το κουμπάκι στο κινητό, τέλος η συνομιλία.
Κι έκατσα ύστερα και σκέφτηκα, βαθιά προβληματισμένος. Γιατί ο Βαγγέλης δεν είναι κάνα παιδάκι ευκολοσυγκίνητο, κάνας χιπστεράς που θαμπώνεται σε πρώτη ευκαιρία, κάνας σταρτάπερ που βλέπει φύκια και ονειρεύεται μεταξωτές κορδέλες. Ο Βαγγέλης είναι χαρντκοράς πασόκος, άλλο κόμμα δεν έχει ψηφίσει στη ζωή του, τη φλέβα του κόβεις πράσινο ζουμί τρέχει. Αν του έλεγες ως τώρα ότι κάποια μέρα θα σάλιωνε το φάκελο και μέσα θα είχε ψηφοδέλτιο Νέας Δημοκρατίας, απ’ το λαιμό θα σ’ έπιανε να σε καρυδώσει. Αλλάζουν όμως τα πράγματα, που θα ‘λεγε και ο Dylan ο τραγουδοποιός…
Ναι, αλλάζουν τα πράγματα κι εκείνοι οι μαχητές του πράσινου φλάμπουρου που είχαν απομείνει στη Φώφη και της δώσανε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό στις τελευταίες εκλογές, έχουν πλέον αρχίσει ν’ αλληθωρίζουν ανοιχτά προς το γαλαζάκι της Νέας Δημοκρατίας. Διότι ανακάλυψαν ότι μπορεί να σηκώσει επαξίως στους ώμους της την κληρονομιά του Κώστα Σημίτη. Διαχείριση δηλαδή, άνευ εκρήξεων και θυμών και τσιγαρούκλα Πολάκη, διαχείριση ευπρεπής, μετριοπαθής και αξιοπρεπής σαν ταγιεράκι της κυρίας Δάφνης σε χρώμα γκρι μη σου πω γκρι σουρί για να είμαι και ακριβέστερος. Διαχείριση ευρωπαϊκού τύπου, να γίνουμε επιτέλους Ευρώπη ρε φίλε, να ξεφύγουμε από τα Βαλκάνια και την Τουρκοκρατία, να γίνουμε πολιτισμένοι και ηλεκτρονικοί!
Άμα σου τα δίνει αυτά η Νέα Δημοκρατία ή έστω άμα νομίζεις ότι σου τα δίνει, πώς να παραμείνεις στην αγκάλη της Φώφης ύστερα; Έτσι για να κάνεις αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση ή για να τιμάς τα λάβαρα του παρελθόντος; Γιατί δηλαδή να μην μπεις κι εσύ στην πλειοψηφία, να αισθανθείς νικητής και τροπαιούχος, να κάτσεις στη θέση με το νούμερο ένα γραμμένο με χρυσά γράμματα; Συγγνώμη δηλαδή, άμα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ίδια πράγματα γιατί να μη διαλέξεις αυτό που πιάνει μεγαλύτερη αξία στην αγορά; Ή μήπως κάνει καμιά λυσσαλέα αντιπολίτευση το ΚΙΝΑΛ και δεν το έχω καταλάβει εγώ ο πτωχός καραγωγέας; Ναι το ίδιο είναι πάνω κάτω, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, μετασχηματισμός, αναμόρφωση και διαχείριση φυσικά, πάντα διαχείριση, παντού διαχείριση, οι λογιστές θα μας σώσουν. Στην Αναγνωστοπούλου έχουν ήδη αρχίσει ν’ ανοίγουν τα ρίσλινγκ!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Κυριακή του Πάσχα, έχει πάει κάτω το αρνί, έχουνε πάει κάτω οι μπύρες, ακόμη και το μαρούλι κάτω πήγε κι αυτό. Μισοκοιμάμαι στον καναπέ, γλαρωμένος απ’ τα παΐδια και τα ξύδια, ντριν ντριν το τηλέφωνο. Στη γραμμή ο φίλος ο Βαγγέλης (ας τον πούμε Βαγγέλη) για τα χρόνια πολλά.
Λέμε τις ευχές, λέμε τα οικογενειακά μας, λέμε κάτι..
αθλητικά, λέμε κάτι της πιάτσας (30 χρόνια ο Βαγγέλης στην πιάτσα), πάει η κουβέντα στον κορωνοϊό και στις παραφυάδες του. Αρχίζει ο κολλητός το λιβανιστήρι της κυβέρνησης. Πού καλά τα κάνανε, που καλά τα πήγανε, που καλά τα φέρανε βόλτα, όλα καλά τα ‘βρισκε, ψεγάδι πουθενά.
Άκουγα εγώ και περίμενα να δω που θα το πάει. Ένα λεπτό, δυο λεπτά, στο τρίτο μου το ξεφούρνισε:
«Έτσι όπως πάει το πράγμα Χρήστο μου, θα είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσουμε Νέα Δημοκρατία και θα την ψηφίσουμε κι επειδή γουστάρουμε, χωρίς να μας πιέζει κανένας»!
Δεν είπα κάτι. Σούρδου μπούρδου, την τελειώσαμε την κουβέντα με εκ νέου ανταλλαγή ευχών, καλά να είστε παιδιά και του χρόνου καλύτερα χωρίς ιούς και μικρόβια και λοιπές βλακείες. Κλατς, κόκκινο το κουμπάκι στο κινητό, τέλος η συνομιλία.
Κι έκατσα ύστερα και σκέφτηκα, βαθιά προβληματισμένος. Γιατί ο Βαγγέλης δεν είναι κάνα παιδάκι ευκολοσυγκίνητο, κάνας χιπστεράς που θαμπώνεται σε πρώτη ευκαιρία, κάνας σταρτάπερ που βλέπει φύκια και ονειρεύεται μεταξωτές κορδέλες. Ο Βαγγέλης είναι χαρντκοράς πασόκος, άλλο κόμμα δεν έχει ψηφίσει στη ζωή του, τη φλέβα του κόβεις πράσινο ζουμί τρέχει. Αν του έλεγες ως τώρα ότι κάποια μέρα θα σάλιωνε το φάκελο και μέσα θα είχε ψηφοδέλτιο Νέας Δημοκρατίας, απ’ το λαιμό θα σ’ έπιανε να σε καρυδώσει. Αλλάζουν όμως τα πράγματα, που θα ‘λεγε και ο Dylan ο τραγουδοποιός…
Ναι, αλλάζουν τα πράγματα κι εκείνοι οι μαχητές του πράσινου φλάμπουρου που είχαν απομείνει στη Φώφη και της δώσανε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό στις τελευταίες εκλογές, έχουν πλέον αρχίσει ν’ αλληθωρίζουν ανοιχτά προς το γαλαζάκι της Νέας Δημοκρατίας. Διότι ανακάλυψαν ότι μπορεί να σηκώσει επαξίως στους ώμους της την κληρονομιά του Κώστα Σημίτη. Διαχείριση δηλαδή, άνευ εκρήξεων και θυμών και τσιγαρούκλα Πολάκη, διαχείριση ευπρεπής, μετριοπαθής και αξιοπρεπής σαν ταγιεράκι της κυρίας Δάφνης σε χρώμα γκρι μη σου πω γκρι σουρί για να είμαι και ακριβέστερος. Διαχείριση ευρωπαϊκού τύπου, να γίνουμε επιτέλους Ευρώπη ρε φίλε, να ξεφύγουμε από τα Βαλκάνια και την Τουρκοκρατία, να γίνουμε πολιτισμένοι και ηλεκτρονικοί!
Άμα σου τα δίνει αυτά η Νέα Δημοκρατία ή έστω άμα νομίζεις ότι σου τα δίνει, πώς να παραμείνεις στην αγκάλη της Φώφης ύστερα; Έτσι για να κάνεις αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση ή για να τιμάς τα λάβαρα του παρελθόντος; Γιατί δηλαδή να μην μπεις κι εσύ στην πλειοψηφία, να αισθανθείς νικητής και τροπαιούχος, να κάτσεις στη θέση με το νούμερο ένα γραμμένο με χρυσά γράμματα; Συγγνώμη δηλαδή, άμα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ίδια πράγματα γιατί να μη διαλέξεις αυτό που πιάνει μεγαλύτερη αξία στην αγορά; Ή μήπως κάνει καμιά λυσσαλέα αντιπολίτευση το ΚΙΝΑΛ και δεν το έχω καταλάβει εγώ ο πτωχός καραγωγέας; Ναι το ίδιο είναι πάνω κάτω, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, μετασχηματισμός, αναμόρφωση και διαχείριση φυσικά, πάντα διαχείριση, παντού διαχείριση, οι λογιστές θα μας σώσουν. Στην Αναγνωστοπούλου έχουν ήδη αρχίσει ν’ ανοίγουν τα ρίσλινγκ!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
